Με τον δικό της μικρό αλλά συγκλονιστικό τρόπο θέλησε μια μαθήτρια από το 3ο λύκειο Ηρακλείου Κρήτης να αποτίσει φόρο τιμής στα 57 θύματα του εγκλήματος των Τεμπών.
Η μαθήτρια της Γ’ Λυκείου, Αδαμαντία Μαστρακούλη έγραψε τους στίχους ενός τραγουδιού που εκφράζουν πως είδε η ίδια την τραγωδία. Τους στίχους θέλησε να μελοποιήσει η καθηγήτρια της Πηνελόπη Τζανετάκη.
«Αυτό το τραγούδι δημιουργήθηκε για τον πόνο των ανθρώπων και είναι αφιερωμένο σε όλους τους μπαμπάδες, μαμάδες, φίλους, αδέρφια που έχασαν τους ανθρώπους τους… Θα σας θυμόμαστε πάντα…», αναφέρουν οι δημιουργοί.
Η μαθήτρια ανέφερε στο cretalive πως «μετά από παρότρυνση της καθηγήτριάς μου, φιλολόγου, κ. Εύας Σηφάκη, και με αφορμή μια κατάληψη που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας για τη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν, αποφάσισα να γράψω αυτό το ποίημα σε ελεύθερο στίχο και την πολύτιμη βοήθεια της καθηγήτριας μουσικής, κ. Πηνελόπης Τζανετάκη, στην οποία απευθυνθήκαμε για να το μελοποιήσει.
Τα λόγια του ποιήματος ήρθαν ως μία έμπνευση από όσα πράγματα ακούστηκαν όλο αυτό το διάστημα για το τραγικό δυστύχημα. Ήθελα να δείξω σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά, τους συγγενείς και τους φίλους τους πως δεν είναι μόνοι στη ζωή και πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι με ενσυναίσθηση. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να χάνεις το παιδί σου όχι μόνο επειδή είμαι μικρή, αλλά προφανώς γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν.
Ελπίζω στο μέλλον να μην ξαναζήσουμε παρόμοιες στιγμές και να υπάρχουν μόνο χαρούμενες αφορμές για να δημιουργούμε ποιήματα και τραγούδια.»
Η κ. Τζανετάκη είπε πως «το ποίημα σε ελεύθερο στίχο της μαθήτριας μας Αδαμαντίας Μαστρακουλη ήταν για μένα τόσο μεγάλη πηγή έμπνευσης που η μουσική σα σύνολο, η ενορχήστρωση, το πιάνο και η μελωδία της φωνής βγήκαν αβίαστα, ήταν σαν να μίλησε αυτό το κείμενο στην ψυχή μου και η ψυχή μου απάντησε με αυτή τη δημιουργία.Αισθάνομαι περήφανη για το αποτέλεσμα και που ήμουν συνδημιουργός και τραγούδησα και ενορχήστρωσα αυτό το τραγούδι.
Ο εξαιρετικός, Δημήτρης Βασμαρης, ηχολήπτης, μουσικοσυνθέτης και ιδιοκτήτης του Studio Vasmaris, στήριξε απόλυτα τη διαδικασία και έκανε δωρεά την ηχογράφηση και το βιντεοκλίπ γιατί τον άγγιξε τόσο το τραγούδι μας που ήθελε και αυτός να μας κάνει ένα δώρο με την ψυχή του και δούλεψε με αυτό το συναίσθημα ώστε να βγει αυτό το αποτέλεσμα.
Έχω πει πολλές φορές ότι όταν τα παιδιά δημιουργούν γίνεται κάτι μαγικό. Κι εμείς οι μεγάλοι πρέπει να ’μαστε εκεί με τα μάτια της καρδιάς και της ψυχής, να αφουγκραζόμαστε αυτά που μας λένε και να στηρίζουμε τις προσπάθειές τους.»
Παρακάτω οι στίχοι του τραγουδιού:
28 του Φλεβάρη, ώρα μηδέν
Πόνος, συντριβή και θάνατος…
Βαρύ το φορτίο του τρένου
Κι ας γέμισε με όνειρα και νιάτα
Κι ας ξεκίνησε με γιορτινή διάθεση και χαρά,
Κι ας ξεχείλισε από προσμονή και πάθος.
Όλα χάθηκαν σε μια στιγμή
Όλα θάφτηκαν στις στάχτες
Όλα θρυμματίστηκαν μέσα στη νύχτα,
Δεν υπάρχει οξυγόνο για κανένα…
Εκεί στην κοιλάδα των Τεμπών
σταμάτησε το μυαλό να σκέφτεται,
Η καρδιά να χτυπάει, η καρδιά να χτυπάει…
Πού είναι το παιδί μου; Πού είναι η κόρη μου;
Μήπως είδατε τον γιο μου;
Μη ψάχνετε άλλο, μη ρωτάτε πια…
Μη ρωτάτε πια…
Αγγέλοι γινήκανε στον ουρανό,
Αστέρια που φωτίζουν τη νύχτα μας.
Φως δυνατό στις ζωές μας,
Φωτιά που θα καίει για πάντα την ύπαρξη μας και θα μας καθοδηγεί
για πάντα, για πάντα…
Σας δίνουμε αυτή την υπόσχεση
28 του Φλεβάρη θα μένουμε πάντα σιωπηλοί
αφήνοντας λευκά τριαντάφυλλα
στην άκρη της ψυχής μας που θα κραυγάζει για πάντα, για πάντα….
Που είναι το παιδί μου; Που είναι η κόρη μου;
Μήπως είδατε το γιο μου;
Μη ψάχνετε άλλο, μη ρωτάτε πια…
Μη ρωτάτε πια….
Που είναι το παιδί μου; Που είναι η κόρη μου;
Μήπως είδατε το γιο μου;
Μη ψάχνετε άλλο, μη ρωτάτε πια…
Μη ρωτάτε πια….
Ακούστε το τραγούδι:
Δείτε επίσης:
Πατέρας Ελπίδας Χούπα: «Ο δολοφόνος του παιδιού μου έχει όνομα»
Ανατριχιάζει η μητέρα της Κλαούντιας Λάτα: «Είμαι σίγουρη ότι με φώναζε, αλλά δεν ήμουν εκεί»
