Η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα βιάζεται ασύστολα από τη δεκαετία του ’90 με τις τραγικές πασοκικές μεταρρυθμίσεις.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Το σοσιαλιστικό όραμα συνοψιζόταν στη φράση «δώστε πτυχία στον λαό». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι σχολές στην Ελλάδα πολλαπλασιάστηκαν με την ταχύτητα του φωτός, και όπως άλλοτε κάθε πόλη έπρεπε να έχει ένα Γυμνάσιο, επί ΠΑΣΟΚ έπρεπε να έχει ένα πανεπιστήμιο ή τουλάχιστον ένα ΤΕΙ. Έτσι αποκτήσαμε Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Αιγαίου, Μακεδονίας (διαφορετικό από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης), με σχολές διάσπαρτες σε διαφορετικές πόλεις.
Τα ΤΕΙ επίσης, σε ένα κρεσέντο απόλυτου λαϊκισμού, έγιναν Ανώτατα Ιδρύματα και ήρθε και ο Γαβρόγλου και τα έκανε πανεπιστήμια. Έτσι αποκτήσαμε ΤΕΙ Μεσολογγίου, Αγρινίου, Αμαλιάδας, Λευκάδας, Γρεβενών και γενικώς αποκτήσαμε σχολές σε κάθε απίθανο μέρος στην Ελλάδα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις τα αντικείμενά τους ήταν το ίδιο απίθανα.
Ο σκοπός βέβαια δεν ήταν μόνο να «πουλήσουμε» κοινωνική άνοδο στον λαό με την απόκτηση πτυχίου από όλους. Ο σκοπός ήταν και να βολέψουμε τους πιστούς του κόμματος ως καθηγητές, οι οποίοι χωρίς καμιά σοβαρή αξιολόγηση καθ’ όλη τη διάρκεια του επιστημονικού βίου τους θα παρίσταναν τους διανοουμένους. Πολλοί από αυτούς, για να τιμήσουν την επιστήμη που υποτίθεται ότι θεράπευαν, θα κατέληγαν να υπογράφουν ως πανεπιστημιακοί την υποστήριξή τους στον ΣΥΡΙΖΑ και στις ανοησίες του. Οποία κατάντια για την επιστήμη και τους επιστήμονες.
Ο σκοπός επίσης ήταν να βολέψουν και την επαρχία, όπου εκλέγονταν βουλευτές, η οποία θα ζούσε από τα ενοίκια και τους καφέδες των φοιτητών. Αυτή κι αν ήταν ανάπτυξη.
Το αποτέλεσμα ήταν να κάνουμε φοιτητές μαθητές που δεν είχαν το υπόβαθρο να ασχοληθούν με το αντικείμενο που θα σπουδάσουν, να πληθωρίσουμε τα πτυχία, να απαξιώσουμε τις ανώτατες σπουδές. Αυτό κι αν ήταν όραμα για την Παιδεία και τις επιστήμες.
Για να πούμε την αλήθεια, κανείς δεν θέλησε να διορθώσει αυτό το φαινόμενο. Αντιθέτως, όλοι προσέθεταν μία καινούργια σχολή ή μερικούς δικούς τους στα μέλη ΔΕΠ. Κι αν εξαιρέσουμε τη Γιαννάκου, που επανέφερε τη βάση του 10, οι υπόλοιποι λαΐκισαν επαρκώς καταργώντας την.
Το θέμα ήταν ότι η ίδρυση όλων αυτών των σχολών, η συντήρησή τους και οι μισθοί των καθηγητών τους επιβαρύνουν τον Έλληνα φορολογούμενο, ο οποίος επί δεκαετίες υποχρεούται να συντηρεί σχολές χωρίς φοιτητές, χωρίς σοβαρό αντικείμενο και χωρίς κανένα επίπεδο, αφού οι φοιτητές μπαίνουν σε αυτές με βαθμούς κάτω από τη βάση.
Όταν γράφεις κάτω από τη βάση στα μαθηματικά του λυκείου, στα οποία εξετάζεσαι στις πανελλαδικές, λες να τα καταφέρεις σε αυτά του πανεπιστημίου, που είναι μερικά επίπεδα πιο πάνω; Όχι βέβαια. Ας τελειώνει λοιπόν αυτή η κοροϊδία κι ας μπει επιτέλους μια τάξη στην Ανώτατη Εκπαίδευση, ώστε τα πτυχία να έχουν αξία.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne
Nouvelle
