Ε, κυρία Κεραμέως, εκεί στα αποκαλυπτήρια του μνημείου του Ολοκαυτώματος στην Ξάνθη δεν νομίζεις ότι το παράκανες; Δεν ξέρεις, κυρά μου, ότι η εθνική μας σημαία δεν είναι το τραπεζομάντιλο της κουζίνας σου; Δεν ήξερες ότι δεν σκεπάζουν μνημεία με τη σημαία; Εμ, τότε τι υπουργός είσαι; Δεν βλέπεις στις αμερικανικές ταινίες πώς συμπεριφέρονται στη σημαία τους;
Θα έπρεπε εσύ και ο κυριούλης που σε συνόδευε να τη διπλώσετε ευλαβικά, να τη φιλήσετε και να την παραδώσετε για φύλαξη. Αν δεν το ξέρετε, κυρία Κεραμέως, για τη σημαία αυτή έχει σκοτωθεί κόσμος και κοσμάκης.
Βέβαια, δεν περιμένουμε πολλά πράγματα από ένα κόμμα που σε μεγάλο μέρος του επικρατεί η άποψη ότι η σημαία είναι ένα πανί. Το άλλο μέρος, όμως, το πολύ μεγαλύτερο, το (ελπίζουμε ακόμα) υγιές, γιατί ανέχεται αυτό το χάλι; Είναι, δυστυχώς, για λύπηση.
Κάποτε που η Ελλάδα ήταν Ελλάδα ο μέγας Ι. Πολέμης είχε γράψει ένα ποίημα για τη σημαία, που άρχιζε:
«Πάντα κι’ όπου σ’ αντικρίζω
με λαχτάρα σταματώ
υπερήφανα δακρύζω
ταπεινά σε χαιρετώ…»
Ε, κυρία Κεραμέως, ακούς;
