Η Κλέλια Ρενέση είναι από τις ηθοποιούς που επιλέγουν να κρατούν την προσωπική τους μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ωστόσο, δε, διστάζει να εκφράζεται ανοιχτά για όσα την απασχολούν, ιδιαίτερα σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
Σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Sugar Free Press και τη Μαρένα Καδιγιαννοπούλου, η ηθοποιός μίλησε με απόλυτη ειλικρίνεια για όλα.
Αρχικά αναφέρθηκε στη νέα σειρά στην οποία θα πρωταγωνιστήσει: «”Το «Porto Leone” είναι μια δραματική ιστορία που εξελίσσεται στον Πειραιά του 1964. Μας παρουσιάζει δυο κόσμους: ο ένας είναι της Τρούμπας, της παρανομίας, τα μαγαζιά με τις γυναίκες και ο άλλος είναι ο κόσμος της Καστέλας. Ο κόσμος των αστών και της αριστοκρατίας του Πειραιά. Ο ρόλος ο δικός μου ανήκει σε μια οικογένεια, στην οποία ανήκει μια ακτοπλοϊκή γραμμή, μικροεφοπλιστές. Αυτοί οι δυο κόσμοι μπλέκονται και θα εξελιχθεί μια ιστορία με σοβαρές εκρήξεις και συμπλοκές», αποκάλυψε η Κλέλια Ρένεση.
Στην ερώτηση αν υπάρχουν φιλίες στον χώρο της υποκριτικής, απάντησε: «Δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Ο καθένας έχει τη δική του πορεία μέσα στον χώρο, αντίστοιχη με το σθένος, το ταλέντο του, τον τρόπο με τον οποίο ελίσσεται στις καταστάσεις. Δεν υπάρχει το “αχ, μου τον πήρε τον ρόλο αυτή”, κατά τη γνώμη μου. Πιστεύω πως είμαστε μοναδικοί.
Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε καμία “κλίκα”, δεν έχω γίνει ποτέ “παρεούλα” για να δουλέψω, αυτό άλλωστε είναι πασιφανές και από την πορεία μου τόσα χρόνια. Δε δουλεύω ποτέ με τους ίδιους και τους ίδιους, δεν είμαι ποτέ υπό την αιγίδα και την ομπρέλα κανενός, πειραματίζομαι, εξελίσσομαι, αλλάζω πρόσωπα, καταστάσεις. Δε νομίζω ότι μου έχει χαριστεί ένας ρόλος, απλά και μόνο επειδή είμαι φίλη με κάποιον. Για όλους τους ρόλους που έχω πάρει, έχω κάνει άπειρα δοκιμαστικά. Όποιον ρόλο και να σου κατονομάσω, δοκιμάστηκα με casting και δεύτερη και τρίτη φορά και έπειτα τον πήρα».
Όσον αφορά την κόρη της, Κοραλία είπε: «Είναι δύσκολο, όπως πολλά πράγματα είναι δύσκολα στο να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί, αλλά ναι, οι αποφάσεις που καλούμαι να πάρω είναι πάρα πολλές. Από τις πιο χαζές μέχρι τις πιο δύσκολες, όπως για παράδειγμα που να πάει σχολείο. Όλα περνούν από εμένα. Είναι δύσκολο μεν, γιατί κι εγώ αργώ πάρα πολύ να πάρω την απόφαση. Συνεχώς αμφιταλαντεύομαι και συνεχώς ρωτάω. Ρωτάω τους φίλους μου, γνωστούς, κάνω μια έρευνα. Να σου δώσω ένα παράδειγμα, για το θέμα σε ποιο δημοτικό σχολείο θα πάει, αναρωτήθηκα πάρα πολύ. Έκανα φοβερή έρευνα. Βέβαια στο τέλος, το ένστικτο μου είναι αυτό που μετράει, το οποίο είναι το πρώτο. Το πρώτο μου ένστικτο λέει θα κάνες αυτό, μετά κάνω μια ολόκληρη γύρα στα συναισθήματα μου, για να καταλήξω πάλι εκεί».
Οι κλίκες στον χώρος της υποκριτικής
Στη συνέχεια μίλησε για τις πολιτικές της πεποιθήσεις, τονίζοντας πως δεν ασχολούταν πάντα με τα κοινά.
«Δεν ήμουν πάντα έτσι, διότι δεν είχα σφαιρική άποψη για τα δρώμενα. Όταν είμαστε πιτσιρικάδες, ασχολούμαστε με άλλα πράγματα. Μετά έφυγα για το εξωτερικό και προσπαθούσα να αφουγκραστώ την κοινωνία και τα πράγματα». Δηλώνει πως η εμπειρία της μητρότητας ενδυνάμωσε την εσωτερική της ανάγκη να βοηθά και να καταλαβαίνει τους ανθρώπους να νιώθουν ευτυχία και θλίψη: «Η εναντίωση μου στα κακώς κείμενα εντάθηκε πάρα πολύ όταν γέννησα».
