Η μοναδική σχέση που πρέπει να έχει ο Μητσοτάκης με τα κατοικίδια είναι νομίζω αυτή που έχει με τον υιοθετημένο Πίνατ στο Μέγαρο Μαξίμου. Ντεκόρ δηλαδή, όπως τα βατραχάκια φενγκ σούι στα ράφια. Για να του τα πηγαίνουν βόλτα οι άλλοι, στην προκειμένη περίπτωση ο πάντα πρόθυμος Άκης Σκέρτσος.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Αποκλείεται να έχει μεγαλώσει με σκύλο, αποκλείεται να έχει νιώσει τη χαρά να ζευγαρώνεις ένα υπέροχο λαγωνικό με την «πολύφερνη νύφη» και να χαρίζεις τα ζηλευτά κουτάβια σε φίλους.
Δεν είναι δυνατόν να έχει ζήσει αυτός ο άνθρωπος κοντά σε σκυλιά, να έχει δεθεί με κατοικίδιο και να διατάσσει σήμερα τον μαζικό ευνουχισμό όλων των ζώων συντροφιάς, επειδή κάποιες κυρίες, στις χοροεσπερίδες και στα τσάγια του Προεδρικού Μεγάρου, του είπαν ότι αυτό είναι το… trend στην Καλιφόρνια. Να στειρώνεις με το ζόρι τα δεσποζόμενα για να περιορίσεις τα αδέσποτα!
Το νομοσχέδιο, λοιπόν, για την… «Ευζωία των Ζώων» (ωραίο, ε;), που αυτές τις μέρες έχει ανέβει στη διαβούλευση, είναι χειρότερο και από αυτό που είχε σκεφτεί ο «πράσινος» Τσιρώνης του ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον εκείνο θέσπιζε ένα τέλος 100 ευρώ για όσους αποφάσιζαν να μη στειρώσουν τα ζώα τους. Το τωρινό προβλέπει διοικητικό πρόστιμο 1.000 ευρώ και άλλα 3.000 αν δεν γράψεις το κατοικίδιο στο Εθνικό Μητρώο Ζώων Συντροφιάς, που όμως προϋποθέτει και τη συμπλήρωση της ημερομηνίας στείρωσης (παρελθούσας ή μελλοντικής). Κι αν κάνεις το αστείο να το «μαϊμουδέψεις» με κανέναν φίλο κτηνίατρο, άλλα δέκα χιλιάρικα. Τον κτηνίατρο, φαντάζομαι, τον κρεμάνε ανάποδα.
Λοιπόν, άκου, κύριε πρωθυπουργέ. Αυτά που σκαρφίστηκαν οι κυρίες για να λύσουν, τάχα μου, το πρόβλημα με τα αδέσποτα είναι εκτός από αντιδεοντολογικά και ολίγον αντισυνταγματικά. Εφαρμόζονται πράγματι στο Λος Άντζελες, όπου οι κυνομαχίες είναι κοινή πρακτική στα γκέτο των Λατίνων και κάπως πρέπει να περιοριστεί η εκτροφή «σκύλων δολοφόνων». Εκεί επίσης υπάρχουν πολύ περισσότερα αδέσποτα στον αστικό ιστό που αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
Όμως, σε πραγματικά πολιτισμένες κοινωνίες με εξαιρετικά υψηλές φιλοζωικές προδιαγραφές, όπως οι σκανδιναβικές, ούτε που το σκέφτονται. Στη Νορβηγία ο ευνουχισμός ζώου τιμωρείται ποινικά. Και η Σουηδία μόλις τον περασμένο Ιούνιο πέρασε νόμο όπου επιβάλλει (ορθότατα) την υποχρεωτική στείρωση στις μη δεσποζόμενες γάτες.
Άρα εδώ πέρα τι ακριβώς κάνουμε; Βασιλικότεροι του βασιλέως; Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα αδέσποτα και ξεσπάμε στα κατοικίδια; Ή πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι;
Κτηνίατρος δεν είμαι, αλλά είναι σίγουρο πως ό,τι γίνεται ενάντια στη φύση, χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος, δεν είναι καλό. Το νομοσχέδιο είναι τόσο πρόχειρα γραμμένο ώστε δεν προσδιορίζει καν τους τρόπους στείρωσης. Αυτοί μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότεροι επεμβατικοί, όμως σε κάθε περίπτωση αλλάζουν τον χαρακτήρα του ζώου κατά τρόπο που στην περίπτωση π.χ. σκύλων εργασίας (κυνηγετικός, φύλακας κ.λπ.) δεν είναι επιθυμητός.
