Σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι αυτή που ευνοεί το έθνος, όχι εκείνη που ικανοποιεί τις προσωπικές φιλοδοξίες πολιτικάντηδων
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
O Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998) ήταν ένας φιλόσοφος που στο σύντομο πέρασμά του από τον κόσμο μας άφησε πίσω του έργα που δύσκολα μπορούν να ξεπεραστούν σε πυκνότητα σκέψης, αναλυτική δεινότητα και εθνική χρησιμότητα (σε περίπτωση που εφαρμοστούν οι βασικές στρατηγικές προτάσεις τους). Στο μνημειώδες έργο του με τίτλο «Θεωρία του πολέμου», δ΄ έκδοση, Αθήνα 1999, εκδόσεις Θεμέλιο, σ. 391-392, διαβάζουμε ότι η Ρωσία, όπως τη διαμορφώνει η πολιτική πυγμής του Βλ. Πούτιν, είναι η μοναδική ελπίδα του ελληνικού έθνους για να γλιτώσει από την ήττα και την υποδούλωση στην Τουρκία. Συγκεκριμένα, ο Παναγιώτης Κονδύλης αναφέρει:
«Πράγματι, ο μεγαλύτερος μελλοντικός κίνδυνος για την Τουρκία -και η μεγαλύτερη, αν όχι η μοναδική, ελπίδα για την Ελλάδα- έγκειται στο ενδεχόμενο της ανάδυσης Δυνάμεων ικανών να συναγωνισθούν την αμερικανοτουρκική επιρροή τόσο στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία όσο και στα Βαλκάνια. Μονάχα μια ισχυρή εθνικιστική και επεκτατική Ρωσία θα μπορούσε να αποτελέσει δραστικό φραγμό των τουρκικών φιλοδοξιών στα Βαλκάνια (όπου θα αναζωπυρώνονταν οι παλαιοί ρωσικοί δεσμοί με τη Σερβία και τη Βουλγαρία) και στην Ανατολή (όπου επίσης θα ενεργοποιούνταν ο παλαιός αντιτουρκικός άξονας Ρωσίας και Ιράν).
Είναι άγνωστο αν αυτό το ενδεχόμενο θα επισυμβεί ή αν η Ρωσία θα τελματωθεί μακρόχρονα. Πάντως μια “φιλελευθεροποίησή” της με την έννοια της προσαρμογής της στα αμερικανικά πρότυπα και στις αμερικανικές επιθυμίες θα σήμαινε την αποθράσυνση της Τουρκίας. Οσοι σκέφτονται φιλελεύθερα και οικονομιστικά ασφαλώς θα δυσκολευθούν πολύ να το καταλάβουν αυτό, όμως είναι αλήθεια. Μια Ρωσία που θα έμπαινε βαθμηδόν στο πετσί της παλιάς Σοβιετικής Ενωσης – αυτό είναι το πραγματικό φόβητρο της Τουρκίας και όχι αντίπαλοι όπως οι δύσμοιροι Κούρδοι, που σε καμία στιγμή δεν απείλησαν ούτε κατ’ ελάχιστο τον τουρκικό στρατό̇ μάλλον του χρησιμεύουν για να κάνει τις πολεμικές του ασκήσεις και να παραμείνει εμπειροπόλεμος».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αξέχαστος φιλόσοφος δεν προσδοκούσε στην εύνοια ξένων πρέσβεων, ούτε σε… δωράκια ούτε σε «σπρώξιμο» για να κάνει σταδιοδρομία ως κομματάρχης.
