Το σήμα των εορτασμών του 1821 που παρουσίασε η κυρία Αγγελοπούλου δέχεται σφοδρές κριτικές. Κριτικές που δεν έχουν να κάνουν με την αισθητική, αλλά με τον ανύπαρκτο συμβολισμό του.
Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Για όσους αναρωτιούνται πού βρίσκεται ο σταυρός ή η σημαία θα υπενθυμίσω τη συζήτηση στη Βουλή για τους σκοπούς της Επιτροπής για τους εορτασμούς των 200 χρόνων από την Επανάσταση. Τότε ο κ. Γεραπετρίτης αφαίρεσε από τον νόμο τη φράση που αφορούσε την «ανάπτυξη εθνικού αφηγήματος της Ελλάδας με σκοπό τη δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του ελληνικού κράτους».
Είχε, βλέπετε, διαμαρτυρηθεί ο κ. Βούτσης λέγοντας: «Τι πράγματα είναι αυτά; Το 2019, μετά την κρίση τη δεκαετή, μέσα σε μια παγκοσμιοποίηση όπου δοκιμάζονται τα πάντα, μιλάμε για ενιαίο εθνικό αφήγημα και για ταυτότητα της χώρας;» Και ο κ. Γεραπετρίτης, απολογούμενος, απάντησε: «Δεν είναι ότι προσπαθούμε να διαμορφώσουμε ενοποιημένη εθνική βάση, αλλά είναι το branding της Ελλάδας προς τα έξω, ώστε να απηχεί τα μηνύματα με έναν ενιαίο τρόπο επικοινωνιακής προβολής και όχι μια δημόσια πολιτική που αναφέρεται σε ενιαίο έθνος».
Αυτό που βλέπουμε στο σήμα, δηλαδή, είναι το ελληνικό branding, που δεν έχει να κάνει με ενιαίο έθνος, αλλά με κάτι άχρωμο επικοινωνιακό. Με μια φτηνή δηθενιά, σαν και αυτές που αρέσκονται να πουλάνε στο πόπολο οι ελίτ της χώρας ως κάτι σπουδαίο. Η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου νομίζει ότι βρίσκεται στη χρυσή εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Όταν οι Ελληνες ζούσαν τον μανταμοσουσουδισμό τους και αισθάνονταν ότι η κυρία Αγγελοπούλου τους εκπροσωπούσε. Έχει χάσει και αυτή την επαφή με τον κόσμο, αγνοεί τι αλλαγές επέφερε η δεκαετής κρίση στον Ελληνα, ο οποίος ξαναγύρισε από τις επαύλεις στο φτωχικό του Μπύθουλα. Και είδε ως υπεύθυνο της κατάντιας του τις Γιάννες και όσους τον έκαναν να πιστέψει ότι η μετάβαση από τον Μπύθουλα στις Βερσαλλίες δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Η κυρία Γιάννα, λοιπόν, νομίζει ότι, όπως συνέβη το 2004, όταν όλοι ζούσαν τον μύθο τους στην Ελλάδα και έβρισκαν ό,τι έκανε η Γιάννα καλώς καμωμένο, το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Η κυρία αυτή μάς πέταξε στα μούτρα ένα άθλιο σηματάκι, χωρίς σημαία, χωρίς σταυρό, χωρίς τίποτα που να θυμίζει Ελλάδα, Επανάσταση και 1821, για να μας πει ότι αυτό είναι το έμβλημα των εορτασμών των 200 ετών.
Νομίζει η κυρία Γιάννα ότι ο Ελληνας, που ζει από τις δυσκολότερες στιγμές στη μεταπολιτευτική Ιστορία του και κινδυνεύει να γίνει πάλι ξένος στον τόπο του, θα ενθουσιαστεί με μια ριγέ κορδελίτσα που εμβολίζει το 1. Το αστείο ή το γελοίο ή το επικίνδυνο -ή όλα αυτά μαζί- είναι ότι συμφωνεί και ο πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος διόρισε αυτή την ελιτίστικη επιτροπή που δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλον, πέραν των εθνομηδενιστών.
Αυτό που θα «γιορτάσουμε» το 2021 είναι το θάψιμο της Ιστορίας ενός ένδοξου έθνους από μία χούφτα ανθέλληνες. Κι αν τελικά κάτι δεν θέλει κόπο, αλλά θέλει τρόπο, είναι το να σβήνεις το παρελθόν του ελληνισμού. Και κατά συνέπεια και το μέλλον του.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