Οι επιπτώσεις της πανδημίας
Επίσης μίλησε για την περίοδο της πανδημίας και το πως επηρέασε τις μονογονεϊκές οικογένειες: «Όταν γέννησα, μαζεύτηκα στην κοινωνία γιατί δεν ήμουν τόσο τολμηρή ώστε μόνη μου να φύγω και να πάω έξω από αυτήν. Είχα ανάγκη το γύρω-γύρω, τις παιδικές χαρές, τη γειτονιά. Εκεί άρχισα να αισθάνομαι περισσότερο και να καταλαβαίνω την παθογένεια, τον ασφυκτικό κλοιό που περιβάλλει την κοινωνία μας και τον πόνο που θα αντιμετωπίσει το παιδί μου αύριο».
Η ηθοποιός εξιστορεί την εμπειρία της με τους περιορισμούς της πανδημίας και το βάρος των κοινωνικών προσδοκιών: «Ζήσαμε τρελές παραδοξότητες. Το ένα διάγγελμα ερχόταν μετά το άλλο, πώς πρέπει να αναπνέουμε, πώς να μιλάμε, ανακαλύψαμε τα “χωρίς επαφή” delivery. Ήταν μια τρέλα. Αμολήθηκα στα λιβάδια και ηρέμησα».
Παράλληλα αναφέρθηκε και στο αντίκτυπο των κυβερνητικών περιορισμών στις οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά χωρίς δεύτερο γονέα: «Μέσα στο σπίτι μας στις γιορτές των Χριστουγέννων, θα έπρεπε να έχουμε μόνο πρώτου βαθμού συγγενείς. Εγώ, που είμαι μονογονέας, μη παντρεμένη και με τους γονείς μου μακριά, θα έπρεπε να φάω μόνη μου με το μωρό μου. Για την κυβέρνηση, μια μονογονεϊκή οικογένεια έπρεπε να φάει μόνη της, γιατί αυτό της αξίζει».
Σε διαφορετικό σημείο της συνέντευξής της, η Κλέλια Ρενέση υπογράμμισε πως: «Το χαλί είναι έτοιμο να περάσουν ό,τι θέλουν χωρίς να υπάρχει κριτική σκέψη. Και φυσικά, όπως κάθε σωστό καθεστώς, βάζει τον πολίτη κέρβερο και τον βαφτίζει ατομική ευθύνη».
Τώρα ξαφνικά η μονογονεϊκή οικογένεια είναι «μόνη της»;
Δεν είναι ενδυνάμωση, ισχύς, αυτοδυναμία και ανεξαρτησία; Αφού είναι μια κανονική οικογένεια όπως όλες οι άλλες, τι εννοεί μόνη της; Με λένε Ριζο κι όπως θέλω τα γυρίζω. ΠΟΛΛΑ έχουμε να προσάψουμε στην κυβέρνηση, αλλά για την επιλογή της καθεμιάς να κάνει παιδιά χωρίς γάμο και να αφήνει άνδρες μαζί της για μια νύχτα και μετά τσάο, ΔΕΝ φταίει το κράτος, φταίει η δική σου ηθική.
Δεν τα ήξερες όλα αυτά όταν επέλεγες να γίνεις ανύπαντρη μητέρα; Δεν ήξερες ότι πρέπει να πεις στο παιδί σου κάποια μέρα ότι θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα,χωρίς αντρικό πρότυπο; Στην Ελλάδα ζεις που δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος όχι στην Σουηδία Μπορεί να είσαι άριστη μάνα κ δεν αμφισβητείτε αλλά όταν ο πατέρας λείπει πρέπει να δουλέψεις για δύο αλλά δεν μπορείς να τον αναπληρώσεις. Ούτε το κράτος θα κάνει τον πατέρα,ούτε θα σου παρέχει τα αυτονόητα.
Πέρα απ’ όλα τα άλλα “καλά” που “απολαμβάνουμε” σ’ αυτή την έρημη χώρα, η κοινωνική πολιτική είναι σχεδόν ανύπαρκτη και ο μονογονεας εντελώς ανύπαρκτος. Η ανύπανδρη δε μητέρα (για πολλούς και διάφορους λόγους), δεν υφίσταται & φυσικά δεν στηρίζεται από πολιτεία και περισσότερο θα έλεγα από … εκκλησία (αντιλαμβάνεστε – εκτός γάμου, αμαρτία. Έκτρωση, αμαρτία).
Είμαι μονογονεας, ανύπανδρη μητέρα (απόφαση μου).
Καμμία υποστήριξη – παροχή (όχι ότι το περίμενα από το κράτος μας). Ούτε πρόβλεψη για στεγαστικό δάνειο με χαμηλότερο επιτόκιο, όταν ο πολύτεκνος (..και καλώς) το δικαιούταν. Μέχρι και η τράπεζα το είδε πολύ λογικό, αλλά “δεν υπάρχει νομοθεσία” μου είπε. Δεν συζητάω για ψυχολογική υποστήριξη, επιδόματα και άλλες συναφείς παροχές κρατών της Ευρώπης.
Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην μονογονεϊκη οικογένεια. Η κοινωνική πολιτική ενός δίκαιου και πολιτισμένου κράτους (που δεν είμαστε) περιλαμβάνει όλες τις κοινωνικές ομάδες, αν θέλει να έχει υγιείς πολίτες. Αλλά …δεν θέλουν. Καθήκον μας να προσπαθήσουμε να βρούμε ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ που θέλουν!!