Υποχρέωση κάθε ελευθερόφρονα ανθρώπου, που σέβεται την κοινωνία και πολεμά για το κοινό καλό, είναι να τις φέρνει στο φως και να προσπαθεί για την απόδοση δικαιοσύνης
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
«Ο ιερέας Παναγιώτης Χαρλαύτης, πατέρας 10 παιδιών, από το Στενό Κορινθίας ήταν ιερέας στην Γκούρα Κορινθίας, το χωριό στο οποίο έδρευαν το αρχηγείο του 6ου συντάγματος Κορινθίας του ΕΛΑΣ και η πολιτική ηγεσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ της Αργολιδοκορινθίας. Ο παπα-Χαρλαύτης συνελήφθη στις 12 Ιουλίου 1944, μαζί με αρκετούς ακόμη από τα χωριά Γκούρα και Στενό. Λόγω ηλικίας και αρθριτικών είχε δυσκολία να βαδίσει, γι’ αυτό πήραν το μουλάρι του για τη μεταφορά του στο μοναστήρι του Φενεού. Εκεί κρατήθηκε για μία εβδομάδα με συνεχείς βασανισμούς και ταπεινώσεις κάθε είδους. Εσφάγη στην Τρύπα στο Κακοβούνι, με μια από τις τελευταίες ομάδες θυμάτων. Αυτό που κάνει απόλυτα αποκρουστική τη βία που ασκήθηκε στον ιερέα και την τελική σφαγή του είναι το γεγονός ότι τον Μάιο του 1944 είχαν σφάξει στο μοναστήρι τον γιο του Ευθύμιο, 17 ετών, επειδή δεν εκτέλεσε πιστά μια εντολή της Επιτροπής του ΕΑΜ. Εναν μήνα αργότερα, τον Ιούνιο του 1944, σφαγείς της ΟΠΛΑ είχαν συλλάβει 3 ακόμη παιδιά του, που ζούσαν στο χωριό Βέλο και τα έσφαξαν λίγο έξω από το χωριό Βασιλικό! Ο ένας γιος από αυτούς τους τρεις ήταν ανάπηρος από κρυοπαγήματα που έπαθε στον πόλεμο του ’40». Ιωάννης Μπουγάς «Αθώων Αίμα. “Ελεύθερος Μωριάς” 1943- ’44», Αθήνα: 2016, Τόμος Β΄,
σελ. 139-140.
Σήμερα τελείται στη Μονή Αγίου Γεωργίου στον Φενεό Κορινθίας μνημόσυνο εις μνήμην των θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας. Το ΚΚΕ, το ανθελληνικό κόμμα που λειτούργησε, όπου κυριάρχησε, σαν κανονικός στρατός κατοχής την περίοδο 1943-1944, έστειλε στον θάνατο 1.200 ανθρώπους στην Κορινθία, όλους αμάχους. Η Μονή του Αγίου Γεωργίου χρησιμοποιήθηκε από τα στελέχη του ΚΚΕ σαν στρατόπεδο συγκέντρωσης, δεσμωτήριο και κολαστήριο, όπου κρατούνταν και βασανίζονταν προτού οδηγηθούν στη σφαγή τα αθώα θύματα αυτής της αδίστακτης εγκληματικής οργάνωσης.
Στο μνημόσυνο συνήθως δεν παρίστανται εκπρόσωποι από τα κόμματα που οδήγησαν στη χρεοκοπία την Ελλάδα. Η κοινωνικοποίηση αλλά και το ίδιο το… φιλότιμο των προβεβλημένων κομματικών στελεχών εξαρτώνται από την άδεια που θα λάβουν από τα κόμματα της Αριστεράς. Ψηφίζονται από δεξιούς ή κεντρώους και εμφανίζονται μόνο όπου δεν ενοχλεί την Αριστερά – και κυρίως το ΚΚΕ, το οποίο αποδέχθηκε ασμένως και ενθουσιωδώς την κληρονομιά του αίματος, που έχυσαν οι κατά συρροήν δολοφόνοι επικεφαλής του κατά την επίμαχη περίοδο. Αν επιτρέπουν το ΚΚΕ και οι παραφυάδες του -από την «επαναστατική» Αριστερά ως τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας- ,οι «κεντροδεξιοί» εμφανίζονται. Αν όχι, ανακαλύπτουν καταγέλαστες προφάσεις.
Ενα πιάτο κόλλυβα, ένα τρισάγιο και μια υπενθύμιση των ονομάτων των σφαγμένων Ελλήνων είναι «φασισμός» για τους ιδεολογικούς επιγόνους των σφαγέων. «Δημοκρατία» κατ’ αυτούς είναι τα συνθήματα για την πηγάδα του Μελιγαλά «που δεν ήταν βαθιά» και για τα κονσερβοκούτια με τα οποία άνοιγαν τα λαρύγγια εγκύων γυναικών, ανήλικων παιδιών, γερόντων και πολεμιστών του ’40.
Στο εξαιρετικό βιβλίο του κ. Ιωάννη Μπουγά διαβάζουμε (σελ. 138): «Οι αντάρτες πήραν την Παρασκευούλα με το μωρό της, φορτωμένο πάνω της μέσα στη νάκα (σ.σ.: φορητή κούνια μωρού κρεμαστή στην πλάτη) […] σύμφωνα με μαρτυρίες κρατουμένων που επέζησαν, η Παρασκευούλα με το μωρό της εσφάγησαν και ρίχτηκαν στην Τρύπα στο Κακοβούνι στις 17 Ιουλίου 1944. Τον Ιούνιο του 1945 ανέσυραν από την Τρύπα όσες σορούς ήταν σε κατάσταση που μπορούσαν να δεθούν σε σχοινιά για να βγουν στην επιφάνεια. Η σορός της Παρασκευούλας ήταν μεταξύ αυτών που έβγαλαν. Τη βρήκαν να έχει δεμένη στο κορμί της τη νάκα με το μωρό της! Η Παρασκευούλα Μπάρλα με το αβάπτιστο μωρό της ήταν δύο αθώα, πολύ τραγικά θύματα του ΕΑΜ/ΚΚΕ!».
Αυτοί ήταν οι «αγώνες» και αυτές ήταν οι «θυσίες» (δυο λέξεις που χρησιμοποιούν σαν καραμέλες οι βουλευτές της λεγόμενης «Κεντροδεξιάς» όποτε θέλουν να καλοπιάσουν τους ιδεολογικούς επιγόνους των σφαγέων) του ΚΚΕ στον Φενεό. Αυτές οι πράξεις τους και η ασύλληπτη κακότητά τους, που απλώθηκαν εκείνη την εποχή σαν λέπρα σ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, δεν πρέπει να μείνουν στο σκοτάδι.
Υποχρέωση κάθε ελευθερόφρονα ανθρώπου, που σέβεται την κοινωνία και πολεμά για το κοινό καλό, είναι να τις φέρνει στο φως και να προσπαθεί για την απόδοση δικαιοσύνης.
Το ΚΚΕ οφείλει ηθικές αλλά και υλικές αποζημιώσεις στα θύματά του και η Πολιτεία οφείλει να εξετάσει τη νομιμότητα της λειτουργίας κόμματος με αυτές τις απάνθρωπες αρχές, τις ολοκληρωτικές ιδέες και την κατάμαυρη ιστορική κληρονομιά.
