Επείγον: Πρέπει να διαλυθούν το συντομότερο οι αυταπάτες που έχουμε στο μυαλό μας για την Τουρκία. Η γείτων δεν είναι τυχοδιωκτική δύναμη.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Κορυφαίες επιλογές της κατά του Ελληνισμού, όπως το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως το 1955 ή η εισβολή στην Κύπρο το 1974 ή το θερμό επεισόδιο στα Ίμια το 1996, υλοποιήθηκαν μόνον όταν η Άγκυρα βεβαιώθηκε ότι δεν θα αποδοκιμαστεί διεθνώς. Μόνον όταν βεβαιώθηκε ότι είχε τη σιωπηρή συναίνεση των συμμάχων για τη διάπραξη των εγκλημάτων της. Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε και σήμερα. Οι Τούρκοι θεωρούν ότι έχουν ιστορική ευκαιρία για νέα τετελεσμένα. Η επιλογή τους να στραφούν κατά του Ελληνισμού στο Αιγαίο, στον Έβρο και στην ανατολική Μεσόγειο είναι στρατηγική, έχει την καθολική αποδοχή του πολιτικού τους κόσμου και του κατεστημένου τους (οικονομικό – στρατιωτικό – διπλωματικό), έχει τη σιωπηρή συναίνεση της Δύσης και την ανοχή της Ρωσίας και δεν υπαγορεύεται από τυχόν αδιέξοδα του Ερντογάν ή από την οικονομική κρίση που δοκιμάζει τη γείτονα.
Όσα λεφτά και αν έχει στο ταμείο της η Τουρκία, θα το κάνει. Ειδικώς όταν ξέρει πόσα λεφτά έχει το δικό μας ταμείο. Η ένταση της επίθεσης όμως πρέπει να αποσυνδεθεί από τη στρατηγική της επιλογή. Η έντασή της, η εκδικητικότης και η μανία της συνδέονται με την ψυχοσύνθεση του ηγέτη της. Με τα συναισθήματα και με τις επιρροές του. Ο Ερντογάν ορίζεται από αυτά. Όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω, τα αισθήματά του αυτά απέναντι στην Ελλάδα και την ηγεσία της διαμορφώθηκαν από πολύ συγκεκριμένους παράγοντες. Ως προς την Ελλάδα ως χώρα ο Ερντογάν έχει «χτίσει» μέσα του ένα αρνητικό στερεότυπο: ότι οι Ελληνες τάχα δεν τηρούμε τον λόγο μας. Ότι τον «πουλήσαμε» στο Σχέδιο Ανάν. Ότι έβαλε τους Τουρκοκυπρίους να το ψηφίσουν, ότι οι Ελληνοκύπριοι του την έφεραν καταψηφίζοντας και ότι στο τέλος «εκτέθηκε» στο εσωτερικό του.
Θεωρεί επίσης ότι τον «πουλήσαμε» στο ζήτημα της έκδοσης των οκτώ πραξικοπηματιών που απείλησαν τη ζωή του ιδίου και της οικογένειάς του. Ότι του υποσχεθήκαμε πως θα τους στείλουμε πίσω και ακόμη τους στέλνουμε. Αδύνατον να το χωνέψει. Θεωρεί, τέλος, ότι τον κοροϊδεύουμε όταν δεσμευόμαστε κάθε φορά ότι θα κάνουμε διάλογο, καθώς, όπως είπε το 2018 στον Παπαχελά, προσπάθησε να τα βρει με διαδοχικούς πρωθυπουργούς, αλλά, παρά την καλή διάθεση, εμείς, η Ελλάς, δεν κάναμε ποτέ το αποφασιστικό βήμα. Δεν λέει βεβαίως όλη την αλήθεια, γιατί κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί από την Ιστορία ποιοι πρωθυπουργοί τού πρότειναν δίκαιες λύσεις, όταν η Ελλάς είχε το πάνω χέρι, δύο φορές μάλιστα, αλλά εκείνος αρνήθηκε επειδή δεν στεκόταν καλά στα πόδια του στο εσωτερικό.
Εν πάση περιπτώσει, έτσι αισθάνεται συνολικά για την πατρίδα μας αυτός ο ξεροκέφαλος Τουρκοπόντιος από τα Ριζά. Σχέδιο Ανάν, «οκτώ» και διάλογος του έχουν διαμορφώσει την άποψη ότι οι Ελληνες τάχα κοροϊδεύουν. Έχει «σκαλώσει». Πέραν αυτών όμως υπάρχει κάτι βαθύτερο: η ιδιοσυγκρασία του όπως αυτή «συγκροτείται» από την καταγωγή του και από τις παραστάσεις του. Ο Ερντογάν είναι ένας άνθρωπος της πιάτσας. Του πεζοδρομίου. Μεγάλωσε εργαζόμενος σε μπακάλικο, σε μια σκληρή λαϊκή συνοικία της Κωνσταντινούπολης στα παράλια του Κεράτιου Κόλπου, κάνοντας εμπόριο με προϊόντα της «Ουλκέρ».
