Ο,τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος των θεσμών κατά τη διακυβέρνησή του το πλήρωσε και με τόκο στις εκλογές. Και όσα έμειναν χρεωστούμενα, «βερεσέδια», τα βρίσκει μπροστά του και μετά τις εκλογές. Σήμερα. Το ζήτημά μου όμως σήμερα δεν είναι η αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτή παραδόθηκε και παραδίδεται καθημερινά στη χλεύη της κοινωνίας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Το ζήτημά μου είναι να μην του μοιάσει η Ν.Δ. Να μη γίνει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του! Μετά λόγου γνώσεως σας λέω ότι κινδυνεύει. Οι Ελληνες εξέλεξαν τη Ν.Δ. κυβέρνηση και πρωθυπουργό τον Κυριάκο για να κυβερνήσουν και να τους λύσουν τα προβλήματα. Όχι για να δικάσουν, όχι για να διχάσουν, όχι για να «χασομερήσουν», όχι για να λασπομαχήσουν. Και βεβαίως όχι για να χάσουν την ταυτότητα της μεγάλης παράταξης του μέτρου, της μετριοπάθειας και του δημόσιου ήθους.
Από τις πληροφορίες που μου φθάνουν έως σήμερα είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός απέχει διακριτικά από το φεστιβάλ ρεβανσισμού. Πιθανόν να το ανέχεται με δυσφορία -για εσωκομματικούς λόγους-, αλλά κατά βάση απέχει. Διότι, αν μετάσχει, θα κόψει σε κρίσιμους καιρούς κάθε γέφυρα συνεννόησης με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η κεντροδεξιά παράταξη μεταφέρει μια ιστορική παράδοση στις πλάτες της: Σπανίως κατεδίωξε πολιτικό της αντίπαλο. Μάλλον κατεδιώχθη παρά κατεδίωξε. Κατεδιώχθη και κατεδικάσθη σε θάνατο η ηγεσία της για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Κατεδιώχθη ο ηγέτης της ΕΡΕ Κωνσταντίνος Καραμανλής και παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο από τον Γεώργιο Παπανδρέου για την υπόθεση της ΔΕΗ.
Κατεδιώχθη το 1994 για την ΑΓΕΤ Ηρακλής. Κατεδιώχθη το 2010 με την απόπειρα παραπομπής των υπουργών της για την υπόθεση του Βατοπαιδίου και με τον σχεδιασμό -ομολογημένο δημοσίως από πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ- ακόμη και για παραπομπή του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Κατεδιώχθη το 2018 με την υπόθεση Novartis και την αποτυχημένη στοχοποίηση του Αντώνη Σαμαρά.
Απόπειρες που όλες έπεσαν στο κενό, καθώς η Ιστορία δείχνει πως όποιος στήνει γκιλοτίνες σε αυτόν τον τόπο «τρώει» τα μούτρα του. Κέρδος ουδέν. Η κεντροδεξιά παράταξη ειδικώς μετά τη Μεταπολίτευση δεν κατεδίωξε κανέναν όμως. Με την εξαίρεση της επιβολής των ισοβίων στους πρωταιτίους της δικτατορίας -απόφαση που αποξένωσε τον Καραμανλή από τον υπερσυντηρητικό πυρήνα ψηφοφόρων της παράταξης οι οποίοι του ήταν έως τότε οι πλέον πιστοί- η Ν.Δ. ουδέποτε «έστησε» Ειδικά Δικαστήρια εις βάρος των αντιπάλων της.
Το δε 1989 θα πρέπει μάλλον να προστεθεί στα κεφάλαια των άλυτων λογαριασμών εντός της κεντρώας παράταξης (συνέπεσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να ηγείται της Ν.Δ. μετακομίσας το 1978 σε αυτήν και ο Ανδρέας του ΠΑΣΟΚ) παρά να καταχωριστεί στην ιστορική παράδοση της κεντροδεξιάς παράταξης. Θυμίζω ότι τω καιρώ εκείνω ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανεφώνησε το περίφημο «έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις φυλακή, τον στέλνεις σπίτι του».
Θυμίζω ότι ο Εθνάρχης προσπάθησε στο παρασκήνιο ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας να συμφιλιώσει τους ιστορικούς αντιπάλους Μητσοτάκη και Ανδρέα. Έχοντας ζήσει έντονα την περίοδο της πολιτικής ανωμαλίας του 1960-1963, ο Μακεδών κατανοούσε περισσότερο από κάθε άλλον την υπεραξία του ήπιου πολιτικού κλίματος. Την ίδια στρατηγική ακολούθησε μέχρι σε σημείου του να κατηγορηθεί για πολιτική επιείκεια έναντι του ΠΑΣΟΚ και ο Κώστας Καραμανλής το 2004. Πλην της εξεταστικής επιτροπής για τους ρωσικούς πυραύλους δεν ανακίνησε άλλα θέματα.
