Η τέλεια συνταγή της αποτυχίας είναι να είσαι άμπαλος και να στηρίζεις το παιχνίδι σου στα αυτογκόλ του αντιπάλου
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Mια από τις καλύτερες ατάκες που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο είναι η ακόλουθη: «Πριν χαρείς για την πιθανή πτώση Ερντογάν, σκέψου ότι και ο διάδοχός του Τούρκος θα είναι». Αυτή η φράση συμπυκνώνει σε λίγες λέξεις μια από τις αρρώστιες που σιγοτρώνε τα σωθικά του έθνους μας. Η χλομή, από χίλιες μεριές εκβιαζόμενη, ανίδεη, ανήμπορη, αφελληνισμένη κι ετερόφωτη ηγέτιδα τάξη της χώρας έχει παρασύρει και τον λαό να πιστεύει την -εντελώς ανυπόστατη- θεωρία ότι μια κακή τουρκική ηγεσία, ένα «στραβοπάτημα» της γείτονος μπορεί να «σώσει την παρτίδα», που χάνουμε εδώ και περίπου έναν αιώνα, από την εποχή που οι «σύμμαχοί» μας παρακολουθούσαν αμέριμνοι τους Ελληνες της Σμύρνης να μακελεύονται από τα ανθρωπόμορφα κτήνη του Κεμάλ. Δυστυχώς, η συλλογική επιτυχία και αποτυχία είναι αποτέλεσμα διαδικασίας. Δεν είναι μια αστραπή που χάνεται την ίδια ώρα που τη βλέπεις.
Όλα τα βήματα που κάνουν οι ελληνόφωνες ηγεσίες τις τελευταίες δεκαετίες οδηγούν στην ήττα. Ο πληθυσμός μειώθηκε, οι Έλληνες ξενιτεύτηκαν, το κράτος χρεοκόπησε, η οικονομία διαλύθηκε, η γλώσσα απεμπλουτίστηκε, η Ιστορία παραχαράσσεται, οι εθνομηδενιστές εξουσιάζουν τη νοόσφαιρα, οι αληθινοί Ελληνες βρίσκονται υπό διωγμό, οι ισλαμιστές έποικοι αυξάνονται. Και αν πέσει ο Ερντογάν, με οποιονδήποτε τρόπο, πάλι Τούρκο θα ‘χουμε απέναντι και ο Τούρκος, ή ως Οθωμανός είτε ως κεμαλικός είτε ως νεο-οθωμανός, τα ίδια θέλει από εμάς: γη, ύδωρ και υποταγή. Χρόνο άλλο να χάσουμε δεν έχουμε. Η διαδικασία που θα αντιστρέψει την πορεία μας και θα μας οδηγήσει από τα πρόθυρα του Αδη πίσω στη ζωή πρέπει να αρχίσει εχθές!
Για να επιβιώσει το έθνος μας και για να μην είμαστε εμείς η τελευταία γενιά που θα φέρει τον τιμητικό τίτλο του Έλληνα, θα πρέπει επί δεκαετίες πολλές να κάνουμε μόνο το σωστό˙ τ’ αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που έχουμε συνηθίσει να πράττουμε έως σήμερα. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να ελπίζουμε να βάλει αυτογκόλ η Τουρκία και ας παίξουμε, επιτέλους, λίγη μπαλίτσα…
