Πριν από μερικά χρόνια δημοσίευσα ένα άρθρο στη «δημοκρατία» – ούτε καν θυμάμαι το θέμα, πάντως δεν διαπραγματευόταν οτιδήποτε σε σχέση με τη Ρουμανία και τον λαό της.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Εκεί, όμως, εν τη ρύμη του λόγου, ανέφερα μια σκωπτική κακία που αποδίδεται, υποτίθεται, στον τελευταίο Τσάρο, τον Νικόλαο, πως «οι Ρουμάνοι δεν είναι εθνικότητα, είναι επάγγελμα». Τέτοιες καταφρονητικές κακίες με ποικίλες αιτίες ανταγωνισμού, ρατσισμού, φθόνου, υποκρυπτόμενου επεκτατισμού, εθνικής, θρησκευτικής αντιπαλότητας ή απλά ανεκδοτικής ευφυολογικής διάθεσης κ.λπ. υπάρχουν πολλές ανά τον κόσμο.
Δεν θυμάμαι γιατί αναφέρθηκα στη δηλητηριώδη ρήση του αείμνηστου και τραγικά δολοφονημένου τελευταίου των Ρομανώφ, προκάλεσε όμως μια επιστολή διαμαρτυρίας του πρέσβη της Ρουμανίας στην εφημερίδα, η οποία τη δημοσίευσε, μαζί με μια απάντησή μου, που ήταν σαν αυτό που λέει το ανέκδοτο με τον Λουδοβίκο ΙΔ’ και τον γελωτοποιό του, όταν του ζήτησε να κάνει μια πράξη, όπου μετά η δικαιολογία ήταν χειρότερη από την πράξη. Δεν σας λέω όλο το ανέκδοτο, γιατί πάλι θα παρεξηγηθούμε με τον κύριο πρέσβη και η πρόθεσή μου είναι άλλη.
Οι Ρουμάνοι, αγαπητοί φίλοι, όχι μόνο δεν είναι «επάγγελμα», αλλά, όπως απέδειξαν, είναι ένα σοβαρό έθνος. Αφού πέρασαν μέσα από τα Καύσιμα Δίκρανα του κομμουνιστικού Ολοκληρωτισμού, της φτώχειας και της υστέρησης σε τόσα πεδία, στη νέα εποχή της χώρας τους έχουν επιτύχει θαύματα – κυρίως έχουν επιτύχει αυτό που είναι ο σκοπός της πολιτικής: Εκαναν τη χώρα τους ευημερούσα και ισχυρότερη.
Τις πρώτες πληροφορίες τις έπαιρνα τα τελευταία χρόνια από την αγάπη μου για την αυτοκίνηση, και δη ειδικού τυπου: π.χ., το καλύτερο όχημα παντός εδάφους για έρευνα και διάσωση το φτιάχνει ρουμανική εταιρία.
Η δε βιομηχανική παραγωγή τους εν γένει έχει αναγεννηθεί με σύγχρονες προδιαγραφές. Με σταθερό φορολογικό σύστημα και ελάχιστη γραφειοκρατία -αυτά που δεν κάνουμε εμείς- έχουν επιτύχει ένα οικονομικό θαύμα, το οποίο έκανε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους τω πάλαι φτωχούς μεσοαστούς. Ταυτόχρονα, είναι μια ασφαλής και καθαρή χώρα, που παρέχει την πρώτη προϋπόθεση όλων των δικαιωμάτων: ασφαλή σπίτια, ασφαλή σύνορα, ασφαλείς δημόσιους χώρους. Φίλοι μου, που δραστηριοποιούνται επιτυχώς στο Βελιγράδι, μου έχουν περιγράψει με αδρές γραμμές αυτή την εύρωστη και με εντυπωσιακό δείκτη ανάπτυξης κοινωνία και οικονομία, που μεταμόρφωσε την κομμουνιστική δυστοπία σε μια ρωμαλέα και ζωντανή κοινωνία και οικονομία, χωρίς ταυτόχρονα να θυσιάσει την ταυτότητά της, χωρίς να μολυνθεί από τον δουλεμπορικό ισλαμικό επεκτατισμό. Η εικόνα των Ρουμάνων πυροσβεστών να ευλογούνται από τον Ορθόδοξο ιερέα τους, πριν έρθουν σε αρωγή της δοκιμαζόμενης Ελλάδας, σαν να πήγαιναν σε πόλεμο -που πόλεμος είναι και συχνά με απώλειες-, ήταν συγκινητική. Αυτές τις στιγμές που γράφω συνεχίζουν να μάχονται στο πλάι μας στη δοκιμαζόμενη από τις φλόγες Εύβοια. Δεν θα ασχοληθώ με τις γελοιότητες των ψευδών ειδήσεων, που διέσπειραν αδίστακτα, από μικροκομματική σκοπιμότητα, διάφοροι ανόητοι και μικρόψυχοι, χρησιμοποιώντας το όνομα του ρουμανικού πυροσβεστικού αποσπάσματος.
Θα σταθώ στην αλήθεια της γενναίας συνδρομής τους, στην εικόνα με την οποία αντιπροσώπευαν το Εθνος τους, στη σοβαρότητα του κράτους τους και στην υπηρεσία τους στις κοινές ευρωπαϊ-κές μας αξίες, που είναι η Αρχαία Ελλάδα, η Ρώμη και ο Χριστιανισμός. Εχουμε να πάρουμε μαθήματα από την προοδεύουσα Ρουμανία.
Οχι στο πώς θα σβήνουμε φωτιές, αλλά στο πώς θα οικοδομήσουμε κι εμείς πάλι ένα ρωμαλέο και αληθινά αναπτυγμένο κράτος. Με μερικά χρόνια καθυστέρηση λέω λοιπόν στο κύριο πρέσβη της Ρουμανίας μια συγγνώμη, παρότι ούτε τότε είχα πρόθεση να προσβάλω τον λαό που εκπροσωπεί με το μη πολιτικά ορθό ύφος μου. Δέκα εκατομμύρια Ελληνες στην Ελλάδα, άλλοι τόσοι στο εξωτερικό και όλος ο κόσμος είναι μάρτυρες της ρουμανικής φιλοτιμίας προς την Ελλάδα, και αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.
