Η χώρα μας πρέπει να είναι η μοναδική στην Ευρώπη όπου το κομμουνιστικό κόμμα αντιμετωπίζεται ως ιερή αγελάδα, όπως και οι αριστερές παραφυάδες του.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Πέντε τοις εκατό των Ελλήνων ψηφοφόρων πιστεύουν στη δικτατορία του προλεταριάτου, ονειρεύονται σφυροδρέπανα και ξινίζουν με την αστική δημοκρατία, την οποία επιθυμούν να ανατρέψουν. Μέχρι να την ανατρέψουν, δέχονται χωρίς πρόβλημα τις βουλευτικές μισθάρες του αστικού Κοινοβουλίου.
Σε αυτό το γκρουπ προστίθενται και διάφοροι άλλοι γραφικοί τύποι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, οι οποίοι αναπολούν με νοσταλγία το εμφυλιακό παρελθόν και απειλούν με πηγάδες όσους δεν συμφωνούν με τον κόκκινο ή τον κοκκινόμαυρο φασισμό τους. Τα μέλη των υπόλοιπων αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων έχουν κάνει το πέρασμα τους από το κομμουνιστικό κόμμα στα νιάτα τους, έχουν θαμπωθεί από τον μαρξισμό και τους μουσάτους ινστρούχτορες, αλλά κάπου δεν τα βρήκαν με τους υπόλοιπους συντρόφους και αυτονομήθηκαν. Το σφυροδρέπανο ωστόσο παρέμεινε καρφωμένο στον εγκέφαλο και δεν βγαίνει με τίποτα, όσες αστακομακαρονάδες κι αν φάνε. Αν αθροίσεις τα ποσοστά κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων, ανακαλύπτεις ότι το μισό ελληνικό Κοινοβούλιο κομμουνίζει επικίνδυνα. Πρόσφατη απόδειξη, η καταψήφιση της συμφωνίας για τις γαλλικές φρεγάτες από το αριστερό τόξο, διότι ζει ακόμη στην εποχή των χίπις «κάντε έρωτα, όχι πόλεμο».
Φυσικά, υπάρχει και μία σειρά άλλων θεμάτων, όπου μονίμως στρέφονται με μανία κατά της χώρας, της ελληνικής κοινωνίας και της λογικής, όπως στα θέματα σχετικά με το λαθρομεταναστευτικό ή την Παιδεία. Το αριστερό τόξο πολλές φορές επιβάλλει την ατζέντα του, αλλά εμείς κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Δεν θέλουμε να στρεφόμαστε προς το παρελθόν, γιατί κοιτάμε το μέλλον. Δεν διαφωνώ, αλλά κάποιος πρέπει να ασχοληθεί και με το παρόν, όπου ένα σφυροδρέπανο πλανάται ενίοτε πάνω από τα κεφάλια μας, απειλώντας να τα πάρει με αφορμή διάφορα θέματα.
Διότι στην Ελλάδα, αν τολμήσεις να πεις κάτι για τα ένδοξα κονσερβοκούτια του κόμματος, τα περήφανα στειλιάρια και τα μαχητικά στρατά που κατεβαίνουν στους δρόμους, είσαι σίγουρα ακροδεξιός, φασίστας, ναζιστής και χρυσαυγίτης. Και αυτό δεν χωρά καμία αμφιβολία. Τα δικαστήρια που στήνονται σε διάφορα επίπεδα σε έχουν δικάσει και καταδικάσει σε θάνατο μιντιακό, επαγγελματικό, πολιτικό και κοινωνικό. Διαφωνείς σε κάτι με το ΚΚΕ, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους στρατούς τους; Πώς τολμάς, φασίστα χρυσαυγίτη, και μιλάς; Αν δεν έχεις τον Τσε και τον Αρη στο προσκεφάλι σου, αν δεν έχεις διαβάσει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, αν δεν τιμάς τους αγώνες της Αριστεράς, πού πας τη σήμερον ημέρα, παλιοναζιστή ακροδεξιέ;
Να κοιτάμε στο μέλλον, αλλά με αυτό το βάρβαρο παρόν θα ασχοληθεί κανείς;
Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
