Θυμάμαι πριν από πάρα πολλά χρόνια, ήμουν μαθητής στο Δημοτικό, οι Ελληνες πανηγυρίζαμε για την εκλογή του Τζίμι Κάρτερ.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Στην δε πολύπαθη Κύπρο χτυπήσανε και τις καμπάνες, λες και είχανε Ανάσταση ή είχε φανεί η απελευθέρωση να στρίβει από τη γωνία. Το έχουμε οι Ελληνες το χούι να προβάλλουμε τις επιθυμίες μας στην πραγματικότητα και να αναμένουμε τον από μηχανής θεό, είτε το «ξανθό γένος» είτε κάποιον Αμερικανό Πρόεδρο, που ίσως να δυσκολευόταν ως χθες να μας βρει στον χάρτη, τους Γάλλους, τους Αγγλους, το Ισραήλ, κάποιον, τέλος πάντων, που θα μας απαλλάξει από τις ευθύνες μας.
Όταν εξελέγη ο Τραμπ απέναντι στη διεφθαρμένη Χίλαρι, που συνήργησε στη διάλυση της περιοχής μας και την άνοδο των ισλαμιστών τρομοκρατών σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, λόγω του αντικομφορμισμού του, της έλλειψης πολιτικής ορθότητας στον λόγο του και την εναντίωσή του σε πολλές «ιερές αγελάδες» της ατζέντας του πολιτισμικού μαρξισμού, πολλοί πιστέψαμε πως ίσως θα μπορούσε να υπάρξει μια νέα εποχή ταύτισης των ελληνικών και των αμερικανικών συμφερόντων. Υπήρξε μια προσδοκία πως ο Τραμπ θα αναγνώριζε τα σφάλματα των Κλίντον – Ομπάμα και θα δημιουργούσε μια νέα εποχή, μαζεύοντας τα λουριά στην Τουρκία, που υπέθαλπε το Ισλαμικό Κράτος, αφού στο κάτω κάτω οι ισλαμιστές έχουν ως πρώτο στόχο Αμερικανούς και Αμερικανικά Συμφέροντα.
Αντιθέτως, είδαμε την Τουρκία να δημιουργεί «ζώνη ασφαλείας», να πατάει πόδι σε Συρία και Ιράκ, και τον Ερντογάν να μεταφέρει ανενόχλητος τα ψυχοπαίδια του, τους τζιχαντιστές, και όπλα στη Λιβύη, να δημιουργεί στρατιωτικές βάσεις, να απειλεί τη Γαλλία, το Ισραήλ, εμάς, την Κύπρο, την Αίγυπτο. Και φυσικά ποτέ δεν θα ξεχάσω την ταπείνωση που πρωτοφανώς ανέχθηκε ο Αμερικανός Πρόεδρος, όταν ο Ερντογάν τού έτριψε στα μούτρα την περίφημη επιστολή, στην οποία τον αποκαλούσε «ανόητο». Δεν ξέρω αν είναι τα οικονομικά συμφέροντά του στην Τουρκία, οι μπίζνες που κάνει ο γαμπρός του με τον Ερντογάν, πάντως αυτή τη νέα εποχή στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις δεν την είδαμε ούτε με τα κιάλια. Μάθημα, λοιπόν, ώστε να είμαστε ακόμη πιο κουμπωμένοι.
Τώρα κάποιοι ημέτεροι έχουν χάσει τον γάιδαρό τους, ιστορικό ημιεπίσημο έμβλημα των Δημοκρατικών, στον Μπάιντεν. Θα έχουν την τύχη αυτών που χτυπούσαν τις καμπάνες για τον φιστικά Τζίμι Κάρτερ και των ρωσόπληκτων που είδαν ως σωτήρα τον «γεια σου, ρε Βλαδίμηρε», αφού του κατέρριψαν αεροπλάνο και λίντσαραν τον πιλότο, να πουλάει S-400 στον Ερντογάν, όπλο που στρέφεται αποκλειστικά εναντίον ημών. Για να σας το κάνω λιανά, είναι τόσο εχθρική ενέργεια, σαν εμείς να πουλούσαμε πολυβόλα, τυφέκια και πιστόλια από τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα στους Τσετσένους τρομοκράτες.
Θα το ξαναγράψω: Ουδείς θα αποδειχθεί ελληνικότερος των Ελλήνων. Εκ των συμμάχων μας, αυτών που στην παρούσα συγκυρία ταυτίζονται πολλά συμφέροντά τους με τα δικά μας, οι πιο τολμηροί και παρεμβατικοί εναντίον των απειλών είναι οι Γάλλοι και οι Ισραηλινοί, αλλά, εάν δεν είμαστε εμείς τολμηροί, γενναίοι και αποφασιστικοί, δεν πρόκειται να ξεκινήσουν εκείνοι καβγά για να προωθήσουν τα δικά μας συμφέροντα. Εμείς οφείλουμε να είμαστε στην πρωτοπορία υπεράσπισής τους.
