Τις μέρες των διακοπών εξαφάνισα από παντού τις τηλεοράσεις.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Έτσι κι αλλιώς μου προκαλούν αναγούλα από τις ημέρες του αλήστου μνήμης Mega που συναγωνίζεται σήμερα επάξια ο Σκάι. Δυστυχώς δεν κατάφερα να κάνω το ίδιο με το κινητό. Κάθε τρεις και λίγο μια κλεφτή ματιά στα sites, κυρίως τα στρατιωτικά. Μέχρι πού έφτασε το τουρκικό ερευνητικό; Πόσο… έγκυος μείναμε; Πάμε για πόλεμο ή για άκαπνο ξεβράκωμα;
Έβλεπα και τον πρωθυπουργό, πού και πού, πότε με μάσκα, πότε με το μπανιερό, αλλού να αρμενίζει. Να εκλιπαρεί να σταματήσουν οι προκλήσεις για να αρχίσει επιτέλους ο διάλογος. Εκεί μου ανάβαν τα λαμπάκια. Έβαζα κατευθείαν την άλλη μάσκα, την υποβρύχια, και άρχιζα τις βουτιές να δροσιστώ, μπας και με είχε πειράξει η ζέστη.
Ειλικρινά αυτή τη «λαρτζοσύνη» δεν την κατάλαβα. Σαν να έχει μπει ο κλέφτης στην αυλή, και αντί να αρπάξεις το δίκαννο για να τον κοσκινίσεις, να πιάνεις την πάρλα. «Τράβα δυο μέτρα έξω από τη μάντρα για να ακούσω τα αιτήματά σου. Έλα, κάνε μου τη χάρη, γιαβρί μου. Βγάλε το πόδι σου από το πλακόστρωτο, να μιλήσουμε σαν άνθρωποι».
Αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα που εκπέμπει όχι η κυβέρνηση, αλλά ο Μητσοτάκης προσωπικά από τότε που ξεκίνησαν οι τουρκικοί τσαμπουκάδες. Και διερωτάται κανείς πώς λέγεται αυτό το είδος αυτοπαραίτησης από την προάσπιση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Πολιτικός σαμαρειτισμός, χριστιανική αγάπη για τον πλησίον, αφελής ανάγνωση των προθέσεων του γείτονα ή κάτι άλλο;
Προσωπικά τον νεότερο Μητσοτάκη δεν τον κόβω ούτε για Καλό Σαμαρείτη ούτε για υποδειγματικό χριστιανό. Περισσότερο για υπολογιστή τον βλέπω, από αυτούς που μετρούν το ρίσκο μόνο σε σχέση με την παραμονή τους στην καρέκλα. Επιλέγει τον κατευνασμό για να αποφύγει τις δύσκολες αποφάσεις. Με το μυαλό του όχι μόνο στους απέναντι, αλλά και στους Γερμανούς, που μπορεί να τον μαλώσουν άμα τους δυσκολέψει τη ζωή.
Κι ύστερα γυρνάει πλευρό ο πρωθυπουργός, εφησυχάζοντας γιατί μια στρατιά καλοπληρωμένων μέσων ενημέρωσης βαφτίζει τη φοβικότητα και τον ενδοτισμό «νηφαλιότητα», «αυτοπεποίθηση», «ψυχραιμία». Μωυσής, Ταμερλάνος, Τσόρτσιλ και πάει λέγοντας.
Μόνο που έτσι η βαλίτσα δεν θα φτάσει μακριά. Γιατί το δόγμα Κυριάκου «σταματούν οι προκλήσεις, ξεκινούν οι συζητήσεις», όσο και να το βαφτίζει ο Σκάι «ρεαλιστική πολιτική», αποτελεί την επιτομή της εθνικής μειοδοσίας.
Επιπλέον ανατρέπει το αξίωμα της κοινής λογικής. Και στο τελευταίο ελληνικό χωριό όλοι γνωρίζουν ότι με τον κατσικοκλέφτη και τον καταπατητή δεν πιάνεις κουβέντα. Γιατί έτσι θεμελιώνει δικαίωμα στην περιουσία σου. Τον στέλνεις λοιπόν μια βόλτα στο πλησιέστερο σωφρονιστικό κατάστημα και, αν γίνει άνθρωπος, έχει ο Θεός.
Αν βέβαια ο κοτζάμπασης του χωριού, ο χωροφύλακας και ο δεσπότης κάνουν τα στραβά μάτια στον παραβατικό, πρέπει να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου.
Ε, εδώ κάπως έτσι συμβαίνει. Κοτζαμπάσηδες, χωροφύλακες και δεσποτάδες δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως τρεις τέσσερις διεθνείς νταβατζήδες που σου λένε «βρείτε τα». Μοιράστε τα πολιτισμένα με τον καταπατητή, χωρίς να μας ζαλίζετε τον έρωτα.
Αν οι νταβατζήδες θέλουν να σου κάνουν και τον διαιτητή, ζήτω που καήκαμε. Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα. Τους νταβατζήδες φοβάται ο Μητσοτάκης πιο πολύ και από τους Τούρκους. Το γιατί μόνον ο ίδιος το ξέρει. Ειδικά στους «διαιτητές» δεν υπάρχει περίπτωση να χαλάσει χατίρι. Και σε 10 χρόνια να του πουν ότι θα ξεκινήσουν να συζητούν τις κυρώσεις για την Τουρκία, ναι θα πει αυτός.
Είναι σαν το δεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα. Τη μια παίρνουμε Rafale, την άλλη γαλλικές φρεγάτες, την τρίτη αμερικανικά F-35. Kάτσε να δούμε όμως πρώτα τι θα μας πει η Γερμανία, που στο μεταξύ παραδίδει υποβρύχια στην Τουρκία, ολόιδια με αυτά που πήραμε εμείς (και δεν φροντίσαμε να αξιώσουμε μια ρήτρα περί μη πώλησης σε εχθρικό κράτος).
Σε καμία άλλη χώρα δεν θα υπήρχε τέτοια ανεύθυνη διαρροή «προθέσεων» για αγορά οπλικών συστημάτων, χωρίς στην πράξη να γίνεται τίποτα. Πήξαμε στις μπουρδολογικές αναλύσεις «από την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω», την ώρα που δεν υπάρχουν επαρκή ανταλλακτικά ούτε για τον αεροπορικό στόλο που διαθέτουμε σήμερα. Αφήστε που στο τέλος θα διαλέξουμε ό,τι εγκρίνει η Καγκελαρία.
Μόνο που ο κλέφτης έχει μισοκαβαλήσει τη μάντρα. Ας βάλουμε…χθες αγκαθωτό συρματόπλεγμα για να σκίσει το παντελόνι του κι ας αφήσουμε τον ηλεκτροφόρο φράχτη για αύριο. Εκτός και αν έχουμε σκοπό να τον καλέσουμε στο σπίτι για καφεδάκι, «να μιλήσουμε σαν άνθρωποι», όπως προτείνει ο Μητσοτάκης…
