Ένας εξαιρετικός Ιάπωνας βιολόγος αναλύοντας την τακτική του… «υποδύομαι τον νεκρό» όταν αντιληφθώ ότι κινδυνεύω, στη ζωική αλυσίδα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μπορεί να αυξήσει τα ποσοστά επιβίωσης στρέφοντας την προσοχή του εχθρού εναντίον όσων προσπαθούν ενεργά να ξεφύγουν.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
«Η λεία που υποκρίνεται τη νεκρή αυξάνει την πιθανότητα επιβίωσης εις βάρος των πιο κινητικών γειτόνων» υποστήριξε σε μια συνέντευξή του στο Discovery News ο δρ Τακαχίσα Μιταγιάκε, καθηγητής του Κέντρου Εξελικτικής Οικολογίας στο πανεπιστήμιο Οκαγιάμα της Ιαπωνίας. Προειδοποίησε, όμως, ότι η τακτική του… ψόφιου κοριού στην περίπτωση των ανθρώπων δεν εφαρμόζεται από τους πάντες, αλλά από ντροπαλά ή φοβικά άτομα, κυρίως όσα εκτιμούν ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τον εχθρό. Σε ορισμένες συνθήκες η φυσική επιλογή ευνοεί τα άτομα που «παγώνουν» από φόβο, όμως σε άλλες περιπτώσεις το θάρρος είναι η αρετή που αμείβεται…
Δεν ξέρω αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαβάζει Μιταγιάκε, αλλά η παθητική στάση του απέναντι στην Τουρκία προσομοιάζει απόλυτα με την τακτική του ψόφιου κοριού. Κάνει ότι δεν ακούει κι ότι δεν βλέπει, εισπράττει τα χαστούκια ακούνητος, αγέλαστος, αμίλητος, με την ελπίδα να χάσει το ενδιαφέρον του ο «σουλτάνος» για το Αιγαίο και να πάει παραπέρα.
Σύμφωνα με τη θεωρία της εξελικτικής οικολογίας, η φοβική αυτή στάση του Ελληνα πρωθυπουργού δημιουργεί πράγματι προϋποθέσεις να την πληρώσει κάποιος άλλος. Ο Χαφτάρ, η Αίγυπτος ή ακόμη και η Κύπρος, που εμφανίζεται πολύ πιο κινητική από τη… μαρμαρωμένη Ελλάδα.
Κοινό μυστικό είναι πλέον ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση παίρνουν πολύ πιο σοβαρά τις αιτιάσεις της Λευκωσίας ως προς την τουρκική προκλητικότητα από τα ελληνικά απρόθυμα… νιαουρίσματα που ακούγονται στη χάση και στη φέξη, μαζί με πολλά «sie bitte», απλά για τα μάτια του κόσμου.
Οι κυρώσεις που «θα απαιτήσει» ο Κυριάκος «εάν κλιμακωθεί η τουρκική επιθετικότητα» είναι αυτές ακριβώς που έχει ήδη δρομολογήσει η μικρή Κύπρος ακολουθώντας πιστά το δόγμα επιθετικής διπλωματίας του Τάσσου Παπαδόπουλου. Όμως, «εάν και εφόσον» υιοθετηθούν κάποτε μέτρα εις βάρος της Άγκυρας, αυτό θα οφείλεται στην πίεση της Λευκωσίας που διαθέτει και έναν ικανότατο υπουργό Εξωτερικών και όχι στις ευχετικού τύπου παραινέσεις της Αθήνας που είναι εμφανές ότι τρέμει την οργή του Ερντογάν.
Δεν είναι τυχαίο ότι την περασμένη εβδομάδα ο Μακρόν επέλεξε το ραντεβού με τον Κύπριο Πρόεδρο ως αφορμή για να απευθύνει μήνυμα αλληλεγγύης στον Ελληνισμό! Και το μήνυμα ήταν πραγματικά σημαντικό. Έως και ασυνήθιστο, θα έλεγα.
Η Γαλλία, για τους δικούς της λόγους, εμφανίζεται ως η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που αναλαμβάνει να μπει μπροστά για να βάλει ένα φρένο στην τουρκική αναίδεια. Έχω επισημάνει ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτό με δεδομένο ότι τα λόγια ο Μακρόν τα έχει εύκολα, αλλά όταν ήρθε η ώρα να «την ανάψει» στους Τούρκους, έστριψε αλά γαλλικά. Παρ’ όλα αυτά, η Γαλλία παραμένει μια μεγάλη χώρα, το γαλλικό έθνος έχει δεσμούς με τους Ελληνες και θα μπορούσε να αποτελεί ιδανικό σύμμαχο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεδομένου ότι όλοι οι υπόλοιποι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να τα χαλάσουν με την Τουρκία.
Επιπλέον, αν η Γαλλία δώσει τον λόγο της για αμυντική συνδρομή σε περίπτωση επίθεσης στο Αιγαίο, το πιθανότερο είναι ότι θα τον τηρήσει γιατί δεν θα θέλει να διακινδυνεύει το κύρος της. Προκαλεί κατάπληξη λοιπόν ότι η Ελλάδα του κ. Μητσοτάκη, νιώθοντας καθημερινά την τουρκική απειλή, δεν έχει σπεύσει να συνάψει μία ισχυρή αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, όπως και με το Ισραήλ.
Δεν γνωρίζω αν οι γαλλικές φρεγάτες Belharra είναι οι καλύτερες από επιχειρησιακής απόψεως για τις αμυντικές ανάγκες της Ελλάδας στο Αιγαίο. Σίγουρα, όμως, από πολιτικής απόψεως ένα «κλείδωμα» συμφερόντων με τη Γαλλία αποτελεί επιτακτική ανάγκη.
Το «δεν υπάρχουν λεφτά» είναι μία προσχηματική δικαιολογία. Να βρεθούν! Δεν μπορεί το ελληνικό κράτος να έχει πόρους για να επιδοτεί ηλεκτρικά πατίνια, να μοιράζει λεφτά με το τσουβάλι στα μέσα ενημέρωσης, να κάνει τσάμπα τεστ κορονοϊού σε χιλιάδες ξένους τουρίστες, να επιδοτεί τους παράτυπους μετανάστες, να κλείνει λιγνιτορυχεία και να μην έχει έναν κουμπαρά για να αντιμετωπίσει μια υπαρξιακής διαστάσεως απειλή. Κι αν αυτό συμβαίνει, το Ειδικό Δικαστήριο έπρεπε να είναι για τους πολιτικούς που μας έφεραν σε αυτό το χάλι και όχι για ανόητα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ κομμάτων.
Δυστυχώς, όμως, το ζήτημα δεν είναι θέμα χρημάτων. Είναι θέμα εξαρτήσεων. Κάτι στράβωσε με τη Γαλλία και τη συμφωνία με τις φρεγάτες, αλλά δεν ξέρουμε τι. Θα πρέπει ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, αντί να παριστάνει τον ψόφιο κοριό ελπίζοντας ότι η στραβή θα κάτσει στον γείτονα, να απαντήσει γιατί δεν εξοπλίζει τη χώρα. Του το ζήτησαν οι Γερμανοί; Οι Αμερικανοί; Οι Τούρκοι; Οφείλει να μας εξηγήσει.
