H είδηση πέρασε στα ψιλά. Σωστά, υπό μία έννοια. Το ότι οι Γερμανοί απαιτούν πλήρη κατάργηση του βέτο στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί είδηση, από οποιαδήποτε άποψη κι αν το πάρει κανείς.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Πρώτον, γιατί η εμμονή τους να κάνουν την Ευρώπη απέραντο γερμανικό τσιφλίκι υφίσταται από την εποχή του Φρειδερίκου του Μεγάλου. Και δεύτερον, επειδή η έννοια του βέτο δεν υπάρχει στα σημερινά ευρωπαϊκά όργανα. Έχει προ πολλού καταργηθεί ντε φάκτο, προς όφελος της Γερμανίας. Απλά το Βερολίνο θέλει μια επίσημη υπογραφή προς αυτή την κατεύθυνση και φυσικά η Κομισιόν θα τρέξει να ικανοποιήσει την απαίτησή του.
Αυτά λοιπόν δεν αποτελούν «ειδήσεις». Δρομολογημένες εξελίξεις είναι, τις οποίες όλοι οι υπόλοιποι θα κάτσουν να παρακολουθήσουν σαν υπνωτισμένοι. Χωρίς να είναι σε θέση να πουν το παραμικρό.
Όσοι πίστεψαν ότι η επιβολή του Βερολίνου θα περιοριζόταν μόνο σε θέματα οικονομικής και νομισματικής φύσεως, επειδή «οι Γερμανοί ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους», έκαναν τεράστιο λάθος. Οι Γερμανοί ενδιαφέρονται να κυριαρχήσουν και να αποφασίζουν από το πώς θα ρυθμίζουμε τα ρολόγια μας μέχρι το αν θα πληρώνουμε στο μπακάλικο με κάρτα ή μετρητά. Και αν στο ταμείο θα κάθεται Σομαλός ή Πακιστανός…
Θα ήταν αφελής κάποιος αν θεωρούσε ότι η Γερμανία δεν έχει την τελευταία δεκαετία τον απόλυτο έλεγχο στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για θέματα που θεωρεί κρίσιμα ως προς τα συμφέροντά της. Το σύστημα της ψηφοφορίας στην Ευρώπη είναι πλέον απολύτως ναρκοθετημένο. Γι’ αυτό και πολύ σπάνια οι ενδιαφερόμενες χώρες καταφεύγουν σε αυτό. Προτιμούν να παρακαλούν παρασκηνιακά το «διευθυντήριο», τους Γερμανούς δηλαδή, να αλλάξουν δυο τρεις λέξεις στα κείμενα συμπερασμάτων, γιατί ξέρουν ότι αν φτάσουν στην «ύβρη» της ψηφοφορίας θα είναι αδύνατο να υπερκεράσουν το γερμανικό «μπλοκ».
Η σημερινή Ευρώπη, λοιπόν, δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε μεμονωμένα κράτη να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους, ακόμη κι όταν αγγίζουν ζητήματα εθνικής επιβίωσης.
Αν τα κράτη αυτά είναι και «ανάδελφα», δεν διαθέτουν δηλαδή εκλεκτικές συγγένειες ή κοινούς δεσμούς με άλλους μέσα στην ευρωζώνη, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, τα εμπόδια γίνονται ανυπέρβλητα. Το διαπιστώσαμε και στο ζήτημα των κυρώσεων εις βάρος της Τουρκίας.
Για τα περισσότερα ζητήματα σήμερα εφαρμόζεται ο (γερμανικής επινόησης) κανόνας της «διπλής πλειοψηφίας». Χρειάζονται δηλαδή τουλάχιστον τέσσερις χώρες που να αντιπροσωπεύουν πάνω από το 35% του πληθυσμού της Ε.Ε. για να μπλοκάρουν μία πρωτοβουλία του Βερολίνου. Πρακτικά αδύνατο, αν το σκεφτείτε. Κι από την άλλη, η Γερμανία των 80.000.000 μπορεί πανεύκολα με τρεις από τους δορυφόρους της να μπλοκάρει οποιαδήποτε απόφαση δεν της αρέσει. Όμως αυτά δεν φτάνουν στους αχόρταγους Γερμανούς. Θέλουν τον απόλυτο έλεγχο και στους ελάχιστους τομείς (όπως εξωτερικής πολιτικής και άμυνας), όπου θεωρητικά χρειάζεται ομοφωνία. Το είπε χωρίς περιστροφές ο αγαπημένος υπουργός Εξωτερικών της Μέρκελ, ο Χάικο Μάας: «Το βέτο πρέπει να φύγει. Για να μη γίνεται η Ε.Ε. όμηρος εκείνων που παραλύουν την εξωτερική πολιτική».
