Το πολιτικό Ισλάμ στην Τουρκία έχει τη δική του, μυστική ατζέντα, η οποία βασικά στοχεύει στην αποκαθήλωση του Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος, αν και νεκρός εδώ και 90 χρόνια, είναι πανταχού παρών, και την ηθική και πολιτική ήττα του κεμαλισμού.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Αυτό που διακινείται μεταξύ των ισλαμιστών στην Τουρκία για τον Κεμάλ είναι ότι ήταν όργανο του διεθνούς ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού και ότι ως τέτοιο υπέγραψε τη Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία αφενός μεν δεν συμπεριλαμβάνει τα εδάφη του «Εθνικού Όρκου» και αφετέρου επέβαλε με μυστικό όρο την αποϊσλαμοποίηση της Τουρκίας.
Δικαιολογώντας το ανωτέρω σκεπτικό, αναφέρουν ως παραδείγματα την κατάργηση του Χαλιφάτου*, την κατάργηση της οθωμανικής γραφής, την κατάργηση της οθωμανικής ιστορίας από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τη διάλυση των ισλαμικών ταγμάτων, την απαγόρευση των παραδοσιακών φορεσιών και την επιβολή του δυτικού τρόπου ενδυμασίας και ζωής, το κλείσιμο της Αγίας Σοφίας, που λειτουργούσε ως τζαμί, και τη μετατροπή της σε μουσείο κ.ά.
Φυσικά το πολιτικό Ισλάμ, για να μην προκαλέσει τους κεμαλιστές, που διατηρούν σοβαρή ισχύ στο κράτος και στην κοινωνία, προσπαθεί να αποδομήσει την εικόνα του Μουσταφά Κεμάλ και τον κεμαλισμό με ήπιο τρόπο.
Ετσι, σταδιακά ήρε τις απαγορεύσεις για την ισλαμική μαντίλα στα πανεπιστήμια, ακόμη και στο Κοινοβούλιο, επαναφέρει την «ένδοξη» ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα βιβλία Ιστορίας και την καθιστά οδοδείκτη για την κοινωνία και το «τουρκικό έθνος», μέσω τηλεοπτικών σειρών με ήρωες τους σουλτάνους, αλλά και με ονοματοθεσία πλοίων και γεφυρών του Βοσπόρου.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί γίνεται με βάση την προαναφερθείσα στρατηγική.
Οσον αφορά τον «Εθνικό Ορκο», περιληπτικά τα έξι άρθρα αναφέρουν:
• Οι αραβικοί πληθυσμοί των περιοχών που κατέλαβαν τα ξένα κράτη με την υπογραφή της Ανακωχής του Μούδρου θα αποφασίσουν για την τύχη τους έπειτα από ελεύθερη ψηφοφορία. Η ισλαμική-οθωμανική πλειοψηφία στις περιοχές που περιλαμβάνονται στην Ανακωχή είναι μια ενότητα που δεν μπορεί να διαταραχτεί με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο.
• Το Καρς, το Αρνταχάν και το Βατούμ, που μόλις έμειναν ελεύθερα, ενσωματώθηκαν στη μητέρα πατρίδα και, αν χρειαστεί, θα καθορίσουν την τύχη τους με δημοψήφισμα.
• Η νομική υπόσταση της δυτικής Θράκης θα καθοριστεί με την ψήφο του λαού που θα δοθεί σε περιβάλλον ελευθερίας.
• Η Κωνσταντινούπολη και η θάλασσα του Μαρμαρά θα κρατηθούν μακριά από κάθε απειλή, ενώ θα πρέπει να υπογραφεί συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερόμενων κρατών για την ελεύθερη διέλευση των εμπορικών πλοίων από τα στενά.
• Τα νομικά δικαιώματα των μειονοτήτων θα τεθούν υπό εγγύηση, στο πλαίσιο των αρχών του «Εθνικού Ορκου», κατ’ αμοιβαιότητα των δικαιωμάτων μουσουλμάνων που ζουν στις γειτονικές χώρες.
• Θα αναγνωριστεί η πλήρης πολιτική, δικαϊκή και οικονομική ανεξαρτησία της Τουρκίας και δεν θα γίνει κανένας περιορισμός στους τομείς αυτούς.
Οσον αφορά τον χάρτη, που υπάρχει συνημμένος στον «Εθνικό Ορκο», αυτός περιλαμβάνει:
Τα νησιά του βορείου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα, τη δυτική Θράκη, έως τον Νέστο ποταμό, την Κύπρο, την Αντιόχεια, το Χαλέπι, την Τζαραμπλούζ, την Ντερ αλ Ζορ, τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τη Σουλεϊμανγία.
