Τα 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία δεν μπορεί να είναι μια τουριστική ατραξιόν με λίγο δημώδες φολκλόρ, γύφτους, καρπούζια, λύρες, κλαρίνα, νταούλια και απάνω τούρλα.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Δεν έχω τίποτα με την πάλαι ποτέ συνάδελφο Γιάννα Αγγελοπούλου. Το στιλ της για τα δικά μου αρβανίτικα, δωρικά γούστα είναι κωμικό. Πάντα μου προκαλούσαν θυμηδία όσοι καπνίζουν επιδεικτικά πούρα, και όλη αυτή η επίδειξη με τα καπέλα διαστημόπλοια και τις κοσμητικές επισκευές ξυπνάει μέσα μου έναν παιγνιώδη και δηλητηριώδη τσόγλανο. Ολα αυτά, όμως, δεν είναι πολιτικά ζητήματα και πολύ περισσότερο δεν είναι εθνικά.
Είμαι ο πλέον ακατάλληλος να παριστάνω την αστυνομία της μόδας. Οποιος γουστάρει να παίζει τα προσωπικά του καρναβάλια, δικαίωμά του. Συχνά βέβαια το εξεζητημένο στιλ υποδηλώνει συγκεκριμένο χαρακτήρα, αλλά ούτε ψυχολόγος είμαι. Το σίγουρο είναι πως το 2021 δεν είναι απλά πολιτικό, είναι εθνικό ζήτημα, και για να είμαι πιο ακριβής, πνευματικό. Και πρέπει να έχει σίγουρα και εξωτερική, αλλά πρωτίστως και εσωτερική στόχευση, την ψυχή των Ελλήνων όπου γης. Θα είναι μια μοναδική ευκαιρία να ενσκύψουμε στο κορυφαίο ζήτημα της ταυτότητάς μας, η οποία είναι Ελληνική και ταυτοσήμως Ορθόδοξη, σύμφωνα με τη βούληση των δωρητών της ελευθερίας μας, αυτών που με την πάλα, το γιαταγάνι και το ντουφέκι άρχισαν να ξαποστέλνουν τους σουνίτες Οθωμανούς πίσω στην Ασία, διεργασία που ολοκλήρωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Το προοίμιο του Συντάγματος, το άρθρο 16 και σειρά άλλων άρθρων καθορίζουν ανελαστικά το είδος της δωρεάς υπό τρόπο που μας έκαναν οι αδελφοί Υψηλάντη, οι Φιλικοί όλοι, ο Γέρος του Μωριά, ο Καραϊσκάκης, ο Νικηταράς, οι Σουλιώτες, ο Κανάρης, ο ανθός του Εθνους, από τη διασπορά και το Δραγατσάνι με τους μαυροντυμένους φοιτητές, νυμφίους του Θανάτου, ως τα βουνά και τους κάμπους της Ρούμελης, της Ηπείρου, του Μωριά, των νησιών, της Κρήτης, της Κύπρου. Μια παλλαϊκή, πανεθνική και θρησκευτική επανάσταση, αταξική, παρά τις μαρξιστικές μπούρδες του Κορδάτου και άλλων σκιτζήδων επιγόνων της Αριστεράς, που έχουν τόση ιστορική επιστημοσύνη όση τα «Μίκυ Μάους». Πλούσιοι και φτωχοί πολέμησαν χωρίς οίκτο έναν ανελέητο και προαιώνιο εχθρό, ατιμώρητο ως τώρα Γενοκτόνο, που ακόμη μας απειλεί, κατέχει την Κύπρο, μας απειλεί στη Θράκη και στο Αιγαίο.
