«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές, δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα… Βογκήστε τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα» άρχισα να απαγγέλλω με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου.
- Από τον Χρήστο Μπολώση
Το στεφάνι μου θορυβήθηκε: «Τι έπαθες, χριστιανέ μου;» «Γυναίκα, ο Κουφοντίνας σταμάτησε την απεργία πείνας». «Αυτό ήταν!» μουρμούρισε. «Κι εγώ που νόμισα ότι οι λοιμωξιολόγοι, επιτέλους, συμφώνησαν να λήξει η καραντίνα… Και, βρε παιδί μου, τώρα που αρχίζουμε εμείς νηστεία, ο Κουφοντίνας τρώει;»
Τι να πεις; Γυναίκες! Και τώρα τι θα γίνει, συμπολίτες μου; Με ποιες αφορμές θα δέρνουν αστυνομικούς οι κομμουνιστές; Θα μου πείτε, μ’ αυτή την κυβέρνηση μάτσο οι αφορμές, και θα ‘χετε και δίκιο. Αλλά ο Κουφοντίνας, άλλο πράγμα. Αγωνιστικό και ηρωικό. Κάτι ανάμεσα στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη και τον δολοφόνο με το πριόνι.
Αγωνιστής γεμάτος ηθικές αξίες και υψηλά νοήματα. Αν αμφιβάλλετε, ρωτήστε και τη μητέρα του Αξαρλιάν. Ε, ύστερα πείτε μου; Έχω δίκιο ή όχι να τραγουδώ Σικελιανό;
