Το πλέον αγαπημένο πολιτικό μάθημα που πασχίζει να διδάξει στην ελληνική κοινωνία από τον Εμφύλιο έως τις μέρες μας η Αριστερά, και μάλιστα από θέση ιδεολογικού πλεονεκτήματος (τάχα), είναι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ανάλογα με την εποχή φωτίζει και τα γεγονότα. Κάποτε έκανε σημαία της τη στέρηση των ατομικών ελευθεριών των στελεχών της, τις διώξεις, τις εξορίες και τις φυλακές. Όχι ακριβοδίκαια, όμως, διότι ο μεγαλύτερος διώκτης της ήταν οι κυβερνήσεις του Κέντρου, όχι της Δεξιάς. Όχι ακριβοδίκαια διότι το πρότυπο της ΕΣΣΔ δίωξε χιλιάδες αντιφρονούντες. Κάποτε έκανε σημαία της το δικαίωμα των τρομοκρατών να… αρθρογραφούν στον Τύπο. Οι προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη έπρεπε να δημοσιεύονται στις εφημερίδες χάριν της… ελευθεροτυπίας. Ο κεντρώος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που ανέγνωσε στην «Ελευθεροτυπία» το μανιφέστο της 17 Νοέμβρη για τη δολοφονία του γαμπρού του Παύλου κατηγγέλθη ως οπισθοδρομικός, όταν αποπειράθηκε να το απαγορεύσει. Αργότερα η Αριστερά επικέντρωσε την προσοχή της στα δικαιώματα των καταδίκων.
Στις πενθήμερες άδειες των κρατουμένων. Επίσης, ανέπτυξε τη θεωρία για το δικαίωμα της δίκαιης δίκης. Λες και μια δίκη είναι εξ ορισμού άδικη! Έπειτα το ενδιαφέρον της εστράφη στις εξελίξεις της επιστήμης. Στη χρήση του DNA για τη σύλληψη τρομοκρατών. Εκεί κι αν δεν έκανε πόσες παρεμβάσεις, εκεί κι αν δεν έκανε πόσες πορείες και πόσες διαμαρτυρίες για εκκρεμείς δίκες κοινωνικών αγωνιστών. Τα τελευταία δέκα χρόνια η Αριστερά έχει επικεντρωθεί σε τρία ατομικά δικαιώματα, τρόπος του λέγειν. Στην παροχή ασύλου σε κάθε παράνομο μετανάστη. Κατ’ αυτήν όσοι περνάνε τα σύνορά μας διώκονται από τις χώρες τους τα πολιτικά τους φρονήματα.
Στο δικαίωμα των συντρόφων της να καταλαμβάνουν ιδιοκτησίες του Δημοσίου ή και χρεοκοπημένων επιχειρήσεων. Και εσχάτως στην επιλεκτική χρήση ή στην επιλεκτική απαγόρευση της χρήσης καμερών στον δημόσιο χώρο. Όταν νομοθετήθηκαν πρώτη φορά οι κάμερες στον δημόσιο χώρο και ποινικοποιήθηκε η χρήση της κουκούλας (επί υπουργίας Νίκου Δένδια στο Δικαιοσύνης το 2009), η Αριστερά έδωσε κάλυψη στους αναρχικούς να τις σπάνε και να τις καταστρέφουν στην πλατεία Συντάγματος. Δεν ήθελαν να «φακελώνονται» τα πρόσωπά τους στις πορείες. Δεν ήθελαν να βλέπει το κράτος ποιος ρίχνει τις μολότοφ στις Marfin των Αθηνών. Δεν ήθελαν, όταν επρόκειτο για πορείες υπέρ των μεταναστών, να βλέπει το κράτος ποιοι κάνουν μπίζνες με τη στέγαση των μεταναστών και ποιοι είναι οι κοινωνικοί αγωνιστές που καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια για να τα μετατρέψουν σε ορμητήρια εμπορίας ναρκωτικών.
Δικαιολογημένα δεν ήθελαν, όπως αποδεικνύεται τώρα με τις μισθώσεις ακινήτων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ σε ΜΚΟ μεταναστών. Δικαιολογημένα δεν ήθελαν από τα ευρήματα των Αρχών στις καταλήψεις. Δικαιολογημένα δεν ήθελαν γιατί τα δικαιώματα είναι μπίζνες. Μέχρι να εμφανιστεί η Ακροδεξιά, λοιπόν, η Αριστερά ήταν τσακωμένη με τις κάμερες στον δημόσιο χώρο. Από την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής και μετά όμως η Αριστερά αλλάζει.
Όταν οι κάμερες συλλαμβάνουν τον Μπαρμπαρούση να κλοτσά πάγκους μικροπωλητών σε λαϊκές αγορές, όταν οι κάμερες αποκαλύπτουν ποιοι ακροδεξιοί ξυλοκοπούν δημοσιογράφο που πήγε να καταγράψει τα πρόσωπά τους σε πορεία, όταν κάμερες φωτίζουν τι συνέβη στο Κερατσίνι λίγο πριν και λίγο μετά τη δολοφονία Φύσσα, όταν οι κάμερες δείχνουν πώς καταστρέφουν τις καταλήψεις οι κοινωνικοί αγωνιστές, όταν οι κάμερες δείχνουν τα ΜΑΤ να δέρνουν διαδηλωτές, τότε η Αριστερά όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών των ακροδεξιών, αλλά τις αποδέχεται τις κάμερες και σιωπηρώς. Την εξυπηρετούν.
«Βίντεο-ντοκουμέντο» τότε οι κάμερες! Το διάλειμμα με την Ακροδεξιά όμως έληξε. Και επανερχόμαστε στην προτέρα κατάσταση. Με αφορμή μια ρύθμιση επείγοντος, η οποία νομοθετήθηκε και για λόγους δημοσίου συμφέροντος, η Αριστερά ξεσπαθώνει κατά της υπουργού Παιδείας για τις κάμερες στα σχολεία. Και αναμασά πάλι την καραμέλα περί της παραβίασης ατομικών ελευθεριών, θέτοντας ζητήματα για τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών.
Ενώ στην πραγματικότητα μετατρέπει σε πολιτικό θέμα τον φόβο των καθηγητών ότι η μετάδοση του μαθήματος σε κλειστό κύκλωμα θα αποτελέσει δούρειο ίππο για την αξιολόγησή τους. Ω, τι σύμπτωση όμως, τη στιγμή που η Αριστερά σηκώνει τα λάβαρα για την παραβίαση των ατομικών ελευθεριών σε δημόσιο χώρο, η Ελληνική Αστυνομία είναι κοντά στα ίχνη της κακοποιού με το βιτριόλι χάρη στη συλλογή και την αξιοποίηση προσωπικών δεδομένων σε δημόσιο χώρο.
Το οπτικοακουστικό υλικό που μεταδόθηκε από τις τηλεοράσεις δεν ενόχλησε την Αριστερά. Προηγείται το δημόσιο συμφέρον. Αλλά και μια κάμερα εστιασμένη στον καθηγητή για να ακούσει το μάθημα σε κλειστό κύκλωμα με κλειδάριθμο μαθητής που για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορεί να πάει στο σχολείο δεν είναι δημόσιο συμφέρον! Είναι όμως. Μια άλλη όψη του δημοσίου συμφέροντος. Η κάμερα για το βιτριόλι εξυπηρετεί τη δημόσια τάξη. Η κάμερα στην τάξη υπηρετεί το δικαίωμα στη μόρφωση. Δεν έχω να πω περισσότερα. Αρκούν. Τους παραδίδω στην κρίση σας.