Είναι ευκαιρία για μια πνευματική και όχι μόνο διοικητική επανίδρυση, για επιστροφή στις αξίες, στη βούληση και στο πνευματικό περιεχόμενο της Επανάστασης. Πατρίδα, Ορθόδοξη Πίστη, Οικογένεια και οι αξίες της, όπου θα βρούμε και την απάντηση στην υπογεννητικότητα, που δεν είναι μόνο ζήτημα χρημάτων. Είναι ένα ορόσημο, στο οποίο οφείλουμε να σταθούμε και να στρέψουμε βαθιά πίσω το βλέμμα μας, διότι μόνον έτσι θα μπορέσουμε να δούμε το μέλλον, ένα μέλλον στο οποίο μπορούμε να έχουμε ταυτόχρονα ισχυρή εθνική ταυτότητα και σύγχρονο κράτος. Σύγχρονο κράτος δεν σημαίνει να γίνουμε ανδρόγυνα ανδράποδα, catering παράνομων εποικιστών, χωρίς ρίζες, με τις εκκλησίες μας να μαγαρίζονται και τις πόλεις και την ύπαιθρό μας να αλώνονται.
Στα 200 χρόνια της Επανάστασης, γεννήματος της ελευθεροφροσύνης, του ηρωικούπροτύπου και της Ορθόδοξης πίστης του λαού μας, έχουμε την ευθύνη, το καθήκον, την πνευματική αποστολή να ξαναδυναμώσουμε την εθνική ταυτότητά μας, να κάνουμε τις ψυχές των παιδιών άπαρτο κάστρο ελληνοπρέπειας, να κάψουμε τα ζιζάνια του μηδενισμού, να κλαδέψουμε τους παρασιτικούς κλώνους που απομυζούν τον εθνικό κορμό. Η πνευματική αυτή αποστολή λέγεται επανελλήνιση, της Παιδείας, του δημόσιου λόγου, των αξιών, όλου του κράτους.
Η μεγαλύτερη απόδειξη σεβασμού στο αίμα των δωρητών της Ελευθερίας μας είναι να τιμήσουμε τη βούλησή τους, τις αξίες τους, περιφρουρώντας τα αποτελέσματά της, τα οποία υπονομεύουν ο μηδενισμός, η παρακμή και η πολιτική ορθότητα. Είναι αναγκαία η επιστροφή σε έναν ρωμαλέο εθνικό λόγο, με ρωμαλέες πράξεις που θα υπηρετούν το αέναο πρόσημο του Ελληνισμού: την αναζήτηση της Ελευθερίας. Και την Ελευθερία δεν τη διασφαλίζουν ο ανθελληνικός μηδενισμός, η υπονόμευση της εθνικής ταυτότητας και της οικογένειας, η εξαχρείωση της Παιδείας, ο δικαιωματισμός και η αμφισβήτηση της ιστορικής διαχρονίας και ενότητας του Εθνους.
Αυτή την πνευματική αποστολή δεν μπορεί να την υπηρετήσει η κυρία Αγγελοπούλου. Δεν αμφισβητώ τα χλιδάτα οργανωτικά προσόντα της. Αν θέλαμε μια φιέστα, όπου θα καεί το πελεκούδι και από τα πυροτεχνήματα θα πυρποληθεί και το φεγγάρι, μια σούπερ γκλάμορους τελετή, που θα γυαλίζει και θα αστράφτει, η Γιάννα θα μπορούσε να κάνει στράκες. Θα μπορούσε να κάνει φοβερό pr σε ένα διαγαλαξιακό πριβέ κλαμπ. Ομως η πνευματική αποστολή που περιγράψαμε δεν χρειάζεται εξωτερικούς κοσμικούς συνεργάτες.
Θα έπρεπε να βρίσκεται υπό την ευθύνη του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, όπως πρέπει να ονομαστεί και πάλι, υπό την κυρία Κεραμέως, η οποία έχει, ως τώρα, δείξει κάποια εξαίρετα δείγματα εκτέλεσης της αποστολής της. Να συγκεντρώσει γύρω της ελληνοπρεπείς αληθινούς πνευματικούς ανθρώπους, όχι λιακορεπούσηδες, και να προσπαθήσει να γευτούμε έστω μια γουλιά από το «αθάνατο κρασί του Εικοσιένα», το οποίο σίγουρα δεν ήταν σαμπάνια Ντομ Περινιόν…
*Δικηγόρος – Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