Ειδικά ο οριζόντιος ευνουχισμός σκύλων αποτελεί πραγματική παράνοια. Αλλά τι περιμένεις από ανθρώπους που είναι καταφανώς άσχετοι με το θέμα όταν γράφουν σε άρθρο νομοσχεδίου ότι η πρόσβαση σκύλου στην παραλία επιτρέπεται «πάντοτε με τη χρήση λουριού, εντός και εκτός θάλασσας»! Θα βάλεις το λαμπραντόρ δηλαδή, που με το που βλέπει νερό θέλει να φτάσει στην απέναντι ακτή, να σε κάνει σκι ή θα το πνίξεις. Ενα από τα δύο! Ας σοβαρευτούμε. Το πρόβλημα των αδέσποτων είναι υπαρκτό και φλέγον. Δεν θεραπεύεται, όμως, με την επιστράτευση ναζιστικής εμπνεύσεως νομοθεσίας «ευγονικής» για τα ζώα συντροφιάς, αλλά με την αυστηρή εφαρμογή των νόμων για τα αδέσποτα, αρκετοί από τους οποίους ήδη υπάρχουν. Θα πρέπει πρώτα η Πολιτεία να κάνει σωστά τη δουλειά της πριν να απαιτήσει από τους πολίτες να στειρώσουν τα σκυλιά τους ή τις (αυστηρά) οικόσιτες γάτες.
Κακά τα ψέματα, αυτό το νομοσχέδιο έχει γραφτεί από ανθρώπους που θεωρούν ότι οι κάτοχοι σκύλων είναι συλλήβδην ασυνείδητοι. Υπάρχουν ασφαλώς και πολλοί τέτοιοι. Ας τους «συνετίσουν» αλλιώς. Όχι βάζοντάς τους να ευνουχίσουν τα ζώα τους, για να… απαλλαγούμε από τα «τσομπανόσκυλα», όπως γράφουν κάποια τρολ στη διαβούλευση στηρίζοντας μετά μανίας την κυβερνητική ιδέα. Και ο τσοπάνης, κυρία μου, τι θα κάνει; Θα κυνηγάει τον λύκο με τον ευνούχο σκύλο;
Αυτά, λοιπόν, κάνει, κύριε πρωθυπουργέ, η επίκτητη ζωοφιλία, τύπου Πίνατ, ειδικά όταν δεν γνωρίζεις γρι από την ελληνική ύπαιθρο. Αμφιβάλλω όμως αν οποιοσδήποτε σε αυτήν την κυβέρνηση, είτε κατάγεται από το Δομοκό είτε από το Κολωνάκι, χολοσκάει για τον τσοπάνη, τον κυνηγό στο χωριό και τον απλό κυνόφιλο που βλέπει τον σκύλο σαν πολύτιμη παρέα.
Η κεντρική ιδέα του νομοσχεδίου είναι άλλη: Να μεταφέρει τις αρμοδιότητες για τα ζώα συντροφιάς από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης (που εποπτεύει τις κτηνιατρικές υπηρεσίες) στο υπουργείο Εσωτερικών και κατά βάση στους δήμους, που με τη σειρά τους εποπτεύονται από αυτό. Τους λόγους δεν τους ξέρω, μπορεί να έχουν βάση, μυρίζομαι όμως ότι ανάγονται σε αυτό που λέμε «follow the money». Μπορεί να γίνει μπίζνες και η ζωοφιλία, μη γελιέστε.
Αυτό, όμως, που σε κάθε περίπτωση δεν αντέχεται είναι, στο όνομα της ζωοφιλίας, να σε υποχρεώνουν να ταλαιπωρήσεις τον τετράποδο σύντροφό σου. Κι η λύση είναι μία. Μπείτε στη διαβούλευση (www.opengov.gr>ypes>p.7919) και αλλάξτε τους τα… φώτα, όπως έχουν κάνει ήδη εκατοντάδες συμπολίτες μας.