Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την υπόθεση της ηλικιωμένης γυναίκας και της κλοπής τροφίμων
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Η υστερία και οι παρανοήσεις έδωσαν και πήραν. Ειδικά οι γνωστοί γύπες της αριστερίλας, της ιδεολογίας που σκότωσε περισσότερους εργάτες και αγρότες, περισσότερους φτωχούς από κάθε άλλο πολιτικό σύστημα, βρήκαν δουλειά για μέρες. Η αστική δημοκρατία, όμως, έχει καλύτερη πρόνοια και για τους Αγιάννηδες.
Η αριστερά έχει φαντασιώσεις για έναν κόσμο όπου αδικημένοι φτωχοί ρίχνονται στα κάτεργα για μια φραντζόλα, και θα έρθουν ο Τσίπρας με τον Φίλη και τους άλλους ταβλαδόρους να τους σώσουν. Όχι, λοιπόν, δεν θα δώσουν λύση οι ραχατλήδες σύντροφοι ούτε οι επαναστάτες των κοινωνικών δικτύων με τις παντόφλες, το πληκτρολόγιο και τον καπουτσίνο με στέβια, ντεκαφεϊνέ με γάλα σόγιας.
Ο σοφός νομοθέτης της αστικής δημοκρατίας στο άρθρο 377 του Ποινικού μας Κώδικα προβλέπει: Αν η κλοπή ή η υπεξαίρεση έχει αντικείμενο πράγμα ευτελούς αξίας, τιμωρείται με χρηματική ποινή ή με φυλάκιση μέχρι έξι μηνών. Αν, όμως, η πράξη τελέστηκε από ανάγκη για άμεση χρήση ή ανάλωση του αντικειμένου της κλοπής ή υπεξαίρεσης, το αδίκημα τιμωρείται μόνο κατ’ έγκληση, δηλαδή όχι αυτεπάγγελτα, μόνο αν ο παθών, που είναι στην ευχέρειά του, μηνύσει τον δράστη.
Τριάντα ένα χρόνια δικηγόρος συν ενάμιση χρόνο από τριτοετής που δούλευα στο γραφείο του αδερφού μου και συν άλλον ενάμιση ασκούμενος ποτέ δεν είδα Ελληνα Δικαστή να τιμωρεί πολίτη για κλοπή ευτελούς αξίας τροφίμων που προέκυπτε πως ήταν για άμεση ανάγκη κατανάλωσης, επειδή έκλεψε κάποιος για να φάει, δηλαδή, λόγω πείνας και ένδειας.
Η Δικαιοσύνη δεν έχει ανάγκη την υστερία των μηδενιστών για να προστατεύσει όποιον έχει όντως ανάγκη. Έχω δει να τιμωρούνται συστηματικοί κλέφτες, π.χ. εκ των γνωστών ψευτοευπαθών, που συνηθίζουν να κάνουν οικογενειακώς πλιάτσικο.
Όταν, όμως, ένας πολίτης που πραγματικά χειμάζεται από τη φτώχεια φτάνει στο ακροατήριο λόγω της αναλγησίας του μηνυτή, δεν είδα ποτέ να καταδικάζεται. Οι δικαστές έχουν την κριτική ικανότητα να ξεχωρίσουν αυτόν που βρίσκεται σε αληθινή ένδεια και ανάγκη από αυτόν που απλά συνηθίζει να κλέβει, που το κάνει για κέρδος ή και κατ’ επάγγελμα.
Επομένως όλες αυτές οι ιερεμιάδες είναι επί εσφαλμένης προϋποθέσεως. Εν Ελλάδι, ο καπιταλισμός και οι αστικοί νόμοι ξηγιούνται καλύτερα από τα καθεστώτα, όπου άνθρωποι εξορίζονταν ή φυλακίζονταν γιατί από πείνα πήραν κάτι από το κολχόζ. Ο Χολοντομόρ, η Γενοκτονία των Ουκρανών χωρικών με οργανωμένο λιμό, δεν είναι μακριά και είναι μία από τις αιτίες του αβυσσαλέου μίσους πολλών Ουκρανών για τη Ρωσία.
