Στη Γερμανία κάνεις πολιτική καριέρα σπεκουλάροντας στη «διαφορετικότητα», δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Όσο πιο διαφορετικός είναι ο πελάτης από τον μέσο Ευρωπαίο τόσο καλύτερα. Μουσουλμάνος, «κατατρεγμένος», μαυριδερός, χορτοφάγος, τριτοκοσμικός, χαραμοφάης επιδομάτων, ει δυνατόν, και διεμφυλικός.
Όμως, επειδή δεν γίνονται εύκολα όλα αυτά μαζί, προτάσσεις το μουσουλμάνος και είσαι μέσα. Για τους Γερμανούς πολιτικούς δεν υπάρχει πιο εύκολο. Το αγαπάνε το Ισλάμ, όπως λατρεύουν και τους Τούρκους, αλλά και κάθε Αφρο-ασιάτη έποικο που βρίσκει τον δρόμο του για την Ευρώπη μέσα από το κάλεσμα της αγέλης.
Κάπως έτσι εξελέγη ο νέος πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος προ ημερών. Ο Άρμιν Λάσετ ή «Τουρκο-Αρμιν», κατά την… Ντόιτσε Βέλε, παρατσούκλι που του έβγαλαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι για τη μανία του να… ενσωματώσει τους Τούρκους, προωθώντας τους στην κοινωνική ζωή της Γερμανίας.
Ο Λάσετ επικράτησε των αντιπάλων του επειδή ήταν ο πιο «μερκελιστής». Στην οικονομία; Όχι, βέβαια, εκεί όλοι ίδιοι είναι. Ηταν απλά ο μόνος που στήριξε με τέτοια θέρμη την καγκελάριο στα «Wilkommen» προς τους μετανάστες, που έφεραν στη Γερμανία 1.000.000 νέους εποίκους, στην πλειονότητά τους μουσουλμάνους. Α, ξέχασα! Στα ατού του είναι ότι έχει για υπαρχηγό τον διακηρυγμένο ομοφυλόφιλο, παντρεμένο με άνδρα, τον υπουργό Υγείας Γιενς Σπαν, που είναι πολύ συμπαθής στους Γερμανούς.
Ο νέος αρχηγός του CDU είναι ένας «πραιτοριανός της Μέρκελ» με ταυτόσημες θέσεις για «το Προσφυγικό», σύμφωνα με την έγκυρα… καθεστωτική «Die Welt». Συνεπής και με τα υπόλοιπα, βεβαίως. Ξέρετε: Ευρωπαϊστής, υπέρμαχος του βολικού κοινού νομίσματος, της πράσινης ενέργειας, στον βαθμό που εξυπηρετεί τη Γερμανία, και, πάνω απ’ όλα, ο άνθρωπος είναι «ανεκτικός». Προς πάσης φύσεως αποκλίσεις, «διαφορετικότητες», τα ξένα δόγματα και τις πολιτισμικές επιδράσεις, γι’ αυτό βρέθηκε στη Μόρια το περασμένο καλοκαίρι, προκειμένου να «επιθεωρήσει» το φυτώριο εποικισμού και οι «φιλοξενούμενοι» ξεσηκώθηκαν νομίζοντας ότι είχε έρθει ο Γερμανός… καγκελάριος.
Μπορεί και να έβλεπαν μπροστά οι Αφγανοί που τον υποδέχτηκαν κραυγάζοντας συνθήματα κατά της… κακομεταχείρισης που υφίστανται από τις ελληνικές Αρχές. Το πιθανότερο είναι όμως ότι ο Λάσετ, ένας άχρωμος, άοσμος, μετρίων επιδόσεων πολιτικός, θα φάει πόρτα για την Καγκελαρία, όπως ακριβώς εκπαραθυρώθηκε η προκάτοχός του με το όνομα… σιδηρόδρομο. Η Ανεγκρετ – Κραμπ Καρενμπάουερ, μια ταλαίπωρη υπουργός Αμυνας με μονίμως σαστισμένο ύφος, που έμοιαζε σαν να προσγειώθηκε πριν από λίγο στη Γη, κρίθηκε εμφανώς ακατάλληλη για να διαδεχτεί τη Μέρκελ.
Αν τα σκήπτρα της Καγκελαρίας επρόκειτο πάλι να δοθούν σε γυναίκα-μερκελίστρια, περισσότερες πιθανότητες θα είχε η Γερμανίδα θείτσα της Κομισιόν, αλλά ίσως γι’ αυτό το αφεντικό της φρόντισε να την «παρκάρει» στις Βρυξέλλες.
Και ο Λάσετ όμως μάλλον είναι αναλώσιμος. Πριμοδοτήθηκε από τους μερκελιστές για να κόψει τον δρόμο στο «παιδί» του Σόιμπλε, τον Φρίντριχ Μερτζ. Όχι φυσικά επειδή ο τελευταίος εκφράζει το λόμπι των βιομηχάνων και εμφορείται από νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, αλλά με μοναδικό κριτήριο τις σκληρές του θέσεις στο Μεταναστευτικό.
