Η μαρξική ιδεολογία υποσχέθηκε ουτοπία, αλλά γέννησε μια απάνθρωπη δυστοπία, που χρειάστηκε ένας ήρωας λογοτέχνης για να την περιγράψει
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Η 11η Δεκεμβρίου κάθε έτους έχει τεράστια συμβολική και πολιτική σημασία για την ανθρωπότητα. Εκείνη τη μέρα, το έτος 1918, γεννήθηκε ένας άνθρωπος που χρησιμοποίησε τη γραφίδα του σαν κατεδαφιστικό – ισοπεδωτικό όχημα, το οποίο συνέτριψε τις πνευματικές αλυσίδες δισεκατομμυρίων δεσμωτών.
Στις 11 Δεκεμβρίου 1918 γεννήθηκε στο Κισλοβόντσκ της Σταυρούπολης της Ρωσίας ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, ο νομπελίστας μυθιστοριογράφος, ιστορικός και διηγηματογράφος που τόλμησε να κάνει το αδιανόητο για τον τόπο και την εποχή του: να γράψει την αλήθεια για την κομμουνιστική δικτατορία στην οποία ζούσε, με τρόπο βαθύ, ζεστό, ακριβή και ανθρώπινο. Τα μυθιστορήματα «Πτέρυγα καρκινοπαθών», «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» αναίρεσαν από μόνα τους δεκαετίες προπαγάνδας, καταπίεσης και τρομοκρατίας, που κόστισαν σε ελευθερία, ανθρώπινες ζωές και αξιοπρέπεια… Γι’ αυτή την τεράστια μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας μίλησε ο σημαντικότερος εν ζωή στοχαστής και πνευματικός δημιουργός, που έχει το θάρρος να μη σέβεται την ιδεολογία της Αριστεράς. Είναι ο ιερέας, σκηνοθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός πατήρ Πέτρος Μινώπετρος. Σε ιστορικής σημασίας ομιλία του για τον Σολζενίτσιν, που μόλις πρόσφατα (στις 10 Δεκεμβρίου) αναρτήθηκε στο YouTube, αναφέρθηκε στο έργο του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν και στον κομμουνιστικό εφιάλτη, καταθέτοντας και την προσωπική μαρτυρία του:
«Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν στην ΕΠΟΝ και στον ΕΛΑΣ. Θα έλεγα ότι έμαθα πρώτα να διαβάζω από την προδικτατορική “Αυγή” και μετά έμαθα να διαβάζω στο δημοτικό σχολείο. Γεννήθηκα το 1956 και θυμάμαι το σοκ που δημιουργήθηκε στο σπίτι όταν κυκλοφόρησε το “Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς”. Αν και η Ελλάδα ήταν στην περιφέρεια και στην επαρχία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, το σοκ ήταν τρομακτικό. Για πρώτη φορά κομμουνιστές που είχαν δώσει τη ζωή τους και είχαν διωχτεί στο όνομα κάποιου ιδεώδους ανακάλυψαν ότι η ουσία αυτής της ιδεολογίας και αυτού του ιδανικού ήταν το γκουλάγκ.
Ήδη αυτό είχε δημιουργήσει και ρήξη στη σχέση μου, τότε στην εφηβεία μου, αν και ακολούθησα τους δρόμους της λεγόμενης δημοκρατικής Αριστεράς, η οποία όμως -η ελληνική δημοκρατική Αριστερά- ποτέ δεν διαχώρισε τη θέση της με το θέμα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού».
Συνεχίζεται αύριο…
