Ένα προφητικό άρθρο για την Ευρώπη και τα… χάλια μας
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Την περασμένη Κυριακή έγραφα για τους πρώιμους Ελληνες ευρωσκεπτικιστές που δεν ήταν κατ’ ανάγκην δεξιοί ούτε βεβαίως αριστεροί. Ήταν Ελληνες πατριώτες που έβλεπαν με δικαιολογημένη καχυποψία τη βιασύνη για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού οικοδομήματος στο οποίο η χώρα μας θα αποτελούσε ένα μικρό, φτωχικό διαμέρισμα με θέα στον φωταγωγό και δυσανάλογα κοινόχρηστα.
Οι άνθρωποι αυτοί διέβλεψαν τη μεγάλη παγίδα στην οποία οδηγείται η χώρα με τη σταδιακή μετατροπή της σε τουριστική αποικία, χωρίς αυτόνομη παραγωγική συγκρότηση, ενεργειακή αυτάρκεια και εξαγωγικό πλεόνασμα. Στη διαδρομή της ευρωπαϊκής ενοποίησης η Ελλάδα θα έπαιρνε σημαντική οικονομική ενίσχυση, με αντάλλαγμα την παραίτηση από βασικούς παραγωγικούς τομείς και επιλογές ανάπτυξης που θα της εξασφάλιζαν αυτοδυναμία. Στην ουσία δηλαδή παραιτήθηκε από το δικαίωμα να αποφασίζει τι είδους οικονομική ανάπτυξη επιθυμεί ο λαός της και αφέθηκε να αποφασίζουν άλλοι «τι είδους ανάπτυξη ταιριάζει στον ελληνικό λαό».
Αυτό κατέστη δυνατόν με τη δημιουργία μίας εγχώριας κάστας «ευρω-δωσίλογων» και αναθεωρητών της Ιστορίας, που καταλήγουν μεθοδευμένα στο συμπέρασμα ότι «καλύτερα να αποφασίζουν οι ξένοι, παρά οι ανώριμοι και επιπόλαιοι Ελληνες για το μέλλον της χώρας». Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της υπογράμμισης των «σωτήριων επεμβάσεων» του ξένου παράγοντα σε κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας μας, όπως αυτή που παρακολουθήσαμε πρόσφατα από έναν καθηγητή, επαγγελματία του εθνομηδενιστικού αναθεωρητισμού, στον πάντα πρόθυμο για τέτοιες αποστολές Σκάι.
Σήμερα πλέον η σχολή του «ευρωμονόδρομου» και του «μένουμε Ευρώπη» αποτελεί την κυρίαρχη τάση στον χώρο μιας ψευδεπίγραφης πανεπιστημιακής διανόησης και της ευρύτερης κοινότητας νεροκουβαλητών της «πολιτικής ορθότητας». Οποιος τολμήσει να ορθώσει αντίθετη άποψη, έστω και να αμφισβητήσει το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας μέσα σε μια γερμανική Ευρώπη, στιγματίζεται άμεσα ως αιρετικός, ψεκασμένος, γραφικός και… στο φινάλε αμόρφωτος. Ανάξιος λόγου για να ασχολούνται μαζί του οι «σοβαροί, ευρωπαϊκού επιπέδου αναλυτές». Μόνο που στη δεκαετία του ’60 ένα σημαντικό τμήμα της διανόησης αμφισβητούσε το δόγμα του «ευρωπαϊκού μονόδρομου». Και μιλάμε για κανονική διανόηση. Όχι επιδοτούμενη ούτε στρατευμένη όπως η σημερινή. Συγκρίνετε, για παράδειγμα, το διαμέτρημα του «εθνικού παιδαγωγού» και φιλοσόφου Ευάγγελου Παπανούτσου με αυτό του επαγγελματία «αφηγητή» των ελληνικών διασώσεων Στάθη Καλύβα. Είναι αυτό που λέμε χρυσάφι με… τσίγκο.