Η NKVD, η μαυροντυμένη μυστική Αστυνομία του Στάλιν, σφράγισε τη χώρα, κατάσχεσαν από τους χωρικούς τα ζώα τους, όλη τη σοδειά, ακόμη και τους σπόρους για την επόμενη σοδειά, μην τυχόν τους κάνουν αλεύρι και ψωμί. Δεν τους άφησαν ούτε ψίχουλο, με αποτέλεσμα να πεθάνουν εκατομμύρια Ουκρανοί. Τα νούμερα φέρνουν ίλιγγο, οι εκτιμήσεις ξεκινούν από 2.500.000 και φτάνουν ως τα 10.000.000! Είναι, πάντως, ιστορικά διαπιστωμένο πως πρόκειται για την οργανωμένη εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων, ειδικά αγροτών, και πως η απόγνωσή τους έφτασε σε καταγεγραμμένα περιστατικά κανιβαλισμού, αλλά τεράστιος ήταν και ο αριθμός των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από ομάδες εκτελεστών του Στάλιν.
Αυτοί που δικαιολογούν τέτοια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που συχνά με την εργασία έχουν μόνο οπτική σχέση, δηλαδή βλέπουν τους άλλους να δουλεύουν, και πολλές φορές είναι πλουσιόπαιδα που απλά μισούν όχι μόνον την τάξη τους, αλλά και τη γη που πατάνε, κουνάνε το δάχτυλο με αφορμή μια είδηση, έχοντας, όπως πάντα, φαντασιώσεις πως τέτοια γεγονότα μπορεί να αποτελέσουν αφορμές για να ηγηθούν της… επανάστασης.
Η αστική δικαιοσύνη, ορθότατα, έχει προβλέψει τρόπο δίκαιης μεταχείριση αυτού που είναι σε ανάγκη λόγω ένδειας, αν ο ανάλγητος εγκαλών επιμένει σε άσκηση έγκλησης, και αυτή η ρύθμιση εφαρμόζεται πάντοτε και με σοφία όταν ταλαίπωροι άνθρωποι φτάνουν στο εδώλιο διότι κάποιος ηλίθιος δεν έχει την ευθυκρισία να ξεχωρίσει τον Αγιάννη από τον καθ’ έξιν κλέφτη.
Το καλύτερο κοινωνικό μέτρο είναι μια καλά αμειβόμενη θέση εργασίας. Ακόμη, όμως, και στις πιο ευημερούσες κοινωνίες θα υπάρχουν πάντα κάποιοι, έστω και λίγοι, που είναι φτωχοί, ανήμποροι, που χειμάζονται από την πείνα και την εξαθλίωση. Δεν θα τους καλύπτουν πάντα κοινωνικά μέτρα, υπάρχει, όμως, στα καθ’ ημάς αυτό που καθυβρίζουν μαζί με άλλα οι Απόστολοι του Μαρασμού και μερικές Μαρίες Αντουανέτες του φιλελευθερισμού: η Χριστιανική αγάπη, η Εκκλησία μας με το τεράστιο μη προβαλλόμενο προσηκόντως κοινωνικό έργο και, φυσικά, το αγαπάτε αλλήλους, το ατομικό καθήκον μας για αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, το οποίο δεν ανήκει στην αριστερά ή τη δεξιά, αλλά σε όσους έχουν τη συνείδηση και την ακίδα του φιλότιμου να τους κεντρίζει αυτή τη συνείδηση όταν της φέρνει λήθαργο ή αναισθησία η ευμάρεια. Άλλωστε, κοινή, γαρ, η τύχη και το μέλλον άδηλον. Ποτέ δεν ξέρεις τα γυρίσματα της ζωής και σε ποια και ποιου ανάγκη μπορείς να βρεθείς.
Η ταπεινότητα είναι πάντα πυξίδα προς το απάνεμο λιμάνι μιας καθαρής συνείδησης. Και μην αγχώνεστε κι από την άλλη όχθη οι σχολιάζοντες στα κοινωνικά δίκτυα ως Ιαβέρηδες. Οι πολυεθνικές έχουν δικηγόρους, δεν χρειάζονται άλλους και δεν κινδυνεύουν από ηλικιωμένες κυρίες.
