Συγκλονίστηκα από τη τραγωδία του βουλευτή της Ν.Δ. κου Αθανασίου. Πήγε να καταθέσει στεφάνι στην κεφάλα του Σβορώνου στο Πολυτεχνείο, δεν τον άφησαν και αποχώρησε κραυγάζοντας «Ζήτω το Πολυτεχνείο», αφού μας είπε (δεν ήθελε να το πει, αλλά… το είπε) ότι είχε βραβευτεί (από ποιόν;) και ένα σχετικό ποίημά του!
Στιγμές μεγαλείου και εθνικής έξαρσης. Ασφαλώς, όμως, η πληγή που του άνοιξε η συμπεριφορά αυτή είναι σίγουρα μεγαλύτερη από αυτές των βασανιστηρίων, που οπωσδήποτε θα υπέστη επί χούντας. Άλλωστε, όλοι οι Έλληνες, ποιος λίγο ποιος πολύ, το βασανιστηριάκι μας το φάγαμε…
Η τραγωδία, λοιπόν, του κου Αθανασίου δεν γιατρεύεται με τίποτα. Έτσι είναι, βέβαια, όταν κάτι στηρίζεται στο ψέμα. Στο τέλος γίνεται ατμός… Φαντάζεστε να τολμήσει κανείς να διώξει από εορτή για την 28η Οκτωβρίου του 1940 την εγγονή του Μεταξά, την κυρία Ιωάννα Φωκά, ή τους απογόνους των Δαβάκη, Κατσιμήτρου, Κασλά και Φριζή; Θα τον πάρει και θα τον σηκώσει. Οταν, όμως, κε Αθανασίου, πας να μας καταθέσεις στεφάνι στη μνήμη της Ηλένιας, αυτά παθαίνεις.
