Το «σεβόμαστε την Αριστερά για τους αγώνες της» απέτυχε ως μέθοδος διασφάλισης ενότητας και πολιτικής συναίνεσης σε μεγάλα ζητήματα εθνικού συμφέροντος από σύμπασα την Αριστερά, εντός και εκτός Βουλής. Απέτυχε καταρχάς διότι βασίζεται σε ένα ασύστολο ψεύδος.
- Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης*
Η Αριστερά, τουτέστιν οι ποικιλόχρωμες εκφάνσεις-αιρέσεις του Μαρξισμού, μας μισεί ισοτίμως όλους όσοι δεν ανήκουμε στις γραμμές της, είναι η μήτρα του μηδενισμού, έχει τη βία και την ανομία ως πολιτικά εργαλεία, κανέναν σεβασμό στους νόμους, στην αξία της ανθρώπινης ζωής, της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και των ατομικών ελευθεριών, εργαλειοποιεί τα πάντα και γι’ αυτό είναι η φονικότερη εκδοχή του ολοκληρωτισμού – φονικότερη από τις άλλες δύο αιρέσεις της, που απλά φοράνε μαύρα και όχι κόκκινα: τον φασισμό και τον ναζισμό.
Ξαναθυμίζω: Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γενοκτόνων, ο Μάο κερδίζει το χρυσό μετάλλιο, ο Στάλιν το ασημένιο και ο Χίτλερ, τρίτος και καταϊδρωμένος, το χάλκινο. Και δεν είναι προϊστορία. Τα κοινωνικά δίκτυα με την ανωνυμία των δειλών αποκάλυψαν τον νταλκά που έχουν για Πηγάδες οι νεομαρξιστές εν έτει 2022. Απλά, όταν σας το γράφουν, να τους θυμίζετε με χριστιανική αγάπη πως της Πηγάδας έπεται ο Γράμμος, οπότε ας βρουν άλλη φαντασίωση.
Η ανύπαρκτη αγιότητα, το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, φιλοτεχνήθηκε από ομόφρονές της ιστορικούς εκ του προχείρου και στρατευμένους καλλιτέχνες, διανοουμένους και δημοσιογράφους, μισθοφόρους ή χρήσιμους ηλιθίους, που έχουν μια «δημιουργική» και ελαστική σχέση με την αλήθεια.
Η προσπάθεια, λοιπόν, από μέρος του φιλελεύθερου πολιτικού κόσμου να βρει ένα modus vivendi με τον κόκκινο φασισμό έχει αποτύχει παταγωδώς. Για τα συντρόφια είμαστε όλοι «φασίστες», «ακροδεξιοί» κ.λπ., και ο σκοπός πάντα αγιάζει τα μέσα. Χωρίς να παίξουν βλέφαρο, μπορούν να αποκαλέσουν «ακροδεξιό» ακόμη και τον πρωθυπουργό, τον Μίκη, ακόμη και κάποιον «σάρκα από τη σάρκα τους», που όμως διαφωνεί με τη γραμμή «Είμαστε γύπες στο κλαρί, περιμένουμε να τα τινάξει η χώρα, είμαστε με τους Τούρκους, με τον ιό, με κάθε εχθρό, χαιρόμαστε με τις συμφορές, λυπούμαστε με τις επιτυχίες, στάχτη να γίνουν όλα, αρκεί να πάρουμε πίσω την εξουσία».
Ζουν, πολιτεύονται, δημοσιογραφούν, σχολιάζουν ως γουρούνια μέσα στη λάσπη και στα περιττώματά τους, που υποδύονται τις ιδέες. Νομίζω ότι το πιο αντιπροσωπευτικό σύνθημα του χώρου τους είναι το «να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς». Χυδαίο, αλλά σαφές και αντιπροσωπευτικό, για να γνωριζόμαστε. Και θυμίζω πως στη χυδαιότητα και τη συκοφαντία έχουν ασκηθεί πρωτίστως μεταξύ τους. Εκείνη η γκροτέσκα φιγούρα, ο Αναστάζε Αντρέγεβιτς Βοσνιάτσκι, αξιωματικός των λευκών, δεινός ιππέας, ξιφομάχος και ζιγκολό προικοθήρας -διέφυγε στις ΗΠΑ μετά τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, παντρεύτηκε μια πάμπλουτη γριά, τη Μάριον Μπάκιγχαμ Ρίαμ, και ίδρυσε εν εξορία το Ρωσικό Εθνικό Επαναστατικό Εργατικό και Αγροτικό Κόμμα των Φασιστών, με έδρα το υπόγειο της έπαυλης της τσαχπίνας γιαγιάς, όπου έπαιζε μπιλιάρδο και έπινε σαμπάνιες με τους μερακλήδες οπαδούς του- είχε πει μια ειρωνική, αλλά αξιοσημείωτη ατάκα για τον Στάλιν: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φασίστας σύντροφός μας από τον Στάλιν, διότι κανείς δεν έχει σκοτώσει περισσότερους κομμουνιστές από αυτόν».
Οι εγχώριοι κόκκινοι φασίστες επίσης διέπρεψαν στο σπορ της ανθρωποφαγίας: Αλληλοϋβρίζονταν, αλληλοσυκοφαντούνταν και αλληλοσκοτώνονταν σε όλη την ταραχώδη ιστορία τους. Αυτοί οι ένοπλοι «ιεχωβάδες» με απύθμενο πάθος βάφτιζαν χαφιέ, προδότη και άλλα πολλά όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει την κεντρική γραμμή. Σήμερα δεν αλληλοσκοτώνονται, αλλά ακολουθούν την ίδια τακτική, δολοφονώντας τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα ανθρώπων που αδίστακτα μετά θα πάνε σαν κλαμένες χήρες στην κηδεία τους και θα καπηλευτούν το όνομά τους, αποσιωπώντας αυτά που δεν τους βολεύουν.
