Η πείνα, η καχεξία, η εξάπλωση της φυματίωσης και η δυστυχία που έζησε η Ελλάδα την τριετία 1915-1917 έχουν ονοματεπώνυμο: Ελευθέριος Βενιζέλος
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Ο Ιωάννης Μεταξάς, στο 24ο άρθρο του σχετικά με τον Εθνικό Διχασμό, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 14/11/1934 στην «Καθημερινή», είχε δίκιο. Οι πληροφορίες που είχε ήταν ακριβείς. Η πείνα, η καχεξία, η εξάπλωση της φυματίωσης και η δυστυχία που έζησε η Ελλάδα την τριετία 1915-1917 έχουν ονοματεπώνυμο: Ελευθέριος Βενιζέλος. Αυτός ο πολιτικός, τυφλωμένος από το πάθος του για χρήμα και εξουσία, θεωρούσε ότι το μόνο εμπόδιο στον δρόμο του ήταν ο βασιλέας Κωνσταντίνος Α΄. Για να ξεπεράσει τούτο το «εμπόδιο» περιφερόταν σε γραφεία διπλωματών και ξένων πρακτόρων, και ικέτευε τους ξένους εντολείς του να επιβάλουν εμπάργκο στην Ελλάδα.
Ζητούσε επίμονα από τους αξιωματούχους της Αντάντ να μην περνούν τρόφιμα, παρά ελάχιστα, στην Ελλάδα και καθόλου χρήματα. Αυτός ο πολιτικός ήταν τόσο «πατριώτης», που έφτασε σε τέτοιο σημείο εξαχρείωσης ώστε να ζητήσει από τους Αγγλογάλλους να επιβάλουν το φρικτό μαρτύριο της πείνας στον ελληνικό λαό για να στραφούν εναντίον του βασιλέα Κωνσταντίνου Α΄ και να τον ρίξουν από τον θρόνο.
Μια από τις πολλές επιβεβαιωτικές αναφορές για τα προαναφερθέντα διαβάζουμε στο βιβλίο του Guiles Davenport, το οποίο τιτλοφορείται «Zaharoff High Priest of War» (μτφ: «Ζαχάρωφ: Ο Αρχιερέας του Πολέμου»). Το βιβλίο εκδόθηκε στη Βοστόνη των ΗΠΑ, το 1934, από την εκδοτική Lothrop, Lee and Shepard Company. Εκεί διαβάζουμε στη σελίδα 185:
«Την 31η του μηνός (σ.σ.: Δεκεμβρίου 1915), ο Βενιζέλος, πάνω από την υπογραφή του Ανρί Τιρό (για τον οποίο θα γίνει εκτενέστερη αναφορά παρακάτω), έστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα από τον τόπο της εθελούσιας εξορίας του: “Να μην αφήνετε να περνά καλαμπόκι στην Ελλάδα, εκτός από ελάχιστο, και μην αφήνετε καθόλου χρήματα”. Στη συνέχεια προσφέρθηκε “να ξεσηκώσω μια φοβερή επανάσταση στην Aθήνα ώστε να συντρίψω τον βασιλιά”.
Ιδού λοιπόν μια εφαρμογή του συστήματος (σ.σ.: ο συγγραφέας αναφέρεται στο σύστημα πολιτικής χειραγώγησης και υπονόμευσης που είχε επινοήσει ο Ζαχάρωφ), συνδυασμένου με εκδίκηση. Αν οι συνωμοσίες αποτύχουν, αν οι δωροδοκίες δεν ευδοκιμήσουν, αν δεν λειτουργήσει η προπαγάνδα, τότε το εμπάργκο και η πείνα σίγουρα θα κάνουν τη δουλειά.
Το “πατριωτικό” ντουέτο Βενιζέλου και Ζαχάρωφ δεν φαινόταν να ντρέπεται, ούτε στο ελάχιστο, με την πιθανότητα να προκαλέσουν δυστυχία στο ελληνικό έθνος ώστε να το πείσουν περί του καλόβουλου ορισμού του πατριωτισμού από τους Συμμάχους και για την ασυνήθιστη σοφία των επαναστατών ηγετών του».
Ο συγγραφέας αποδίδει την ιδέα του ναυτικού αποκλεισμού και στον Βενιζέλο και στον μεγαλέμπορο όπλων Μπέιζιλ Ζαχάρωφ, και σημειώνει με έκπληξη ότι αυτοί οι δύο δεν ντράπηκαν «ούτε στο ελάχιστο με την πιθανότητα να προκαλέσουν δυστυχία στο ελληνικό έθνος». Κι είναι στ’ αλήθεια αξιοπερίεργα και η έλλειψη ντροπής, αλλά και το μέγεθος της εσωτερικής σκληρότητας κάποιων που εξαθλιώνουν έναν λαό, χρησιμοποιώντας την πείνα του σαν μοχλό άσκησης πολιτικής πίεσης.
Ο Ανρί Τιρό (Henry Turot, 1865-1920), που στέλνει το κατάπτυστο τηλεγράφημα του Ελευθερίου Βενιζέλου στη γαλλική κυβέρνηση και τον οποίο αναφέρει ο Davenport, ήταν δημοσιογράφος, επίτιμο μέλος της Γαλλικής Εθνικής Κοινότητας Καλών Τεχνών. Ηταν εκείνος που έστησε το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων Ραντιό (και το αθηναϊκό παράρτημά του) και ο βασικός σύνδεσμος μεταξύ του Ελ. Βενιζέλου και της γαλλικής κυβερνήσεως.
Σύμφωνα με την Αθηνά Κακούρη, γνωστή συγγραφέα και συστηματική ερευνήτρια της εποχής του Εθνικού Διχασμού, η οποία εξετάζεται στο άρθρο, ήταν ένας δημοσιογράφος που έφτασε στην Αθήνα το 1915 και «ένα από τα καθήκοντά του ήταν να εξαγοράσει τις εφημερίδες, εκείνες που θεωρούσε ότι πληρώνονταν απ’ τον εκπρόσωπο της βιομηχανίας όπλων Κρουπ, τον βαρώνο Φον Σενκ, που ήταν, υποτίθεται, και ο καταχθόνιος πράκτορας των Γερμανών. Συγχρόνως -όπως ξέρουμε από τις αναφορές του Τυρό- οργάνωνε διαδηλώσεις και άλλων λογιών εκδηλώσεις, όπως κηδείες με νοικιασμένα κουφάρια και τορπιλισμούς πλοίων, που όμως έμεναν ανέπαφα».*
Αυτές ήταν οι παρέες του «φλογερού πατριώτη» Ελευθερίου Βενιζέλου – προβοκάτορες και πράκτορες, όπως ο Τιρό. Σε αυτούς υπαγόρευε τις ιδέες του να καταδικαστούν στο μαρτύριο της πείνας οι Ελληνες…
*Αθηνά Κακούρη, «Ουλάνοι στη Λάρισα», εκδόσεις Καπόν, Αθήνα: 2018, σ. 54-55.
