Όταν η τουρκική Βουλή ψήφιζε τον νόμο 2525 σύμφωνα με τον οποίο κάθε πολίτης χώρας θα αποκτούσε επώνυμο, πολλοί Τούρκοι βουλευτές που μίλησαν αποφάνθηκαν:
«Επιτέλους γίναμε Ευρωπαίοι...»
Υποστήριξαν ότι με τον νέο νόμο γινόταν ένα ακόμα βήμα για να έρθει η χώρα τους κοντά στον πολιτισμό.
Κι ίσως έτσι θα ήταν τα πράγματα εάν δεν υπήρχε ένα άρθρο που απαγόρευε κάποιες καταλήξεις στα προς έγκριση επώνυμα και το χειρότερο: Οι περισσότερες αφορούσαν ανθρώπους που διέθεταν επώνυμο.
Είναι γνωστό ότι οι Τούρκοι δίπλα στο μικρό τους όνομα δεν είχαν επώνυμο, αλλά έβαζαν έναν επαγγελματικό προσδιορισμό, τον τόπο καταγωγής του ή το όνομα του πατέρα τους.
Αντίθετα οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ισραηλινοί είχαν και όνομα και επώνυμο. Ο νέος νόμος λοιπόν μπορεί να έδινε στους Τούρκους επώνυμο, δικαίως, αλλά αφαιρούσε τη δυνατότητα στις κατηγορίες πολιτών που ήταν μεν πολίτες της χώρας, αλλά δεν ήταν Τούρκοι να διατηρήσουν αυτό που είχαν!
Το μυστικό κρυβόταν στο άρθρο του νέου νόμου που προέβλεπε ότι τα επώνυμα δεν μπορούν να έχουν την κατάληξη -όπουλος, -άκης, -ης και άλλες που έδειχναν ότι αυτός που φέρει αυτό το επώνυμο δεν είναι Τούρκος. Είχαν προβλέψει και για τα -ιαν των Αρμενίων και άλλα πολλά. Όλοι αυτοί θα έπαιρναν επώνυμο με την κατάληξη – όγλου. Ήθελαν δεν ήθελαν!
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι τα εκατομμύρια των Τούρκων που το επώνυμό τους έχει αυτή την κατάληξη μπορεί να κρύβει μια άλλη εθνότητα.
Στους Κούρδους έγιναν ακόμα σκληρότεροι. Οι τοπικοί άρχοντες (δήμαρχοι και κοινοτάρχες) διάλεγαν τουρκικότατα επώνυμα για να μην μπορεί να γίνει διάκριση.
Το επίθετο το διάλεγε ο αρχηγός της οικογένειας, το δήλωνε στον Δήμο ή στην κοινότητα κι ο κοινοτάρχης αποφάσιζε εάν ήταν το ενδεδειγμένο. Σε περίπτωση που υπήρχαν δύο αιτήσερις με το ίδιο επώνυμο προτεραιότητα είχε αυτός που κατέθεση πρώτος την αίτηση.
Η ιδέα δεν ήταν τουρκική. Ήταν απλή αντιγραφή αντίστοιχου νόμου του Μπενίτο Μουσολίνι στην φασιστική Ιταλία το 1928. Εκεί δόθηκε εντολή στους ιερείς που βάφτιζαν παιδιά, αλλά και στους Δημάρχους και κοινοτάρχες να φροντίσουν να… ιταλοποιούν επώνυμα που ανήκαν σε ξένες εθνότητες. Έτσι ο Μάλιτς έγινε Μαλντίνι, ο Ρούσοβιτς Ρούσο και πάει λέγοντας.
Είχε προηγηθεί το 1923 άλλος νόμος που άλλαζε επί το ιταλικότερα τα τοπωνύμια. Σε αυτό οι Τούρκοι τον είχαν προλάβει!
Ο νόμος περί επωνύμων εγκρίθηκε στις 21 Ιουνίου 1934 και άρχισε να ισχύει από τις 2 Ιανουαρίου 1935.
O Κεμάλ πήρε το επώνυμο Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων) με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης.
