Στους παροικούντες είναι γνωστό τουλάχιστον έναν χρόνο τώρα: Στο υπουργείο Αμυνας υπάρχουν τρία κέντρα εξουσίας με απευθείας αναφορές στο Μέγαρο Μαξίμου, όχι κατ’ ανάγκην ίδιες. Αλλο αναφέρεται απευθείας στον πρωθυπουργό, άλλο στον πρώτο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και ένα άλλο στον δεύτερο αντιπρόεδρο. Και τα τρία κέντρα έχουν επίσημη θεσμική υπόσταση. Δεν είναι «παράκεντρα».
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Απλώς, η ισχύ τους εντός και εκτός Πενταγώνου είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη από τις επίσημες αρμοδιότητές τους. Διότι αυτά τα κέντρα έχουν δικές τους, πιστές επιρροές μέσα στην ιεραρχία του υπουργείου και στην ευρύτερη κυβέρνηση. Με δικούς τους ανθρώπους. Με συνέπεια να μπορούν να επηρεάζουν καταστάσεις και, όταν μπορούν, να βάζουν και τρικλοποδιές.
Ο ανταγωνισμός που αναπτυσσόταν μέχρι προχθές στα δύο πρώτα χρόνια εξουσίας της Ν.Δ. ήταν -είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε- ο καλώς νοούμενος. Ποιος πρέπει τις δάφνες από τον χειρισμό μιας κρίσης, ποιος το χειροκρότημα από μια ωραία πρωτοβουλία, ποιος το «μπράβο» από μια απόφαση για την προστασία της εθνικής μνήμης.
Γι’ αυτό και εμείς, από τη θέση αυτήν, προβάλλαμε ισοτίμως τα κέντρα αυτά, είτε είναι αμιγώς «πολιτικά» είτε αμιγώς «στρατιωτικά» ή «μικτά», πολιτικά και στρατιωτικά: Γιατί ο ανταγωνισμός προσφοράς υπέρ πατρίδος είναι ωραίο πράγμα. Και πρέπει να αναγνωρίζεται. Οι Ενοπλες Δυνάμεις είναι ένας από τους ελάχιστους θεσμούς που κατέκτησαν τις καρδιές των Ελλήνων μέσα στην κρίση. Και με τη στάση τους στον Εβρο και με την αποφασιστικότητά τους στο Αιγαίο και με τη συνεισφορά τους στην πανδημία. Ωστόσο, από προχθές, ο ανταγωνισμός αυτών των κέντρων εξουσίας εξελίσσεται επικίνδυνα.
Μίζερη καθημερινότητα
Η εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων στις εσωτερικές υποθέσεις, όπως ο εμβολιασμός ή η κατάσβεση των φωτιών, καλύπτει κενά του κράτους αναμφιβόλως, αλλά ταυτοχρόνως τις εμπλέκει και στη μίζερη καθημερινότητα των αχρείαστων πολιτικών τριβών. Κατάσταση που πολλαπλασιάζεται από το γεγονός ότι τα κέντρα έχουν διαφορετικές αναφορές στο Μαξίμου, αλλά και από το ότι το Μαξίμου, κατά την ιδιότυπη αντίληψη που έχει περί επιτελικού κράτους, παραβιάζει την τυπική ιεραρχία και συνδιαλέγεται με το κέντρο εξουσίας του Πενταγώνου που αξιολογεί κατά την πεποίθησή του περί αξιοκρατίας.
Το τι συνέβη με τον διευθυντή της Αεροπορίας Στρατού είναι γνωστό στους παροικούντες. Τα κέντρα αξιοποίησαν την εμπλοκή του Στρατού στις φωτιές για να εκθέσουν το ένα το άλλο. Συγκεκριμένα, δύο εντός Πενταγώνου συνασπίστηκαν εναντίον ενός!
