Οι φωτιές ακόμη καίνε, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη.
- Από τη
Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου
Ολα καλώς καμωμένα με μερικές αστοχίες μόνο. 800.000 στρέμματα καμμένα από «αστοχίες» του επιτελικού κράτους. «Δεν έχουμε νεκρούς» σου λένε. Η σύγκριση ανάμεσα σε εντελώς ανόμοια περιστατικά, τους νεκρούς στο Μάτι από τη μία και το τωρινό Ολοκαύτωμα από την άλλη, με το ζύγι να γέρνει υπέρ του Ολοκαυτώματος, μόνο ύβρις και χυδαιότητα μπορεί να θεωρηθεί.
Η καταστροφή είναι τέτοιας έκτασης που νεκρή είναι όλη η Ελλάδα από τη φωτιά που ακόμη καίει. Νεκρή είναι η οικονομία από το μέγεθος της καταστροφής και νεκρή είναι η ελληνική φύση που έχασε πανέμορφα παρθένα δάση. Ζωή είναι και το σπίτι σου, το χωράφι σου, τα ζώα σου, οι αναμνήσεις σου, το ένα και μοναδικό που έχεις για να ζήσεις και δεν έχεις τίποτα άλλο. Και αυτή η ζωή χάθηκε.
Δεν έχουμε νεκρούς. Εχουμε νεκροζώντανους με καμένο όλο τους το βιος. Τα χωριά στα βουνά της Εύβοιας και της Πελοποννήσου είναι αγροτικές κοινότητες με παραγωγή.
Ενα παρωχημένο μοντέλο οικονομικής δραστηριότητας την εποχή του νεοφιλελευθερισμού, αφού τα κέρδη ανήκουν στον αγρότη, που ελέγχει και τη γη του και όχι σε πολυεθνικές. Ηρθε η ώρα να αλλάξει το μοντέλο με οποιονδήποτε τρόπο. Ο νοών νοείτω.
Το ποιος και το τι έφταιξε το αντιληφθήκαμε. Καμία προετοιμασία, ανεπαρκής εξοπλισμός, ολιγωρία. Μιλούν για πολλές εστίες φωτιάς συγχρόνως, ξεχνώντας ότι αρχικά οι εστίες δεν ήταν 500, αλλά μονοψήφιος αριθμός. Η Εύβοια καιγόταν μόνη της επί τρεις ημέρες πριν να επιχειρήσουν τα μέσα.
Πλήθος μαρτυριών επιβεβαιώνουν την ανεπάρκεια των μέσων. Πώς να μη γίνουν 500 οι εστίες φωτιάς όταν τις αφήνεις να πολλαπλασιάζονται; Σαφώς κανείς δεν μπορεί να έχει ένα πυροσβεστικό δίπλα στο σπίτι του, αλλά δεν μπορεί και να μην έχει κανένα μία ολόκληρη περιοχή που καίγεται.
Αν κάτι σώθηκε, σώθηκε από τους ίδιους τους κατοίκους, αυτούς που το επιτελικό κράτος έδιωχνε. Οι κοινότητες οργανώθηκαν με τα δικά τους μέσα και καθώς γνώριζαν πολύ καλύτερα από τον οποιονδήποτε τον τόπο τους κατάφεραν να σώσουν και τα χωριά τους.
Αυτή η κοινή ηρωική προσπάθεια, ίδιον του Ελληνα στις δύσκολες στιγμές, χαλάει το αφήγημα που θέλει τον πολίτη να είναι «παγκόσμιος», να ενδιαφέρεται για παγκόσμιες αρλούμπες και να αφήνει τον τόπο του να καίγεται. Χαλάει τη διχόνοια που τεχνηέντως έσπειραν όλον αυτόν τον καιρό διαιρώντας τον κόσμο σε καλούς εμβολιασμένους και κακούς ανεμβολίαστους. Ποιος νοιάστηκε μέσα στην καταστροφή αν ο πυροσβέστης, ο εθελοντής, ο διασώστης είχαν κάνει εμβόλιο;
Αυτή η γροθιά που σχηματίζουν οι τοπικές κοινωνίες τη δύσκολη ώρα είναι η μόνη απάντηση στη λαίλαπα.
