Η εμφατική διάψευση των κυβερνητικών προσδοκιών για την τουριστική περίοδο που διανύουμε θα πρέπει επιτέλους να μας προβληματίσει σοβαρά.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Σίγουρα υπάρχουν παράμετροι που ξεφεύγουν από τα στενά όρια μιας κρατικής πολιτικής και επηρεάζουν καταλυτικά τις εξελίξεις, αλλά δεν είναι δυνατόν να τα αποδίδουμε όλα σε αυτές. Η υγειονομική κρίση του κορωνοϊού, λ.χ., είναι υπαρκτή και οι συνέπειές της βιώνονται δραματικά για όλα τα κράτη της Γης, αλλά είναι επίσης δεδομένο ότι ένας πολύ σημαντικός αριθμός ανθρώπων θα περιηγηθεί σε διάφορες περιοχές του κόσμου αξιοποιώντας την περίοδο των διακοπών του για να γνωρίσει τόπους και ανθρώπους, αλλά και να περάσει ευχάριστα και ξένοιαστα. Ενα σοβαρό κράτος, λοιπόν, θα πρέπει να επικεντρώσει την πολιτική του στην προσπάθεια προσέλκυσης αυτών των ανθρώπων.
Είναι αλήθεια ότι το διαχρονικό εξαγώγιμο προϊόν του Ελληνισμού ήταν και παραμένει η ιστορία και ο πολιτισμός του. Αυτά τα δύο, σε συνδυασμό με τις αδιαμφισβήτητες ομορφιές της ελληνικής γης, αποτελούσαν πάντοτε τα ισχυρά θέλγητρα για την προσέλκυση υψηλού αριθμού τουριστών στην πατρίδα μας. Κι όμως, όλα αυτά απαξιώνονται έμπρακτα και συστηματικά από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στο σύνολό τους, τόσο με την απάρνηση μιας ιδιαίτερης ταυτοτικής συνείδησης όσο και με την καταστροφή του φυσικού μας πλούτου.
Φέτος υποτίθεται πως τιμούμε τη συμπλήρωση 200 ετών από την Εθνική μας Παλιγγενεσία, δηλαδή από τη στιγμή που Ελληνες και Ελληνίδες από κάθε γωνιά της Γης, υπεράνω τάξεων και κοινωνικών διαφοροποιήσεων, αποφάσισαν να αποτινάξουν τον οθωμανικό ζυγό και να ξανασυστήσουν μια ελληνική πολιτεία. Ο αγώνας τους έγινε πρότυπο και για άλλους λαούς, αλλά γοήτευσε και πλήθος φιλελλήνων για να αγωνιστούν μαζί τους, είτε ενόπλως είτε πνευματικώς. Αντί, λοιπόν, να καλλιεργηθεί μια προσπάθεια προσέλκυσης Ευρωπαίων κυρίως τουριστών με την υπενθύμιση αυτού του φιλελληνικού πνεύματος, σε συνδυασμό φυσικά με τον γενικότερο τουριστικό σχεδιασμό, επιλέχθηκε ένα πλαίσιο τεχνοκρατικών «εορτασμών», με αναπτυξιακά συνέδρια κ.λπ. Αντί να προβληθούν και να αναδειχθούν ιστορικά μνημεία και τοπόσημα ανά την Ελλάδα, ως τόποι προσκυνήματος και δρωμένων (λ.χ. Ζάλογγο, Αραπίτσα, Μεσολόγγι, Χίος, Σαμοθράκη κ.λπ.), αφήνονται στο έλεος του χρόνου, της λήθης και των βανδάλων (λ.χ. οι προτομές ηρώων είναι γεμάτες γκράφιτι, ο ίδιος ο ανδριάντας του στρατηγού Θ. Κολοκοτρώνη, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, παρατημένος, γεμάτος περιττώματα πτηνών, το μνημείο του καπετάν Χάψα εδώ και πολλούς μήνες χωρίς την εντυπωσιακή χάλκινη αναπαράσταση της μάχης, που «απαλλοτριώθηκε» από μέλη γνωστών «ευπαθών ομάδων» κ.λπ.). Τι να περιμένει, όμως, κάποιος από ένα κράτος που εκχώρησε σε γειτονική χώρα μέρος της ιστορικής και εθνικής του κληρονομιάς και γλώσσας με προδοτικές συμφωνίες όπως αυτή των Πρεσπών; Μια συμφωνία που εξακολουθεί να «σέβεται» και η σημερινή κυβέρνηση, ούσα έτοιμη να επικυρώσει τα εφαρμοστικά της μνημόνια!
Από την άλλη μεριά, χώροι ιδιαίτερης ιστορικής και αρχαιολογικής αξίας ξεπουλιούνται αντί πινακίου φακής και εκχωρούνται σε «επενδυτές», είτε για εγκατάσταση καταστροφικών ανεμογεννητριών είτε για πολυτελέστατες ξενοδοχειακές μονάδες, χωρίς ίχνος ελληνικού χρώματος, όπου οι λίγοι «εκλεκτοί» θαμώνες τους παραμένουν σε ένα αποστειρωμένο και «ασφαλές» περιβάλλον, χωρίς να έρχονται σε επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό και την Ιστορία μας.
Ο μέσος, όμως, ξένος περιηγητής έρχεται στη χώρα μας όχι για αναπτυξιακά συνέδρια, ούτε για να φωτογραφηθεί μπροστά από μοντέρνα έργα τέχνης ούτε για να απολαύσει τις ξάπλες του σε άνετους καναπέδες από συνθετικό ρατάν ούτε για να εισπράξει ένα υποκριτικό «επιχειρηματικώς ορθόν» χαμόγελο. Αυτά μπορεί κάλλιστα να τα απολαύσει και στη δική του πατρίδα. Εδώ έρχεται για να θαυμάσει την Ακρόπολη της Αθήνας και το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη, τους εντυπωσιακούς ορθόδοξους ναούς μας, τα λαογραφικά μουσεία και συλλογές μας, τη γνήσια και ανυπόκριτη ελληνική φιλοξενία. Αυτά τα απλά στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας, ανθρώπων και φύσης, σταδιακά εκλείπουν ως στοιχείο του τουριστικού μας αφηγήματος. Εκλείπει, δηλαδή, το συγκριτικό μας πλεονέκτημα έναντι άλλων κρατών. Και με μια τυποποιημένη μεθοδολογία προσέγγισης των τουριστών, με βάση διεθνή πρότυπα και πρακτικές, δεν έχουμε και πολλές ελπίδες για κάτι καλύτερο.