Κανείς ξένος δεν θα αναλάβει τους δικούς μας κινδύνους, δεν θα χύσει ιδρώτα και αίμα για να προωθήσει τα συμφέροντα του Φρούλη, ο οποίος, αποτριχωμένος σαν χέλι και με τατουάζ κουρσάρου, δεν θέλει αύξηση θητείας, δεν θέλει να σπάσει ούτε νύχι, δεν θέλει να ξοδέψει για όπλα και δεν θέλει να βγει από τη μεζονέτα με το air condition, γιατί θα ιδρώσει και θα λερωθεί το μοδάτο μπλουζάκι του. Περιμένει όμως να τον σώσουν η Μέρκελ, ο Μακρόν, ο Νετανιάχου.
Πρέπει να κοπιάσουμε, να ιδρώσουμε, να ξοδέψουμε χρήμα, χρόνο και κυρίως να μη φοβηθούμε να ματώσουμε. Όλοι σέβονται τη μαυρίλα της κάννης του όπλου σε ένα αποφασισμένο χέρι. Κι ο πιο θρασύς τραμπούκος, όταν δει πως κινδυνεύει να φάει φωτιά και ατσάλι, στρογγυλοκάθεται στο παχνί και κάνει αβγά δίκροκα. Μόνοι μας. Εμείς και κανείς άλλος θα φτιάξουμε το πεπρωμένο μας και αυτό δεν γίνεται ακόπως. Όταν θα είμαστε πάνοπλοι και αποφασιστικοί, θα μας ακούσουν προσεκτικά οι σύμμαχοί μας και θα σπεύσουν αρωγοί της δυναμικής πολιτικής μας. Όχι γιατί είναι «φίλοι», γιατί έχουμε ωραία μάτια ή γιατί δώσαμε τα φώτα στον πολιτισμένο κόσμο, ως πνευματική πατρίδα της Δύσης, αλλά γιατί θα δουν πως θα εξυπηρετηθούν κοινά μας συμφέροντα. Κανείς δεν σέβεται κιοτήδες, τεμπέληδες, άπραγα ψοφίμια.
Το Ισραήλ νίκησε το 1948, το 1956 και διέλυσε με προληπτικό χτύπημα τους Αραβες το 1967 στον Πόλεμο των 6 Ημερών. Ως τότε πολεμούσε κυρίως με γαλλικά, τσεχικά και εγχώρια όπλα. Ο αμερικανικός πακτωλός στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας άνοιξε μετά την εντυπωσιακή νίκη των ισραηλινών όπλων το 1967. Οι Εβραίοι φίλοι μας κέρδισαν αυτή τη στήριξη με το σπαθί τους. Άμα είσαι παλιοκηδεία, ποιος θα σε θέλει για Σύμμαχο; Το ιστορικό ανέκδοτο λέει πως όταν ο Ντένιτς υπέγραψε την παράδοση της Γερμανίας, είπε στους Συμμάχους:
«Την επόμενη φορά να πάρετε εσείς τους Ιταλούς για συμμάχους». Ο Στρατάρχης Κέσελρινγκ, νομίζω, είχε πει: «Αυτός ο σκατολαός! Όλοι έχουν συμμάχους που πολεμούν μαζί τους, που τους βοηθούν, κι εμείς έχουμε αυτούς εδώ που όλο τρώνε κλοτσιές στον κώλο κι εμείς όλο τρέχουμε να τους γλιτώσουμε». Θυμίζω δε την ιταλική θρασύτητα, ίδια με του Μεσοπολέμου, που τώρα μαζί με τη Μέρκελ, υποθάλπουν την τουρκική επιθετικότητα. Ο λόγος; Οι επίδοξες σφαίρες επιρροής δεν άλλαξαν και μπορεί εμείς να ξεχάσαμε τη νίλα που τους κάναμε, όμως ένα μέρος της ιταλικής ελίτ δεν ξέχασε και όλως συμπλεγματικά κουρελιάζουν την Ευρωπαϊκή Συνθήκη. Στα μέζεά μας, λοιπόν, ποιος θα εκλεγεί στις 3 Νοεμβρίου. Ο «γάιδαρός» μας, τα συμφέροντα και η καρδιά μας δεν είναι στις ΗΠΑ, αλλά μόνο στην Κερύνεια, στο Καστελόριζο, στο Αιγαίο, στον Εβρο, στη Χειμάρρα. Ας γίνουμε σοβαροί για να μας πάρουν στα σοβαρά.
