Η 20ή Ιουλίου 1974 αποτελεί την πιο τραγική σελίδα στην σύγχρονη ιστορία της Κύπρου και του απανταχού Ελληνισμού.
- Γράφει ο Τάκης Κάμπρας
Δεν θα ξεχάσω ποτέ…,
όταν την πρώτη φορά επισκεπτόμενος την Κύπρο – συμμετέχοντας σε επίσημη αποστολή της Βουλής, παραβρέθηκα και παρακολούθησα τις επετειακές εκδηλώσεις για την εισβολή των Τούρκων, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την εικόνα όπου μαυροντυμένες γυναίκες στέκονταν ακίνητες, καμπουριασμένες από το πέρασμα του χρόνου επάνω στα ταλαιπωρημένα σώματά τους, να κρατούν σαν άγιο εικόνισμα τη φωτογραφία του αγνοούμενου γιου αδελφού, πατέρα τους!
Χωρίς δάκρυα πια… έχουν στερέψει άλλωστε…!
Χιλιάδες είναι οι μάνες που θρήνησαν στην εισβολή τον χαμό του άντρα τους και ανέλαβαν μόνες χωρίς στήριγμα να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Χιλιάδες έχασαν τα βλαστάρια τους, αδέλφια, γονιούς και άλλους συγγενείς στις μάχες ή στις μαζικές δολοφονίες και κράτησαν τη δάδα άσβεστη της καρτερίας και της πίστης για την ανεύρεση των αγνοουμένων συγγενών τους. Παρά το βαρύ φορτίο και τον σταυρό που σήκωσαν, βρήκαν το σθένος και δεν λύγισαν. Επιβίωσαν και άρχισαν να δημιουργούν μαζί με τον υπόλοιπο λαό μέσα από την στάχτη και την καταστροφή. Δούλεψαν μαζί με τους άντρες με πείσμα τη γη που τους δόθηκε, εργάστηκαν σκληρά για να κρατήσουν όρθια και ενωμένη την οικογένεια τους.
Δεν θα ξεχάσω όμως ΠΟΤΕ, μια από τις χαροκαμένες μαυροντυμένες μάνες, δίπλα μου, να κρατάει δυο φωτογραφίες νεαρών ένστολων στρατιωτών…
Έσκυψα, και τη ρώτησα βαθύτατα συγκινημένος αν έχει χάσει και τα δύο της παιδιά. «Όχι» μου απάντησε ευγενικά, «ο ένας, ο Άνδρος, είναι ο δικός μου γιος, ο άλλος, ο Νικόλας είναι της κυρά Μαρίας από την Αμμόχωστο», και συνέχισε να μου εξηγεί πως όλα αυτά τα χρόνια, με την φίλη της πλέον κυρά Μαρία, στέκονταν δίπλα-δίπλα σε όλες τις εκδηλώσεις αλλά και στις αναζητήσεις των αγνοούμενων παιδιών τους.
Ακούγοντας τη συνέχεια, άπλωσα το χέρι μου κάπου να πιαστώ…λύγισα…«πρόπερσι όμως, η κυρά Μαρία με παρακάλεσε αν μπορώ να κρατάω και την φωτογραφία του Άνδρου της, διότι της είπαν ότι πάσχει από καρκίνο… επειδή φοβήθηκε ότι θα πεθάνει, και ότι πρέπει ο Άνδρος μόλις επιστρέψει να του πει κάποιος ότι η μάνα του τον έψαχνε και τον περίμενε μέχρι την τελευταία ώρα της ζωής της» …! Δάκρυσα… έσκυψα τη φίλησα… δεν είχα, δεν μου έβγαιναν όμως λόγια να της πω… απομακρύνθηκα…θεέ μου να μην ξαναζήσουμε τέτοιες εικόνες!
Οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν. Η σιωπή σε αυτή την περίπτωση δεν είναι χρυσός, αλλά συγκάλυψη των εγκλημάτων που διέπραξε η Τουρκία στο εθνικό ξεκαθάρισμα που εφάρμοσε στον τόπο μας.