Ας δούμε λοιπόν τι έλεγε για την ελληνική συμμετοχή στην ΕΟΚ 60 χρόνια πριν σε ένα προφητικό του άρθρο στον πατριωτικό «Οδηγητή» του εξαιρετικού φιλοσόφου και λόγιου Μάνου Φαλτάιτς ο άνθρωπος που θεμελίωσε το εκπαιδευτικό σύστημα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Διερωτάται λοιπόν ο Παπανούτσος: «Ποια τύχη θα έχουν τα γεωργικά μας προϊόντα, όταν θα υποχρεωθούμε να έχουμε κοινό με την Ιταλία και τη Γαλλία πρόγραμμα γεωργικής παραγωγής και εμπορίου; Ως προς τη βιομηχανική μας εξέλιξη θα επιτρέψουν άραγε οι ισχυρά εκβιομηχανισμένες χώρες της Ευρώπης, όπως η Γερμανία και το Βέλγιο, να πορευθούμε τους ευνοϊκότερους για εμάς δρόμους, με τον συμφερώτερο πάλι για μας ρυθμό ή θα μας προσδιορίσουν εκείνες (με τις επενδύσεις και τον εξοπλισμό που θα μας δώσουν) προς ποια κατεύθυνση και έως ποιο βαθμό θα συνεχίσωμε ή θα αναπτύξωμε τη δραστηριότητά μας, σύμφωνα πάντα με τη δική τους προοπτική και το δικό τους συμφέρον;
Όταν θα λαμβάνονται οι αποφάσεις για τον άλφα ή βήτα προσανατολισμό, για τον γάμα ή δέλτα πολιτικό ελιγμό του Συγκροτήματος μέσα στον ηπειρωτικό ή διηπειρωτικό στίβο (σημ. βλέπε σήμερα Ουκρανία), ποια θα είναι της μικρής μας χώρας η συμβολή στον καθορισμό της συνεταιρικής πολιτικής; Έως ποιο βαθμό θα μετέχωμε στις ευθύνες; Θα μας αναγνωριστεί το δικαίωμα να ακούγεται η φωνή μας όταν χαράζεται η “γραμμή πλεύσεως” ή θα υποχρεωθούμε μόνο να δεχόμαστε αγόγγυστα τη μοίρα που θα μας βρη με την πρωτοβουλία και την ευθύνη άλλων;»
Και ο Παπανούτσος καταλήγει: «Η οικονομοπολιτική Ενωση κατ’ ανάγκη θα φέρει πολύ κοντά και θα διασταυρώσει τους εταιρικούς λαούς. Μία διάχυση, ένα κράμα θα επακολουθήσει αναπότρεπτα στην περιοχή των ηθών και του πνεύματος. Το λένε άλλωστε με συγκίνηση και καμάρι οι απόστολοι της Ενωσης: Ότι και ανάμεσα στις ψυχές και τα πνεύματα θα πέσουν τα σύνορα και όλοι μας τότε θα πάψωμε να ανήκωμε στις εθνικές μας μονάδες και θα γίνωμε “Ευρωπαίοι” και μόνο “Ευρωπαίοι”, στις αντιλήψεις, στους τρόπους, στη μόρφωση, στην εξωτερική μας εμφάνιση και στη συγκρότηση την εσωτερική. Είναι όμως τόσο ευοίωνη και αισιόδοξη για τον Ελληνισμό μια τέτοια προοπτική; Η “Ρωμιοσύνη” θα επιβιώσει άραγε μέσα στο κράμα που θα σχηματισθεί ή θα σβήσει και θα αφανιστεί, για να μείνει στους επιγόνους μόνο σαν τρυφερή ή και ενοχλητική ανάμνηση;
Βέβαια ελληνικές είναι οι ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και χριστιανική η θρησκεία του, αλλά σήμερα οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί δεν μιλούν ελληνικά και είναι καθολικοί ή προτεστάντες. Εφόσον κατ’ αναπόδραστην αναγκαιότητα αυτοί θα δώσουν τον τόνο, τον πνευματικό και ηθικό στην αυριανή Ενωμένη Ευρώπη, γιατί και ποσοτικά και ποιοτικά έχουν την αδιαφιλονίκητη υπεροχή, τις πλείστες “μετοχές” της Εταιρείας, πώς είναι δυνατόν να περισωθούν στο μέλλον τα δικά μας εθνικά κεφάλαια – συγκεκριμένα και απλά: η νεοελληνική γλώσσα και η Ορθοδοξία μας;» Συγκλονιστικά τα ερωτήματα. Ηταν μήπως αιρετικός ο Παπανούτσος; Ψεκασμένος; Γραφικός; Αγράμματος; Ή μήπως είδε εγκαίρως αυτά που δεν θέλουν να βλέπουν οι πληρωμένοι υπάλληλοι των ξένων; Οι σημερινοί ευρω-δωσίλογοι που έπνιξαν στα χρέη τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία για να σώσουν την Deutsche Bank και τις άλλες τράπεζες της «Εταιρείας», όπως προσφυώς ονόμαζε την ΕΟΚ ο μεγάλος Ελληνας παιδαγωγός…
