Δεν είναι δυνατόν να έχει ασχοληθεί κάποιος με το ποδόσφαιρο και να μη γνωρίζει τον Νίκο Αλέφαντο – εκτός αν έχει γεννηθεί και ζει σε άλλη χώρα. Ο κόουτς, ο οποίος πέθανε χθες και άφησε δυσαναπλήρωτο κενό, ενσάρκωνε τη λαϊκότητα, την ένταση, το πάθος, τη μαχητικότητα και το τσαγανό του αθλήματος. Ο Νίκος Αλέφαντος δεν θα μπορούσε να έχει αγαπήσει άλλο άθλημα.
Η αντιμετώπισή του στα προβλήματα ήταν πολεμική. Δεν μπορούσε να κάνει πολιτική αυτός ο άνθρωπος, να γυαλίσει τις εκφράσεις του, να αμβλύνει τις γωνίες του λόγου του, να προσπαθήσει να γίνει αρεστός. Η πηγαία τάση του να κατευθύνεται προς ό,τι θεωρούσε (κατά περίπτωση) αληθές και να το εκφράζει «φρέναρε» μόνο μπροστά στον σηματοδότη του Ολυμπιακού. Εκεί, η μεροληψία από την πλευρά του ήταν αντανακλαστική, ενστικτώδης. Ο Νίκος Αλέφαντος ήταν πιο Ολυμπιακός απ’ όσο αντέχεται από πολλούς φιλάθλους άλλων ομάδων. Ωστόσο, κι αυτό ακόμα το ψεγάδι, αν είναι ατόφιο κι αληθινό, προκαλεί σεβασμό. Ο παθιασμένος, ο ερωτευμένος μπορεί συχνά να προκαλεί έχθρες ή να ηττάται αλλά συνάμα παραδειγματίζει.
Ο Αλέφαντος προκαλούσε και φθόνο – σε όλους όσοι δεν είχαν τις γνώσεις του, την αντίληψή του για το σπορ, την εκτίμηση των φιλάθλων αλλά και τα κότσια να λένε ευθέως τη γνώμη τους. Σε έναν κόσμο γεμάτο από δειλούς και… συγκρατημένους υπήρξε κι ο Μεγαλέφαντος να σκυλοβρίσει όσους το άξιζαν, όσους μας έχουν ζαλίσει με τις ορθοπολιτικές αρλούμπες, τις νεοταξικές υστερίες, τις αντιπατριωτικές και μηδενιστικές αμπελοφιλοσοφίες. Εκεί που άλλοι έπνιγαν τα λόγια τους μέσα στον βούρκο των «ναι μεν αλλά», εμφανιζόταν ο Νίκος Αλέφαντος και μοίραζε λεκτικές σφαλιάρες όπου ακριβώς έπρεπε.
Έτυχε να τον γνωρίσω εκ του σύνεγγυς στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1, όταν τον καλούσαμε για αρκετές συνεντεύξεις στην εκπομπή «Οι Αδιάβροχοι». Δεν πρόκειται να τον ξεχάσω τον κυρ Νίκο, όπως δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν όλοι όσοι επηρεάστηκαν από εκείνον – κι είναι εκατομμύρια. Τώρα, αποστολή του είναι να μάθει μπαλίτσα τη μεικτή του άλλου κόσμου. Γεια σου, ρε Αλέφαντε, ήσουν παλικάρι!