Εκεί που, για να επιβιώσεις, δεν παίζουν ρόλο οι σπουδές, τα διδακτορικά και τα αγγλικά, αλλά η δύναμη και η επινοητικότης. Η ισχύς. Ο τσαμπουκάς. Δεν είναι τυχαίο που ο Ερντογάν έχει άριστες σχέσεις με τον Βούλγαρο πρόεδρο Μπορίσοφ, ο οποίος με τα περίστροφα μοιάζει με μπράβο που κινείται άνετα στη νύχτα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ερντογάν είχε καλή προσωπική σχέση με τον Τσίπρα και τον Κοτζιά, οι οποίοι του μιλούσαν αγοραία κατ’ ιδίαν, χωρίς το «σεις» και το «σας». Μιλούσαν την ίδια γλώσσα, επικοινωνούσε με την, ας πούμε, «αλητεία». Δεν είναι τυχαίο, τέλος, ότι ο Ερντογάν αποστρέφεται γενικώς τις ελίτ, βάλλει εναντίον τους, τις κυνηγά, τις καταδιώκει, τις φυλακίζει. Με τα «Χάρβαρντ» δεν τα πάει καλά.
Όταν έβλεπε τον Καραμανλή, τον προειδοποιούσε, όταν μετείχαν σε σύσκεψη με στελέχη της ελίτ του υπουργείου των Εξωτερικών του: «Μην ανοιχτείς μπροστά τους! Μίλα μόνο για… τουρισμό». Αυτό είναι λοιπόν ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα του. Υπάρχει και ακόμη ένα, το οποίο δεν υπαγορεύεται από τον «σουλτανικό» του χαρακτήρα, αλλά από τα κρατούντα ήθη στην Τουρκία. Ο Τούρκος πρόεδρος δίδει μεγάλη έμφαση στον σεβασμό.
Ο υπουργός των Εσωτερικών Σοϊλού γλίτωσε τον αποκεφαλισμό επειδή έδειξε σεβασμό και ταπεινότητα όταν διέπραξε λάθος με τον κορωνοϊό: Υπέβαλε «αντρίκεια» την παραίτησή του στον Ερντογάν και αυτό αναγνωρίστηκε.
Σε μια χώρα όπου είναι ύβρις να μιλά με αυθάδεια ο υιός στον πατέρα και ύβρις να μη σηκώνεται ο μικρότερος από τη θέση του στο λεωφορείο για να την παραχωρήσει στον μεγαλύτερο (έτσι ήμασταν κάποτε κι εμείς πριν χαλάσουμε), ο μικρότερος σε ηλικία ηγέτης που θα επιτεθεί στον μεγαλύτερο Ερντογάν αντιμετωπίζεται όχι μία φορά αλλά δύο φορές ως εχθρός. Φτάνουμε στο «ψητό»: Ο Τούρκος πρόεδρος έχει προσωπικό πρόβλημα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πρόβλημα αντικειμενικό, γιατί εκείνος είναι «μπακάλικο» και «πεζοδρόμιο» και ο Κυριάκος είναι «κολέγιο» και «Χάρβαρντ». Δύο κόσμοι. Κόμπλεξ λέγεται αυτό.
Πρόβλημα υποκειμενικό γιατί ο Ερντογάν θεωρεί ότι δεν είναι «αντρίκειο» εκ μέρους του Μητσοτάκη να μην του απευθύνεται ευθέως αλλά να χτίζει συμμαχίες εναντίον του με τους «Φράγκους» της Εσπερίας και τους Άραβες εχθρούς του. Κάποια υποτιμητική αποστροφή του Μητσοτάκη προσωπικά εναντίον του Ερντογάν σε μια συνέντευξη σε ξένο ΜΜΕ πρέπει να τον εξόργισε.
Τη θεώρησε ασέβεια του μικρότερου προς τον μεγαλύτερο. Βεβαίως, για να μην παραλογιζόμαστε, επειδή έτσι αισθάνεται ο Ερντογάν, δεν σημαίνει ότι έχει και δίκιο. Τα κόμπλεξ του με τα Χάρβαρντ καλό είναι να τα αφήσει στην άκρη. Δεν αποδοκιμάζεις ό,τι δεν καταλαβαίνεις! Αλλά στο προσωπικό πρόβλημα που έχει με τον πρωθυπουργό, το οποίο έχει ως συνέπεια να έχουν κλείσει όλα τα κανάλια επικοινωνίας με την Άγκυρα και να σχεδιάζονται μακράν ημών αποσταθεροποιητικά – εκδικητικά σχέδια διαμελισμού της κυριαρχίας μας (ο Εβρος ήταν δοκιμή), αυτή είναι μια λεπτομέρεια που αξίζει να την εξετάσει (μαζί με άλλες) κανείς.
Ειδικώς τώρα που ο τέως σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ Μπόλτον αποκαλύπτει στο βιβλίο του ότι ο Ερντογάν μιλούσε στο τηλέφωνο στον Τραμπ με βροντώδη φωνή, αναζητώντας τον σεβασμό του συνομιλητή του για το πρόσωπό του και για το έθνος του. Όπως συνηθίζει άλλωστε καμιά φορά να λέει και ένας κορυφαίος Ελλην πολιτικός αναφερόμενος στα εθνικά, «Όπλο μας είναι η ματαιοδοξία των άλλων». Κατόπιν όλων αυτών απευθύνουμε προτροπή: Πρωθυπουργέ, δείτε το. Πεζοδρόμιο και Χάρβαρντ, άλλωστε, έχουν και μερικά κοινά: την αγάπη για τη Δύση. Η Κωνσταντινούπολη επί δημαρχίας Ερντογάν απέκτησε τηλεφωνικό κωδικό με το πρόθεμα -212. Όπως η Νέα Υόρκη.
