Η ταινία του Κώστα Γαβρά που βασίζεται στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη δεν έχει προβληθεί ακόμη στην Ελλάδα.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Πρέπει να περιμένουμε ως τις 29 Σεπτεμβρίου. Τότε θα γίνει στο Μέγαρο Μουσικής η avant premiere. Ως εκ τούτου δεν γνωρίζουμε αν ο διεθνούς φήμης σκηνοθέτης έχει εντάξει στο πολύκροτο φιλμ μια αποκάλυψη που κάνει ο πρώην υπουργός στη σελίδα 158 του βιβλίου «Ενήλικοι στο δωμάτιο» («Ανίκητοι ηττημένοι» στην ελληνική έκδοση).
Ο Βαρουφάκης είχε θέσει συγκεκριμένους όρους στον Τσίπρα για να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών, ο κυριότερος εκ των οποίων ήταν «να έχω λόγο στο πρόγραμμα δημοσιονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές». Αυτό είχαν συμφωνήσει κολυμπώντας στο Πετροκάραβο, σε μια θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Αίγινας. Και έμεινε ενεός όταν διάβασε στο διαδίκτυο αρχές του 2014 το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Το χαρακτήριζε «καλοπροαίρετο αλλά ασυνάρτητο», διότι «υποσχόταν ουσιαστικά ότι το πτωχευμένο κράτος θα χρηματοδοτούσε την έξοδο από την κρίση με αυξήσεις μισθών, επιδόματα, επιδοτήσεις». Φρόντισε μάλιστα να εκδηλώσει ανοιχτά τη διαφωνία του με κείμενό του. Και εδώ αρχίζουν τα ωραία. Αν και ο πρώην υπουργός θεωρούσε την πρωτοβουλία του αυτή αρχή του τέλους στη σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ (με το κείμενο ζητούσε «αίμα και δάκρυα»), εντούτοις, όπως διηγείται, λίγες μέρες μετά του τηλεφώνησε ο στενός συνεργάτης -τότε- του Τσίπρα Νίκος Παππάς. «Δεν αλλάζει τίποτε! Εσύ θα διαμορφώσεις το πραγματικό οικονομικό πρόγραμμα. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν ένα κάλεσμα συσπείρωσης του κόσμου μας και τίποτε περισσότερο» φέρεται ότι του είπε και τον άφησε εμβρόντητο.
Η συνομιλία αυτή δεν διαψεύστηκε ποτέ. Γιατί την υπενθυμίζω; Μα γιατί παρατηρώ τη βάση πάνω στην οποία ασκείται κριτική από την αντιπολίτευση στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για δήθεν ανακολουθία με την προεκλογική του ατζέντα. Με τέτοιους σκελετούς στην ντουλάπα -«κάλεσμα συσπείρωσης» τα «θα» της Θεσσαλονίκης!- έχει ενδιαφέρον να ακούει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα να μιλά για ανακολουθία. Εάν υπάρχει μια ανακολουθία, αυτή, θεωρώ, αφορά τον ίδιο. Πριν από τις εκλογές η Κουμουνδούρου κατηγορούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι είναι ανάλγητος, έχει κρυφό πρόγραμμα και δεν δίνει τίποτα. Μετά τις εκλογές τον κατηγορεί γιατί δεν τα δίνει αμέσως όλα. Πριν από τις εκλογές τον έλεγε νεοφιλελεύθερο που εκπονεί αντιλαϊκές πολιτικές. Τώρα τον εγκαλεί γιατί δεν καταργεί αμέσως το τέλος επιτηδεύματος και την εισφορά αλληλεγγύης την οποία -μην το ξεχνάμε- νομοθέτησε το ΠΑΣΟΚ, με το οποίο ερωτοτροπεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως δεν αντιλέγουμε. Κάτι πρέπει να πει και η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, αντιπολίτευση είναι. Δεν θα μείνει βουβή. Αλλά η πραγματική κριτική που πρέπει να γίνει στη Ν.Δ. είναι ότι, παρά την ισχυρή εντύπωση ότι τρέχει γρήγορα, χάνει την εκκίνηση και διστάζει με τις μεταρρυθμίσεις. ΔΕΗ – ΕΛ.ΤΑ. πρέπει να εξυγιανθούν άμεσα με την ανάθεση του μάνατζμεντ σε ιδιώτη, για παράδειγμα. Αν δεν πάρεις τις δύσκολες αποφάσεις στην αρχή, μετά συνήθως το μετανιώνεις.
Ο πολιτικός χρόνος δεν είναι ατέλειωτος. Αντιλαμβανόμαστε βεβαίως ότι επί του παρόντος γίνεται διαχείριση του πολιτικού χρόνου ως τις κρίσιμες ψηφοφορίες για την Αναθεώρηση, την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και την ψήφιση εκλογικού νόμου, αλλά στις μεγάλες στρατηγικές νίκες σε οδηγεί συνήθως η πίεση της μεγάλης πλειοψηφίας προς το σύστημα και όχι η διαχείριση των αριθμών κλειστών σωμάτων και οι τακτικισμοί.
Αυτή, ναι, θα ήταν κάποιου είδους κριτική. Αλλά επειδή το «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι» αναβάλλεται προσκαίρως για να διανεμηθεί μέσα στην τετραετία, εν τέλει, όχι. Περιμένουμε κάτι πιο πρωτότυπο από την Αριστερά. Τόση… φαντασία έδειξε κατά τη διακυβέρνηση η Κουμουνδούρου, τόσο γρήγορα στέρεψε η σκέψη της στην αντιπολίτευση; Εκπλησσόμεθα.