Η παράδοση αυτή της μη ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου ανατράπηκε σε δύο φάσεις. Το 2012 η πρώτη, το 2014 η δεύτερη. Το 2012 εισήλθαν στη Ν.Δ. ακροδεξιά στελέχη τα οποία έναν κανόνα πολιτικής επιβίωσης γνώριζαν και γνωρίζουν: τη διαίρεση. Χωρίς πόλωση, διαίρεση, φωνές, ύβρεις, διχασμό δεν υπάρχουν.
Το 2014 τα ίδια αυτά νιόφερτα στελέχη πρωταγωνίστησαν και στη δεύτερη φάση. Τη σφράγισαν. Ανέλαβαν να κηρύξουν τη θεωρία των δύο άκρων, να ταυτίσουν ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή και να προετοιμάσουν μαζί με την Ακροδεξιά τη δικαστική δίωξη κορυφαίων στελεχών της Αριστεράς (με αφορμή κινητοποιήσεις για τον χρυσό). Ο αντικομμουνισμός έγινε αίφνης η νέα σημαία ευκαιρίας της περιόδου εκείνης. Ως γνωστόν όμως η δράση φέρνει αντίδραση. Η Αριστερά στοχοποίησε εξίσου απαραδέκτως και εκείνη κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. κατά τη διακυβέρνησή της. Εάν αρχίσει ο χορός και απελευθερωθούν τα δαιμόνια, σπανίως σταματούν σε τέτοιες περιπτώσεις.
Όσα λοιπόν ζούμε σήμερα είναι απότοκα εκείνης της περιόδου. Παρεπόμενα. Την ώρα που ο πρωθυπουργός έχει ανάγκη το ήπιο πολιτικό κλίμα για να προσελκύσει επενδύσεις και να ανατάξει την οικονομία από την ύφεση, μια συνιστώσα της Ν.Δ. προτάσσει ως διακύβευμα το εξής: να σκοτώσει με σκάνδαλα τον σκοτωμένο ΣΥΡΙΖΑ. Πυροβολεί κανείς όμως άψυχα σώματα; Σκυλεύει σορούς; Κλοτσά πεσμένους και γονατισμένους; Ή αφιερώνει όλη του την ενέργεια στον πλούτο και στη δημιουργία του για το καλό των πολλών; Δυστυχώς η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Κάποιοι επιμένουν αλλιώς.
Η αποκοπή από την παράδοση της Ν.Δ. δεν συντελείται όμως μόνο με βολές προς τους σκοτωμένους. Συντελείται και με συμπεριφορές ξένες προς την παράταξη και τους κώδικές της, όπως αυτοί διαμορφώθηκαν κυρίως από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά και από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ποτέ αυτή η παράταξη δεν απείλησε δικαστές με φυλακή. Ποτέ! Ο ΣΥΡΙΖΑ, ναι. Η Ν.Δ., όχι. Ποτέ αυτή η παράταξη δεν απείλησε δημοσιογράφους με μηνύσεις και αγωγές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ναι. Ποτέ αυτή η παράταξη δεν υιοθέτησε το πολιτικό μίσος για τον αντίπαλο και τον μακαρθισμό. Το κέντρο, ναι.
Αναρωτιέμαι καμιά φορά -όταν βλέπω χωρίστρες ιπτάμενες στον αέρα, μάγουλα αναψοκοκκινισμένα και μάτια (αξιωματούχων) γουρλωμένα- πού πήγε το ήθος αυτής της παράταξης και αυτού του κόμματος. Διερωτώμαι αν η αναίδεια, ο κουτσαβακισμός, η αλητεία, το θράσος ήταν ποτέ σήμα κατατεθέν αυτού του χώρου. τις διεργασίες του οποίου παρακολουθώ από μικρό παιδάκι. Διερωτώμαι. Τέλος, τι κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος είναι σκληρός παίκτης όταν χρειάζεται μεν, αλλά είναι τζέντλεμαν της πολιτικής κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Ως αρχηγός της αντιπολίτευσης περισσότερο κατεδιώχθη παρά κατεδίωξε.
Η ασχήμια δεν ταιριάζει λοιπόν στη Ν.Δ. Ούτε η διαίρεση. Η παράταξη αυτή ούτε ήταν ούτε πρόκειται να γίνει μικρό κόμμα, όσο και αν κάποιοι το πασχίζουν. Αργά ή γρήγορα η παράδοση θα επικρατήσει εκ νέου.