Την «εξωτερική πολιτική του Βερολίνου» εννοούσε βέβαια αυτός ο αναιδής Γερμανός πολιτικός, που έχει και το θράσος να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα, λέγοντας ότι αν υιοθετηθεί αυτή η… ανιδιοτελής πρωτοβουλία θα μπορούσε ακόμη να καταψηφιστεί και μία γερμανική πρόταση. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας, για όλους τους λόγους που προαναφέραμε.
Η ιδέα για την πλήρη κατάργηση του βέτο πάντως δεν είναι καινούργια. Πρωτοέπεσε στο τραπέζι πριν από μερικά χρόνια από τον Γιούνκερ, ο οποίος ήθελε, σώνει και καλά, να καταργήσει την ομοφωνία στα συμβούλια εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Κατά τη γνώμη του ήταν αντιπαραγωγικό να «κολλάνε» τα θέματα στις αντιρρήσεις ολίγων. Λες και είχε διαβάσει, ο μπαγάσας, το μυαλό του Χάικο Μάας.
Τη σκυτάλη πήρε φυσικά η «θεία Ούρσουλα». Στην πρώτη της ομιλία ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου αυτή η πρώην υπουργός Αμυνας με τις τραγικές επιδόσεις έθεσε ως ύψιστη προτεραιότητα την επέκταση της «ειδικής πλειοψηφίας» και στους τομείς των κυρώσεων προς τρίτες χώρες. Πρακτικά δηλαδή έναντι χωρών όπως η Ρωσία και η Κίνα, για τις οποίες η Γερμανία θέλει μόνη της να κρατάει το καρότο και το μαστίγιο, με τους Γάλλους να παριστάνουν τους… χρήσιμους ηλίθιους, νομίζοντας ότι «συναποφασίζουν».
Χθες ήταν ο «αντικαθεστωτικός Ναβάλνι», σήμερα η Λευκορωσία του Λουκασένκο, μεθαύριο οι Ουιγούροι που καταπιέζονται από την Κίνα και πάει λέγοντας. Όλο και κάτι θα βρίσκει το Βερολίνο για να εργαλειοποιεί τις κυρώσεις στον βωμό της εξωτερικής πολιτικής, είτε για να διαφοροποιείται είτε για να ταυτίζεται με αυτή των ΗΠΑ.
Ας μη θρέφουμε αυταπάτες. Οι «κυρώσεις» για τις οποίες κόπτεται σήμερα η Γερμανίδα πρόεδρος της Κομισιόν δεν έχουν καμία σχέση με ευαισθησίες για το παγκόσμιο έλλειμμα δημοκρατίας, και πολύ περισσότερο τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να είχαν επιβληθεί σε δεκάδες άλλα καταπιεστικά καθεστώτα αυτού του πλανήτη, με πρώτο και καλύτερο το γειτονικό μας. Κι όταν, ας πούμε, το φθινόπωρο του 2020 το Αζερμπαϊτζάν εισέβαλε ύπουλα και απρόκλητα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η Ευρώπη έπρεπε να είναι στα κάγκελα, στο όνομα, αν μη τι άλλο, του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του αμιγώς αρμενικού πληθυσμού αυτού του ανεξάρτητου θύλακα.
Θα μπορούσα να επεκταθώ σε πλείστα όσα παραδείγματα για να αποδείξω ότι η Γερμανία κάνει εδώ και δεκαετίες «ό,τι θέλει» σε όλα τα πεδία της ευρωπαϊκής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης και της εξωτερικής. Δεν χρειάζεται καν την τυπική κατάργηση του βέτο, για την οποία τώρα πιέζει. Όλοι το ξέρουν εκτός -όπως είπαμε- από τους Γάλλους, που νομίζουν, οι δύστυχοι, ότι έχουν λόγο στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Αλήθεια όμως, όταν έρθει η ώρα να συζητηθεί το «τέλος της ομοφωνίας», η ελληνική θέση ποια θα είναι;
