Στα δύσκολα κοιτάζω πάντα τον χάρτη. Απέναντί μας, η γείτων εισέρχεται σε περίοδο ελεγχόμενης αποσταθεροποίησης.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ο Ερντογάν έχει λάβει μηνύματα ότι θα πιεστεί από τις ΗΠΑ μέσω της τράπεζας Ηalkbank και οργανώνει τις άμυνές του. Η έναρξη της δίκης για την τράπεζα αυτή, μέσω της οποίας φέρεται ότι παρεκάμφθησαν οι κυρώσεις κατά του Ιράν, φαίνεται πως συσπειρώνει καταρχάς την οικογένεια του Τούρκου προέδρου.
Ο κύριος Ερντογάν υπερασπίσθηκε με σθένος την προηγούμενη εβδομάδα τον αποπεμφθέντα υπουργό Οικονομικών και γαμπρό του, Αλ Μπαϊράκ, και έστειλε μήνυμα προς την Ουάσινγκτον –«Μην ασχολείστε μαζί μας, δεν έχει ψωμί για εσάς εδώ, δεν θα μας βγάλετε από τον στόχο μας»– εννοώντας ότι δεν υπάρχουν σκάνδαλα.
Η απάντηση των ΗΠΑ ήρθε αμέσως, μέσω δημοσιεύματος του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel», το οποίο υποστήριξε ότι ενδέχεται να επιβληθούν τέτοιες κυρώσεις στην επίμαχη τουρκική τράπεζα, ώστε είναι λίαν πιθανόν να καταρρεύσει και να χάσουν τα λεφτά οι καταθέτες της. Και, μαζί, να δεχθεί τεράστιο πλήγμα η τουρκική οικονομία.
Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν πλήρως όλα όσα γράψαμε προσφάτως, ότι ο Τούρκος πρόεδρος φοβάται ένα πραξικόπημα χωρίς τανκς, και προσθέτουν ένα νέο δεδομένο στην εξίσωση: τη δημιουργία κλίματος πολιτικής αστάθειας στην Τουρκία. Εάν κοιτάξουμε λίγο νοτιότερα, προς την Κύπρο μας, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι βουλευτικές εκλογές της άνοιξης, πρόκριμα για τις προεδρικές του 2023, είναι μπροστά.
Και εκεί υπάρχει ανοιχτή συζήτηση για υποθέσεις διαφθοράς, στις οποίες παρενέβη έως και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος με δημόσια αυτοκριτική του δήλωση. Στην έδρα μας, τώρα, εισάγονται και νέες παράμετροι στην πολιτική εξίσωση. Αίφνης.
Στην πανδημία, στην οικονομία, στο Μεταναστευτικό και στα Ελληνοτουρκικά προστίθενται πλέον δύο ανοιχτές εκκρεμότητες: η δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης Λιγνάδη, με όποιες προεκτάσεις της εντός του πολιτικού συστήματος, και βεβαίως η τρομοκρατία. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η πρώτη μετά το τέλος των Μνημονίων που έχει απέναντί της τον δρόμο.
Στην αρχή δειλά, μετά πιο αποφασιστικά -ειδικώς μετά τον νόμο περί απαγόρευσης των πορειών- και τώρα με τις διαδηλώσεις και τις επιθέσεις υπέρ του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Και εδώ, με τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν, φαίνεται ότι έχουμε εισέλθει σε τροχιά ελεγχόμενης αστάθειας – 400 επιθέσεις σε όλη την Ελλάδα υπέρ της μεταγωγής του Κουφοντίνα για κάποιον που δεν είναι μυημένος είναι έκπληξη.
Κι ας μην έχει κανείς την αυταπάτη ότι, αν γίνει δεκτό το αίτημα της μεταγωγής, θα σταματήσει το πανηγύρι. Είμαστε μόνον στην αρχή. Οι φόβοι της ΕΛ.ΑΣ., όπως διέρρευσαν προχθές, ότι ίσως έχουμε νέα απαλλοτρίωση στρατιωτικού εξοπλισμού τύπου Συκουρίου, ώστε να αρχίσει εκ νέου η ένοπλη δράση, δείχνουν πως ό,τι ζούμε τώρα είναι προεόρτια.
Πλέον αυτών, το φεστιβάλ δικαιωματισμού, που ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, δημιουργεί στην πράξη ένα αντιμητσοτακικό μέτωπο. Που έχει το καλό ότι συσπειρώνει πλήρως τη συντηρητική παράταξη, αλλά και το κακό ότι της αφαιρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Ούτε ισχυρίζομαι ούτε υπάρχουν αποδείξεις ότι η αστάθεια που παρατηρείται σε Αθήνα, Λευκωσία, Αγκυρα είναι προϊόν συνωμοσίας ή σχεδιασμού τρίτων. Βλέπω όμως να συμβαίνει, να εξελίσσεται και, όταν αρχίζει κάτι, σπανίως επιστρέφει στην προτέρα μορφή. Όλα είναι δρόμος στην περιοχή μας, όταν επίκεινται ενεργειακές εξελίξεις. Το ζήσαμε και στο πρόσφατο παρελθόν.
Ο χρόνος θα μας πει αν το βαρομετρικό χαμηλό που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις στις τρεις πρωτεύουσες είναι κάτι περιστασιακό ή κάτι μόνιμο, εν όψει της νέας μεγάλης διευθέτησης που θα επιχειρηθεί στην περιοχή μας. Εμείς απλώς έχουμε την υποχρέωση να το παρακολουθούμε.