Οι αναφορές για την ετοιμότητα συμμετοχής των οκτώ Σινούκ στην κατάσβεση των πυρκαγιών έφταναν στο ένα βαλλόμενο κέντρο, και από αυτό στο Μαξίμου, ελλιπείς! Ελειπε από αυτές μια παρένθεση που έλεγε ότι τα πέντε από τα οκτώ χρειάζονταν χρόνο απογείωσης 20 λεπτά από ειδοποιήσεώς τους. Κάπως έτσι: (20´). Πρακτικώς, δεν ήταν έτοιμα. Πρακτικώς, μόνο τρία θα μπορούσαν να μετάσχουν στην κατάσβεση. Ομως, το ένα κέντρο εξουσίας, παραπλανηθέν από το άλλο που έσβηνε την παρένθεση (!), διεβίβαζε στην κυβέρνηση άλλους αριθμούς διαθεσιμότητας.
Και, όταν το ανακάλυψε, εξερράγη – και δικαίως. Καθώς εξετέθη! Οι αριθμοί αυτοί πέρασαν μάλιστα σε επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις (Σκέρτσος), ενώ η αντιπολίτευση (Σπίρτζης) έδειχνε να έχει καλύτερη εικόνα για τον αριθμό των διαθέσιμων πτητικών μέσων. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για πρόσωπα και πράγματα. Καταθέτω τρεις αρχές:
Πρώτον, από όσο γνωρίζω, δεν έχει αναθεωρηθεί το δόγμα ασφαλείας. Ο Στρατός αντιμετωπίζει εξωτερικές απειλές, όχι εσωτερικές. Ο Στρατός ηγείται. Δεν είναι η «Φιλιππινέζα» του Δημοσίου για να μοιράζει εμβόλια, να εμβολιάζει, να σβήνει φωτιές κ.λπ. Και, πάντως, δεν καλείται την τελευταία στιγμή, στο «και πέντε»! Το κράτος οφείλει να οργανώσει την Πυροσβεστική Υπηρεσία και ίσως μια εθνική ένοπλη υπηρεσία για την προστασία του δάσους κατά τα πρότυπα του Καναδά, όπως προτείνει ο καθηγητής Νικόλαος Δεβλέτογλου.
Δεύτερον, είναι αδιανόητη η υπονόμευση εντός Πενταγώνου. Δεν νοείται να υπονομεύουν πολιτικοί στρατιωτικούς, στρατιωτικοί πολιτικούς, στρατιωτικοί -εν ενεργεία και πρώην- στρατιωτικούς. Οι Ενοπλες Δυνάμεις πρέπει να μείνουν μακριά από την πολιτική. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης αυτό που συμβαίνει! Οχι μόνο των πρωταγωνιστών. Αυτή άνοιξε παράθυρα στην ιεραρχία με αποκλειστικούς συνομιλητές.
Και, τρίτον, η κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να κυβερνήσει κανονικά και όχι δι’ αντιπροσώπων σε κάθε υπουργείο. Καθώς ό,τι συνέβη σε αυτή την αδιανόητη πρακτική οφείλεται. Η λογική τού «διαίρει και βασίλευε» δεν είναι νοητή. Ενας πρέπει να μιλά με το Μαξίμου σε κανονικές συνθήκες, υπό την προϋπόθεση ότι κρατά ενωμένο το σχήμα που ηγείται. Και ένας πρέπει να μιλά -ο πρωθυπουργός- από το Μαξίμου με το Πεντάγωνο. Τα τριγωνάκια είναι καταστρεπτικά. Στη θέση του πρωθυπουργού, ύστερα από όσα έμαθα από ανεξάρτητη από τα τρία κέντρα εξουσίας πηγή, θα έκανα τα εξής: Θα αποστράτευα προς παραδειγματισμό ένα πολιτικό πρόσωπο από την κυβέρνηση και ένα στρατιωτικό από το ΓΕΣ. Οχι από αυτά που τράβηξαν τα φώτα της δημοσιότητας κατ’ ανάγκην. Η ζημιά γίνεται στο σκοτάδι συνήθως. Και έπειτα θα διαμόρφωνα ξεκάθαρη ιεραρχία, πολιτική και στρατιωτική. Τέλος οι «αόρατοι». Αν δεν το πράξει ο κύριος Μητσοτάκης, η επόμενη φωτιά στο Πεντάγωνο δεν θα σβήσει τόσο εύκολα!