Αυτό είναι το κριτήριο, μη γελιόμαστε, για μία ολόκληρη γενιά σύγχρονων πολιτικών, που πριμοδοτείται από τους ταγούς της παγκοσμιοποίησης, γι’ αυτό σπρώχνονται ποιος θα ξεπεράσει τον άλλο σε «ανεκτικότητα».
Στη Γερμανία όμως, με τους 4.000.000 Τουρκαλάδες, τα χιλιάδες τζαμιά και τα αραβικά γκέτο σε κάθε πόλη, μικρό το κακό. Οι πολιτικοί της έχουν κάνει την επιλογή τους για το πώς «θα μπολιαστεί» η κοινωνία τους ώστε να ανακάμψει δημογραφικά. Ήδη ένας στους τέσσερις Γερμανούς έχει έναν γονιό με «μεταναστευτικό υπόβαθρο». Να τις χαίρονται τις οριεντάλ καταβολές τους, αρκεί να μη φορτώνουν τους τσαντιρομαχαλάδες στους άλλους!
Στην Αμερική όμως είναι διαφορετικό το πράγμα. Και για τους μετανάστες και για το Ισλάμ. Γι’ αυτό προκάλεσε σύγκρυο σε κάθε εχέφρονα πολίτη η βιασύνη του Μπάιντεν και της…πολυφυλετικής αντιπροέδρου ανάμεσα στις άλλες μοδάτες πρωτοβουλίες για την Κλιματική Αλλαγή, τον αγωγό με τον Καναδά, την επανάκαμψη στον ΠΟΥ και διάφορα άλλα διαπιστευτήρια παγκοσμιοποίησης, να καταργήσει τα μέτρα του Τραμπ που δυσκολεύουν τις επισκέψεις, πολύ δε περισσότερο την εγκατάσταση μουσουλμάνων στις ΗΠΑ.
Προσέξτε: Η Αμερική δεν είναι Γερμανία. Έχει ήδη βρει κακό μπελά με τους εξτρεμιστές του Black Lives Matter και αν προσθέσει εισαγόμενη τρομοκρατία τύπου Χεζμπολάχ ή Χαλιφάτου, κάποιος θα την πληρώσει άσχημα.
Μουσουλμάνοι δεν υπάρχουν κατ’ ουσίαν στις ΗΠΑ. Παρότι αυξήθηκαν θεαματικά σε σχέση με τη δεκαετία του ’70, παραμένουν ελάχιστοι, κοντά στο 1% του πληθυσμού. Οποιος αυξήσει αυτή την αναλογία, φέρνοντας μάλιστα και φανατικούς, δεν θα έχει καλό τέλος.
Κάποιοι από εσάς έχετε πάρει μια γεύση, ξαναβλέποντας αυτές τις μέρες της καραντίνας την κατασκοπευτική σειρά δράσης «Homeland». Και για όσους έχουν πρόσβαση στο Netflix τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Θα καταλάβετε το μετατραυματικό στρες μιας ολόκληρης κοινωνίας, που ένιωθε άτρωτη, προστατευμένη από τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου, αλλά γνώρισε τη φρίκη μέσα στο σπίτι της από τα τυφλά χτυπήματα μιας δράκας ισλαμοκανίβαλων.
Το ζήτημα εσωτερικής ασφάλειας είναι, λοιπόν, για τους Αμερικανούς υπέρτατο αγαθό. Και όποιος δεν το υπερασπιστεί, να είστε βέβαιοι ότι θα περάσει άσχημα.
Το θέμα του Ισλάμ, επίσης, μετά την 11η Σεπτεμβρίου από μόνο του κάνει «τζιζ». Στην πιο δημοκρατική κοινωνία του κόσμου βλέπουν μαντίλα και ανασκουμπώνονται, γιατί την έχουν πατήσει. Ξέρουν ότι η συγκεκριμένη θρησκεία θρέφει, ενθαρρύνει και εξάγει τον εξτρεμισμό.
Οι Γερμανοί αντίθετα, όλων των φυλών και των φύλων, ακόμη και του τρίτου, που αναγνώρισε πρόσφατα το Συνταγματικό τους Δικαστήριο, μπορεί να τη βρίσκουν συνωστιζόμενοι με τους Πακιστανούς στις πλατείες για να γιορτάσουν… Χριστούγεννα. Οι Αμερικανοί, λυπούμαι, δεν θα πάρουν…
Γι’ αυτό και η Αμερική ακόμη αντέχει. Οι μαριονέτες της παγκοσμιοποίησης που θέλουν να την κάνουν Γερμανία θα πρέπει να δώσουν πολύ σκληρή μάχη για να την μπολιάσουν με το Ισλάμ…
Θα πρέπει πρωτίστως να περάσουν και πάνω από το πτώμα του Ισραήλ. Πολύ χλομό το βλέπω. Ευτυχώς!
