Όταν όλα δείχνουν εξοργιστικά και σε «βγάζουν από τα ρούχα σου», τότε πρέπει μόνο να δρας, ακαριαία και γαλήνια
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Η περίοδος που διάγουμε είναι ιδανική για να μετατρέψει κανονικούς ανθρώπους σε… τουρσιά. Νιώθουμε εγκλωβισμένοι σαν τα λάχανα, τις πίκλες, τις πιπεριές στα σπίτια-δοχεία και «βράζουμε», ζυμωνόμαστε αδιάκοπα στο αλμυρό ζουμί μας. Αν κάτι βοηθά στη διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης, είναι ακριβώς αυτό: η ανήμπορη αγανάκτηση.
Τον Ιούλιο του 2013 είχα περιγράψει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» την επιβλαβή για την κοινωνία επίδραση αυτού του συναισθήματος: «Στην Ελλάδα, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί στο αδιέξοδο της αγανάκτησης. Βαδίζουν πάνω κάτω. Βρίσκουν το εικονικό τέρμα, αποκαρδιώνονται κι έπειτα πραγματοποιούν την ίδια διαδρομή. Ατέρμονα, ατελέσφορα. Προσπαθούν να φέρουν διαφορετικά αποτελέσματα επαναλαμβάνοντας τα βασικά λάθη της συμπεριφοράς τους. Το εργαστήριο του παραλόγου περιλαμβάνει: 1) “Θεσμική” απειλή για επιδείνωση της δεινής κατάστασης. 2) Αβολίδωτη γκρίνια των άμεσα θιγομένων. 3) Περαιτέρω επιδείνωση. 4) Ακίνδυνη αγανάκτηση των πολλών. 5) Ήσυχος και νομιμόφρων θάνατος όσων έχουν παρεξηγήσει τον εαυτό τους για ανίσχυρο. 6) Επιπλέον απειλές για επιδείνωση της κατάστασης. 7) Συμμόρφωση των πολλών με τη θεσμοθετημένη χαμοζωή εν όψει του θρυλούμενου Αρμαγεδδώνα. 8) Παραίτηση των πολλών από το δικαίωμα “να είναι” και εθελούσιος υποβιβασμός τους στην κατάσταση του “υπάρχει”».
Η έμπνευση για τα παραπάνω είναι η τάχα «καταιγιστική» επικαιρότητα και τα σχετικά με το θέμα λόγια του Νίτσε: «Ο αγανακτισμένος άνθρωπος και εκείνος που αδιάκοπα ξεσκίζει και κατασπαράζει με τα ίδια του τα δόντια τον εαυτό του (ή, αντί για τον εαυτό του, τον κόσμο, τον Θεό ή την κοινωνία) μπορεί όντως από ηθική άποψη να στέκεται ψηλότερα από τον γελαστό και ικανοποιημένο από τον εαυτό του σάτυρο, αλλά υπό κάθε άλλη έννοια είναι πιο συνηθισμένος, ο πιο αδιάφορος, ο λιγότερο διδακτικός. Και κανένας δεν ψεύδεται τόσο όσο ο αγανακτισμένος». «Ο Νίτσε από το Αλφα ως το Ωμέγα», μετάφραση – επιμέλεια – ανθολόγηση Κατερίνα Σχινά, εκδόσεις Μεταίχμιο, σ. 23.
Όποιος θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους δρα, δεν σκούζει (εσωτερικά ή φωναχτά) σαν γάτα που της πάτησαν την ουρά.
