Πόσες φορές έχω ακούσει, σε διάφορες βερσιόν, την ίδια ατάκα: «Είναι αντιδημοκρατικό να μου απαγορεύουν να καπνίζω όπου κι όποτε θελήσω. Στο κάτω κάτω εγώ ορίζω τον εαυτό μου και τις συνέπειες».
- Aπό τον Βασίλη Βέργη
Μαζί σου παλικάρι, κυρία μου, ηλικιωμένε ή νεαρέ θιασώτη της «δημοκρατίας του τσιγάρου». Δικός σου το κορμί, ότι γουστάρεις κάν’ το.
Μια στιγμή όμως: να συνεννοηθούμε που ακριβώς τελειώνουν τα όρια της δικής σου δημοκρατίας κι αρχίζουν εκείνα της δικής μου. Γιατί, φαντάζομαι, δεν θεωρείς ότι η δημοκρατία είναι οικόπεδο που σου κληρονόμησε ο πατέρας σου, ενώ εγώ (και άλλοι σαν κι εμένα) την ώρα της «μοιρασιάς» πετούσαμε αετό.
– Πόσο «δημοκρατική» πιστεύεις ότι είναι η πιο κλασική σκηνή δεκαετιών σε ελληνική ταβέρνα; Την ώρα που τρώω, ο δυστυχής μη καπνιστής, ένα πιάτο φαγητό, είμαι υποχρεωμένος να «ρουφάω» τον καπνό που φυσάς συνήθως μέσα στα μούτρα μου;
– Ποιος… Περικλής διέδωσε στην αρχαία Αθήνα ότι το μπαρ που πάω για ένα ποτό είναι το «λίκνο της δημοκρατίας» αν τυλίγεται όλο το βράδυ σε σύννεφα καπνού;
– Γιατί όταν πηγαίνω στο γήπεδο πρέπει να αισθάνομαι λες και έχει έρθει δίπλα μου εκδρομή «Ο Σύλλογος φίλων Καρέλια»;
Συγνώμη κυρία και κύριε καπνιστή μου αλλά σε ποιο κεφάλαιο του Συντάγματος είναι καταγεγραμμένη η δική σου «δημοκρατία απόλαυσης» με ταυτόχρονα καταπάτηση της δικής μου υγείας και ευεξίας;
Και για να μη νομίζεις ότι έχω σηκώσει το δάχτυλο και σου κάνω κήρυγμα να σου πω ότι μιλάω ως πρώην καπνιστής. Το «σπορ» δεν το ξέρω από τη θεωρία. Το «σπούδασα» για περίπου 13 χρόνια, με αφετηρία την εφηβεία. Μέχρι που κάποια στιγμή, στα 30 μου, αλλάξαμε πεζοδρόμιο for ever. Μακριά κι αγαπημένοι. Από τις ωραιότερες «ελευθερίες» που έχω προσφέρει στον εαυτό μου.
Γνωρίζω, λοιπόν, πόσο πολύ ενοχλούσα, όταν κάπνιζα σε δημόσιο χώρο, ανθρώπους -φίλους και μη- στους οποίους η μυρωδιά και μόνο δημιουργούσε «θέμα». Τότε δεν έδινα δεκάρα. Είχα ακριβώς την ίδια άποψη με σένα, αγαπητέ. Γούστο μου, καπέλο μου και μαγκιά μου είναι η τσιγαριά μου. «Η ζωή μου όλη, είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω» όπως λέει και η κομματάρα του Ακη Πάνου. Μόνο που πλέον και δεν το φουμάρω και δεν το γουστάρω. Σε αντίθεση με τη ζωή μου…
Αφορμή για τούτες τις σκέψεις έδωσε, φυσικά, η επικείμενη εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η αστυνομία θα κάνει ελέγχους στα μαγαζιά, προβλέπω ειδικά στην αρχή ότι τα πρόστιμα θα πέφτουν βροχή. Γιατί; Μα αν ρωτήσεις τον Έλληνα θα ουρλιάξει: «Όλα μου τα κόψατε, όχι όμως και το τσιγάρο, αυτό δεν θα σας περάσει». Κι επειδή η μαγκιά δεν θα είναι… τσάμπα, φοβάμαι πως ένα πακέτο τσιγάρα θα πληρώνουν ορισμένοι στο περίπτερο, μια κούτα θα τους φεύγει σε πρόστιμα!»
Κανονικά ο μόνος νόμος που θα έπρεπε να ενεργοποιηθεί είναι αυτός του μυαλού. Όταν σκεφτείς ΠΟΣΑ (πολύ περισσότερα από χρήματα) θα κερδίσεις κόβοντας το τσιγάρο, τότε δεν χρειάζεται καμιά κυβέρνηση να παίζει τον μπαμπούλα. Ούτε κάνεις αντίσταση με… γόπες.
Την υγεία μας να σκεφτούμε αλλά και να δείξουμε σεβασμό στον απέναντι που δεν καπνίζει, αρκεί ως «πακέτο» πιότερο από κάθε αντικαπνιστικό νόμο.
Σε τελική ανάλυση, επειδή αγαπητέ όντως η ζωή είναι δική σου, κάπνιζε όσο γουστάρεις όμως μην ενοχλείς εκείνον που πορεύεται σε άλλο μονοπάτι σκέψης και άποψης.
Αν όμως για να εφαρμοστεί η λογική χρειάζεται ένα νομο-βούρδουλα τότε αντιλαμβάνεστε πως το πραγματικό πρόβλημα δεν το έχει εκείνος που προσπαθεί να την υπερασπιστεί αλλά αυτός που την αγνοεί…
