Το φυσικό πρόσωπο περνάει στο πεδίο της αθανασίας και αφήνει πίσω του Ελληνισμό περασμένο σε νότες
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
23 Δεκεμβρίου 2004. Τότε γνώρισα από κοντά τον Μίκη Θεοδωράκη. Είχαμε πάει με τον συνάδελφο Κώστα Γιαννουλόπουλο και τον ηχολήπτη του ΑΝΤ1 Radio Τάκη Γεωργακά στο σπίτι του για να ηχογραφήσουμε συνέντευξη, που θα μεταδιδόταν τα Χριστούγεννα από το ραδιόφωνο του Antenna στην εκπομπή «Οι Αδιάβροχοι».
Αντικειμενική άποψη για τον Μίκη Θεοδωράκη είναι αδύνατον να είχα σχηματίσει ούτε μπορώ να έχω. Από μικρός, παρά το γεγονός ότι ουδέποτε συμμερίστηκα τις απόψεις που είχε την περίοδο της στράτευσής του στην Αριστερά, τον θαύμαζα. Οταν η μουσική είναι τόσο θεία, αδυνατείς να αγνοήσεις τον άνθρωπο. Οταν μπήκε στο καθιστικό της οικίας του για να γίνει η συνέντευξη, γέμισε ο τόπος. Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένα ον τόσο γεμάτο ενέργεια, ώστε λειτουργούσε σαν μπαταρία, ηλέκτριζε το πεδίο γύρω του, όλα φάνταζαν πλήρη, φορτισμένα, ζωντανά και έντονα. Αυτό, μάλλον, δεν ήταν επίκτητη ιδιότητα, αλλά σύμφυτη. Γεννήθηκε έτσι, ενεργοβόλος.
Η κόρη του μας είχε συστήσει να μην κρατήσει πολύ η συνέντευξη, ώστε να μην κουραστεί. Τελικά διήρκεσε τέσσερις ώρες. Ο Μίκης ήταν, ως συνήθως, χειμαρρώδης. Η στάση του απέναντί μας ήταν ευγενική και ο τρόπος προσέγγισής του άμεσος, πηγαίος, απλός, χωρίς φιοριτούρες και ανασηκωμένα φρύδια.
Από τη συζήτησή μας -και εκείνη που μεταδόθηκε και από τα εκτός αέρα- κατάλαβα ότι είχα απέναντί μου έναν ελληνολάτρη, έναν καλλιτεχνικό ήλιο που φώτιζε επί δεκαετίες το μουσικό μας στερέωμα. Η αγάπη του για την πατρίδα είχε και τα λάθη και τα πάθη της, αλλά ποια αγάπη πλην εκείνης του Χριστού είναι αλάνθαστη;
Το μουσικό και πνευματικό φαινόμενο Θεοδωράκη θα αναλύεται και θα σχολιάζεται επί αιώνες. Επειτα από μερικές χιλιετίες ίσως ορισμένοι να γράφουν βιβλία αμφισβητώντας ότι όντως υπήρξε και ότι πρόκειται για μυθικό πρόσωπο. Σ’ αυτό μόνο, στον μύθο, θα έχουν δίκιο.
Κάτι για το τέλος: Χάρισε τη μουσική του «Ποιος δεν μιλά για τη Λαμπρή» για να χρησιμοποιηθεί ως τραγούδι-θούριος της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου το 2004. Τότε πήραμε το Euro. Φυσικά και δεν είναι τυχαίο αυτό που συνέβη.
Τον ευχαριστώ που υπήρξε.
