Υπάρχουν τρεις πυρήνες αντιεμβολιαστών. Αυτοί που θεωρούν ότι το εμβόλιο διά της επιστήμης θέτει σε αμφιβολία και δοκιμασία την ορθόδοξη πίστη τους.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Εκείνοι, επίσης, που δυσπιστούν για το όψιμο ενδιαφέρον του κράτους για τη ζωή τους και τη ζωή των γονέων τους, όταν αποδεδειγμένα αυτό έχει επιδείξει αδιαφορία για άλλες κρίσιμες πτυχές του βίου τους. Υπάρχουν, τέλος, αυτοί που διακρίνουν πίσω από τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών και τα κέρδη των πολυεθνικών τον επόμενο γύρο της παγκοσμιοποίησης. Την παγκόσμια κυβέρνηση για την οποία έχει ήδη μιλήσει ο Μπάιντεν.
Γιατί μελετώ το προφίλ των αντιεμβολιαστών; Γιατί συζητώ διαρκώς μαζί τους; Γιατί προσπαθώ να καταλάβω. Πάντα προσπαθώ να καταλάβω. Οταν έχεις απέναντι σου πλήθος, μεγάλο πλήθος και μάλιστα τριαντάρηδες, σαραντάρηδες, πενηντάρηδες -παραγωγικές ηλικίες- πρέπει πάντα να προσπαθείς να καταλάβεις. Η καταγγελία δεν είναι λύση. Λύση είναι η κατανόηση. Η πρώτη κατηγορία αντιεμβολιαστών, οι οποίοι έχουν στον πυρήνα των αξιών τους το δόγμα και την πίστη, είναι καιρό τώρα θυμωμένοι με την Πολιτεία και με την Εκκλησία. Το εμβόλιο είναι το αποκορύφωμα! Προηγήθηκε η αμφισβήτηση, η ενοχοποίηση και η λοιδορία της θείας κοινωνίας από την επιστήμη και την Πολιτεία. Οι ποινικές διώξεις μητροπολιτών και ιερέων. Ο επιτάφιος το μεσημέρι και η Ανάσταση στις 9 το βράδυ. Η αλλοίωση του ορθόδοξου τυπικού. Η αμφισβήτηση της πίστης και της θρησκείας ως μεθόδου επίλυσης των εγκοσμίων.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι αναστατωμένοι γιατί η πανδημία έχει τινάξει στον αέρα τις σταθερές τους. Το καταφύγιό τους. Εχοντας χάσει την εμπιστοσύνη τους στην κοσμική εξουσία, είχαν βρει καταφύγιο στην ουράνια. Τώρα αντικρίζουν Πολιτεία και Εκκλησία σε ανίερο, κατ’ αυτούς, συμβιβασμό να τους υποδεικνύουν λύσεις ξένες προς τον αξιακό τους κώδικα. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που αδειάζουν οι ναοί όταν αναγιγνώσκεται η περίφημος εγκύκλιος 3045 Ιερωνύμου για τον εμβολιασμό. Ούτε είναι περίεργο που περιστασιακά γίνονται επεισόδια στους ναούς. Οι πιστοί θεωρούν τη στάση της Εκκλησίας προδοσία. Αντιδογματική. Και ας καταχωρούνται στην επίμαχη εγκύκλιο πλήθος παραδειγμάτων αγίων που αναγνώριζαν την ιατρική.
Ο δεύτερος πυρήνας αντιεμβολιαστών είναι οι αντικρατιστές. Νεαρός υφυπουργός του κυρίου Μητσοτάκη μάλωσε νεαρό ναυτικό επειδή δεν εμβολιάστηκε. «Μα δεν σκέφτεσαι τον πατέρα σου και τη μητέρα σου;» τον ρώτησε. «Νόσησαν και οι δύο ήδη! Και δεν είδα κανέναν σας να ενδιαφέρεται να μάθει τι κάνουν» ήταν η πληρωμένη απάντηση που έλαβε. Αλλά είχε και συνέχεια. «Τρία χρόνια ο πατέρας μου περίμενε να βγει η σύνταξή του. Τρία! Ξέρεις πώς την έβγαλε; Εκανε μαύρα μεροκάματα στην οικοδομή! Και αυτός, τυχερός, μπορούσε να βρει δουλειά! Οι άλλοι; Τρία χρόνια κανείς σας δεν ενδιαφέρθηκε για τη ζωή του πατέρα μου και σας έπιασε τώρα ο πόνος;» Αυτή η κατηγορία πολιτών ακούει «εμβόλιο» και το μυαλό της πηγαίνει αμέσως στο ανάλγητο απρόσωπο κράτος! Αφιονίζεται. Ανακαλεί στη μνήμη της πόσες φορές το κράτος επιτέθηκε στον πολίτη και θεωρεί υποκριτικό το ενδιαφέρον του. Όψιμο!
Υπάρχει και ο τρίτος πυρήνας, ο οποίος θεωρεί τη νόσο ακίνδυνη, πλέον, για τη ζωή και επικίνδυνη για την κοινωνία. Για τη «διχοτόμηση της κοινωνίας», όπως λέει. Θεωρεί το εμβόλιο μεγάλη μπίζνα και υποπτεύεται όσους πολιτικούς το προπαγανδίζουν, ότι έχουν επενδύσει χρήματα σε αυτό και κερδίζουν σε κάποιο χρηματιστήριο. Υποψιάζονται πως πίσω από το εμβόλιο κρύβεται σχέδιο χειραγώγησής τους. Σχέδιο για παγκόσμια κυβέρνηση. Για να καταλάβεις και να πείσεις αυτούς τους ανθρώπους πως το εμβόλιο σε τίποτε δεν αμφισβητεί την πίστη, καμία σχέση δεν έχει με το ανάλγητο κράτος και εν πάση περιπτώσει το εμβόλιο είναι το λάθος μέτωπο για την έγερση σημαίας αντισυστημικότητος, πρέπει να καταλάβεις το πλήθος.
Όχι να το εξαγριώνεις με κουτοπονηριές του τύπου «δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά πρέπει να πληρώνεις δύο ράπιντ τεστ την εβδομάδα αν δεν θες να χάσεις τη δουλειά σου». Το εμβόλιο μπορεί να παράξει χειρότερα πολιτικά αποτελέσματα από τα Μνημόνια! Για την ώρα, η απόπειρα πειθούς του κόσμου αυτού είναι λίαν δύσκολο εγχείρημα. Οι πλειοψηφίες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στις εξουσίες, τοπικές και παγκόσμιες. Δεν τις ακούνε καν. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…».
