Η πολυφωνία είναι η αρχή της δημοκρατίας. Και όσοι μεγαλώσαμε αποδεχόμενοι την περίφημη ρήση που αποδόθηκε στον Βολταίρο «Διαφωνώ με όσα λες αλλά θα υπερασπιστώ ακόμα και με το τίμημα της ζωής μου να λες ελεύθερα όσα πρεσβεύεις», έχουμε ως στάση ζωής τον σεβασμό στην ελεύθερη άποψη. Είτε συμφωνούμε είτε όχι με αυτή.
- Του Βασίλη Βέργη, εφημερίδα «δημοκρατία»
Άλλο είναι να διαφωνείς, ακόμα και κάθετα, με τη γνώμη που εκφράζει κάποιος και εντελώς διαφορετικό να θέλεις να τον «φιμώσεις» επειδή προφανώς θεωρείς ότι αντλείς αυτό το αντιδημοκρατικό δικαίωμα από τη δύναμή σου.
Στην περίπτωση του ραδιοφωνικού σταθμού Δημοκρατία FM που ετοιμάζει ο Ομιλος Φιλιππάκη μπορεί εύκολα καθένας να διαπιστώσει, δίχως την παραμικρή αμφιβολία, ότι οι κυβερνητικοί «χειρισμοί» έχουν στόχο την «εκδίκηση» και όχι την ελεύθερη βούληση – έκφραση – πολυφωνία.
Σε μια χώρα όπου η αξιοπιστία των ΜΜΕ έχει κατρακυλήσει στο 107 παγκοσμίως, σε μια κοινωνία όπου οι πολίτες απαξιώνουν τα μέσα θεωρώντας (με επιχειρήματα) πως είτε ποδηγετούνται είτε έχουν ιδιοτελείς σκοπούς στην άσκηση της «δημοσιογραφίας» τους, να προσπαθεί -διά νόμου, παρακαλώ!- η κυβέρνηση να απαγορεύσει τη λειτουργία ενός ραδιοφωνικού σταθμού αποτελεί ακράδαντη απόδειξη του «δημοκρατικού μπαζώματος».
Λες και είναι δεύτερη φύση της σημερινής κυβέρνησης το «μπάζωμα», είτε πρόκειται για το έγκλημα των Τεμπών είτε για ένα ΜΜΕ το οποίο δεν είναι από εκείνα που θα της κάνουν τεμενάδες και θα ασκήσουν… κριτική, προβάλλοντας πόσο υπέροχος, μοναδικός, ανυπέρβλητος είναι ο «Μωυσής» που μας κυβερνάει.
Ο τρόπος δε παραπέμπει σε άλλες εποχές, μαύρες και σκοτεινές. Το «αποφασίζουμε και διατάζουμε» ότι διά νόμου δεν θα λειτουργήσει ο ραδιοφωνικός σταθμός Δημοκρατία FM είναι απόλυτα λογικός, αν γυρίσουμε πίσω στο μακρινό 1967. Δυστυχώς, όμως, για τη σημερινή κυβέρνηση το ημερολόγιο γράφει 2025. Η ελεύθερη έκφραση – βούληση προστατεύεται συνταγματικά και δεν υπάρχει κανένα άρθρο που να αναφέρει ότι «καλός δημοσιογράφος θεωρείται μόνο ο… μητσοτακικός χειροκροτητής».
Αντιλαμβάνομαι, φυσικά, τον πανικό των κυβερνώντων και τη… σπουδή τους να φιμώσουν μια ελεύθερη φωνή προτού ακόμη βγει στον «αέρα». Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται εκείνοι είναι ότι:
1. Το «μπάζωμα» ως έκφραση «πολιτικής» πάντοτε γυρίζει μπούμερανγκ.
2. Όσο μεγαλύτερη είναι η τακτική του αυταρχισμού στην επιβολή της εξουσίας τόσο ισχυρότερη αντίσταση δημιουργεί. Όταν, μάλιστα, εκείνος που επιδιώκεις να φιμώσεις είναι αποδεδειγμένα «ξεροκέφαλος», μαζί με αρκετούς άλλους επίσης με ίδιο «ξερό» κεφάλι, τότε το μόνο που θα πετύχεις είναι να πολλαπλασιαστούν οι φωνές, όχι να σιγήσουν.
Το βέβαιο είναι πάντως πως, όταν θα έρθει η ώρα ο ιστορικός του μέλλοντος να κάνει την αποτίμηση των πεπραγμένων της κυβέρνησης Μητσοτάκη στον Τύπο, θα χωρίσει τα μέσα σε δύο κατηγορίες: Σε όσα έδειξαν τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να μείνουν ελεύθερα και σ’ εκείνα που στις παρέες και τις συζητήσεις ο κόσμος αποκαλεί με τον υποτιμητικό (αλλά τόσο ρεαλιστικό) όρο «πετσωμένα».
Ραντεβού στον ελεύθερο «αέρα», αγαπητοί…