Εμβληματικές περιπτώσεις διαχρονικά, ο Άρης Βελουχιώτης, που το κόμμα τον απομόνωσε αποκαλώντας τον «μιζέρια», «λούμπεν», «προδότη», ο ταλαίπωρος Πλουμπίδης, που πέθανε με το «ζήτω το ΚΚΕ» στο στόμα, ενώ το ίδιο το κόμμα τον έλεγε πράκτορα και προδότη, και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος λοιδορήθηκε ανελέητα όταν, κόντρα στη Συμφωνία των Πρεσπών, μιλώντας σε ένα απέραντο πλήθος στο Σύνταγμα, χαρακτήρισε τον αριστερόστροφο φασισμό ως τον πιο επικίνδυνο. Δείτε τι λένε οι χθεσινοί πρωτοκλασάτοι του ΣΥΡΙΖΑ για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα και την ομάδα του, αφού πήραν πόδι, και τι τους απαντούν οι χθεσινοί κολλητοί τους. Μένεις άφωνος! Ολα αυτά τα χρόνια, μάταια ο αστικός φιλελεύθερος κόσμος άπλωσε χέρι συμφιλίωσης, πιστεύοντας πως τα αριστερά κόμματα θα αποδεχθούν τους κανόνες της Δημοκρατίας και ότι, στα μεγάλα τουλάχιστον ζητήματα, θα βάζουμε όλοι «πλάτη». Δείτε τι έγινε με τα Rafale. Τέτοια τσαντίλα και ξινίλα δεν έδειξαν ούτε στο ΑΚΡ, το κόμμα του Ερντογάν με σήμα μια λάμπα. Οι Τούρκοι και οι αριστεροί, πρωτίστως οι συριζαίοι, στενοχωρήθηκαν. Μόνο που δεν έκλαψαν ο ένας στον ώμο του άλλου.
Είναι καιρός λοιπόν να δοθεί αυτή η μάχη απέναντι στη μήτρα του ολοκληρωτισμού, να αποδομηθεί το ανύπαρκτο «ηθικό πλεονέκτημα». Οι καλντεριμιτζούδες και οι εκδιδόμενες στην οδό Φυλής και αλλαχού έχουν μεγαλύτερο, διότι, σε αντίθεση με την Αριστερά, οι πόρνες ουδέποτε έβλαψαν το Εθνος. Αντιθέτως, θα πω, συμφωνώντας με τον Νίκο Καββαδία και τον Ηλία Πετρόπουλο, πολλαπλώς το ωφέλησαν, ξεχαρμανιάζοντας στρατιές ολόκληρες, με επίφαση έστω υποκριτικής στοργής σε μοναχικούς, ζαβούς, τρελαμένους, και σίγουρα απέτρεψαν πολλούς βιασμούς και άλλα αδικήματα. Ο στόχος αυτής της μάχης είναι η συντριβή της ανομίας και της χρήσης βίας ως πολιτικού μέσου σε όλο τον δημόσιο βίο. Σε όποιους δεν αποκηρύξουν de jure και de facto τη βία πρέπει να επιβληθεί απαγόρευση συμμετοχής στις εκλογές και να γίνουν απόβλητοι. Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θες, αλλά όχι να διεκδικείς θέση στο Κοινοβούλιο ευαγγελιζόμενος τη βία ως μέσο πολιτικής και επιβολής δικτατορίας. Πίστευέ τα, έχε φαντασιώσεις με τους ομόφρονές σου βαρεμένους, αλλά μέσα στον κοινοβουλευτισμό αυτό δεν έχει θέση.
Το ίδιο πρέπει να γίνει με τα ΑΕΙ, τον συνδικαλισμό, τους δημόσιους χώρους, όπου βασιλεύουν αυτός ο κόκκινος φασισμός, η ασέβεια στη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία, στην άλλη, μη αριστερή άποψη, εκεί όπου κάποιοι καμώνονται τους «προοδευτικούς» με ρόπαλα, μολότοφ, κουκούλες και κράνη, και λειτουργούν ως θερμοκήπιο της τρομοκρατίας. Απροσμέτρητη η ζημιά στην οικονομία της χώρας, στην Παιδεία, βαριά η βλάβη στο σώμα της Δημοκρατίας από τις στρεβλώσεις που συντηρεί ο συνδικαλιστικός νόμος του ΠΑΣΟΚ του 1982, ειδικά στο Δημόσιο, η δυστοπία που έχουν χτίσει οι βάνδαλοι και τραμπούκοι αριστεροί στην Παιδεία, που βρίσκεται σε μόνιμη συνταγματική εκτροπή από τον σκοπό της, όπως τον καθορίζει το άρθρο 16 του Συντάγματος.
Η Αθήνα, ειδικά το κέντρο, έχει πληρώσει βαρύ οικονομικό τίμημα από τη βία και τις αυθαίρετες πορείες και συγκεντρώσεις. Η μάχη αυτή δεν μπορεί να δοθεί διστακτικά, σε δόσεις, με μισή καρδιά και δεν επιδέχεται αναβολή. Πρέπει να εξοπλιστεί νομοθετικά, να οργανωθεί και να εφαρμοστεί μια κι έξω, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και πισωγύρισμα. Το αποτέλεσμα θα το επικροτήσει η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών και θα ωφεληθεί η χώρα πολλαπλώς και διά παντός. Έχει όμως μια βασική, αρχική προϋπόθεση: Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αδιαφορώντας για τις ταμπέλες, κάτι που ακόμη κάποιοι το τρέμουν, μη τους κακοχαρακτηρίσουν όσοι μισούν τη γη που πατάνε…