Ο Ερντογάν, λοιπόν, «για να αποκαταστήσει την προδοσία του Κεμάλ», έχει διατάξει την εισβολή του τουρκικού στρατού στο Νότιο Κουρδιστάν – Β. Ιράκ, στο Δυτικό Κουρδιστάν – ΒΑ Συρία, έχει διατάξει την εισβολή του τουρκικού πολεμικού ναυτικού στην ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδας (αν. της γραμμής Ρόδος, Κάρπαθος, Κρήτη).
Στον «Εθνικό Ορκο» υπάρχει το άρθρο που αναφέρεται στη δυτική Θράκη, «η νομική υπόσταση της οποίας θα καθοριστεί με την ψήφο του λαού που θα δοθεί σε περιβάλλον ελευθερίας».
Σ’ αυτό στηρίζεται η στρατηγική που ακολουθεί το τουρκικό κράτος για τη δυτική Θράκη, γι’ αυτό οι αναφορές σε «τουρκική μειονότητα», παρότι η Συνθήκη της Λωζάννης τη χαρακτηρίζει «μουσουλμανική».
Οσον αφορά το Αιγαίο, ο Ερντογάν επιδιώκει τη δημιουργία συνθηκών που θα υποχρεώσουν την Ελλάδα να δεχτεί αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, για να ανοίξει ο δρόμος για την υλοποίηση του «Εθνικού Ορκου» και στο Αιγαίο.
Πρέπει δε να κατανοήσουμε ότι η Τουρκία αναζητεί εναγωνίως αιτίες που θα δικαιολογήσουν την επιμονή της για την αναθεώρησή της.
Το βασικό τους επιχείρημα είναι η στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, κατά παραβίαση του άρθρου 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης.
Στόχος της Τουρκίας είναι να εκθέσει την Ελλάδα διεθνώς ότι παραβιάζει τη συνθήκη, για να ανοίξει έτσι ο δρόμος για την αναθεώρησή της. Το σκεπτικό της στρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου αναπτύσσεται στη σελίδα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και δεν θα το παρουσιάσουμε εδώ για οικονομία χώρου.
Απλά να προσθέσουμε ότι η Ελλάδα στρατιωτικοποίησε τα νησιά μετά την εισβολή στην Κύπρο, όπου η Τουρκία έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, και κυρίως μετά τη δημιουργία της Στρατιάς Αιγαίου και την ανάπτυξη του μεγαλύτερου αποβατικού στόλου παγκοσμίως, ο οποίος έχει στόχο τα ελληνικά νησιά. Αρα, ανακλαστική ενέργεια είναι η στρατιωτικοποίση των νησιών, ως άμυνα στα τουρκικά επιχειρησιακά σχέδια κατάληψης των νήσων του Αιγαίου.
Και αντί η Ελλάδα να κάθεται αμέριμνη και να παρακολουθεί την τουρκική ρητορική που εκθέτει τη χώρα μας, καλό είναι να αναπτύξει στο ΝΑΤΟ, σε υψηλότατο επίπεδο, ακόμη και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όλα τα στοιχεία που έχει για τα επιθετικά σχέδια της Τουρκίας εναντίον των νησιών του Αιγαίου. Επίσης, αντί να στέλνει παρατηρητές στις ασκήσεις τύπου «Efes» που διεξάγονται στο Αιγαίο και αποτελούν υλοποίηση των επιθετικών σχεδίων εναντίον των νησιών μας, νομιμοποιώντας τα έτσι κατά κάποιον τρόπο, καλό θα είναι η Ελλάδα να κάνει διαβήματα στις χώρες που στέλνουν παρατηρητές για να εκτεθεί με τον τρόπο αυτόν διεθνώς η τουρκική επιθετικότητα εναντίον μιας χώρας συμμάχου στο ΝΑΤΟ.
Κλείνοντας, υπενθυμίζεται η απαράδεκτη και παράνομη με βάση το διεθνές δίκαιο «απειλή πολέμου» που ψηφίστηκε από το τουρκικό Κοινοβούλιο, ενώ παρατίθενται και δύο άρθρα του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ που όχι απλά νομιμοποιούν αλλά καθιστούν υποχρεωτική τη στρατιωτικοποίηση των νησιών μας.
Αρθρο 2(4): «Ολα τα κράτη-μέλη στις διεθνείς τους σχέσεις θα απέχουν από την απειλή ή τη χρήση στρατιωτικής δύναμης κατά της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας άλλου κράτους».
Αρθρο 51: «Τίποτε στον χάρτη αυτόν δεν περιορίζει το δικαίωμα της ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας, όταν μια ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον μέλους των Ηνωμένων Εθνών, έως ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας πάρει τα αναγκαία μέτρα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας».
