Κάποιοι από σας, λίγο πιο υποψιασμένοι, μπορεί να αναρωτηθήκατε πώς στο καλό καταμεσής της ουκρανικής κρίσης ξεφύτρωσαν ξαφνικά σε τούτη την αριστερόπληκτη χώρα τόσα πολλά παπαγαλάκια του ατλαντισμού. Πραγματικοί χούλιγκαν της δυτικής πολιτικής ορθότητας, που κατακεραυνώνουν τους νεομπολσεβίκους του Πούτιν και αλαλάζουν, μαζί με τον πεφωτισμένο πρωθυπουργό μας, υπέρ της αποστολής όπλων στα αδέλφια μας, τους Ουκρανούς.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Πού βρέθηκαν, βρε παιδί μου, τόσοι πολλοί αντικομμουνιστές μαζεμένοι, που εσχάτως τους ψάχναμε στα ελληνικά κόμματα με το ντουφέκι; Φοβούμαι ότι η διατύπωση του ερωτήματος είναι εξαρχής λάθος. Γιατί δεν πρόκειται περί αντικομμουνιστών με την έννοια της εναντίωσής τους στην Αριστερά. Κομμουνιστική απειλή δεν υπάρχει στις ημέρες μας. Και σίγουρα όχι από τη Ρωσία. Ο Πούτιν φρόντισε να διαχωρίσει τη θέση του από τους μπολσεβίκους και τα καμώματά τους με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Αφήστε που τον αποκήρυξε και ο Κουτσούμπας…
Αντι-Ρώσοι είναι επομένως αυτοί που αλαλάζουν. Κι αν προσέξετε καλύτερα, πρόκειται για το ίδιο ακριβώς συνονθύλευμα νεοφιλελεύθερων και κεντροαριστερών απολογητών του Μνημονίου. Αυτοί, δηλαδή, που μας λένε ότι η δανειακή μας υποδούλωση είναι το εύλογο τίμημα για την ευρωπαϊκή μας ενηλικίωση. Να γίνουμε κι εμείς σωστοί Γερμανοί για να λαμβάνουμε το μικρό αντίδωρο που μας αναλογεί από τη θεία Ούρσουλα.
Και η Ρωσία γιατί ενοχλεί τόσο το ατλαντικό στρατόπεδο ΗΠΑ – Γερμανίας, μπορεί να αναρωτηθείτε; Επειδή μπήκε ο Πούτιν στην Ουκρανία; Πειστική δικαιολογία, πλην όμως συνιστά μόνο την αφορμή. Η έχθρα σοβούσε και πριν. Γιατί αυτοί οι… οπισθοδρομικοί Σλάβοι των Ουραλίων, όπως και οι ενοχλητικοί «σχιστομάτηδες» της μακρινής Κίνας που γιγαντώνονται, δουλεύοντας σαν τα μυρμήγκια, δεν συμμερίζονται τις αξίες της παγκοσμιοποίησης. Ξέρετε τώρα, πολυπολιτισμικότητα, πολυφυλετισμός, εθνοαποδόμηση, αθεϊσμός, ΛΟΑΤΚΙ δικαιωματισμός και τα σχετικά. Είναι οπισθοδρομικοί οι άνθρωποι και οπισθοδρομικός όποιος Ευρωπαίος δεν τους μισεί γι’ αυτό τους το κουσούρι. Ωραία θεωρία, πράγματι, αλλά δεν χρειάζεται να σας πω πού παραπέμπει. Κατευθείαν στην πηγή της ρατσιστικής προκατάληψης. Το πραγματικό αβγό του φιδιού. Που μέχρι τώρα σφύριζε αδιάφορα, παριστάνοντας τον αυστηρό δημοσιονομικό παιδονόμο των τεμπέληδων του ευρωπαϊκού Νότου. Ε, λοιπόν, τα πράγματα άλλαξαν, το πήρατε είδηση; Η μεταμελημένη Γερμανία της μεταπολεμικής περιόδου, ο μέχρι τώρα «άκακος» οικονομικός κολοσσός, αλλάζει το Σύνταγμά της. Και επανεξοπλίζεται. Σαν αστακός. Μαζί με τον εύλογο αποτροπιασμό για την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, αυτή η είδηση και μόνο έπρεπε να σκορπά τρόμο στον ελεύθερο πολιτισμένο κόσμο. Ακριβώς γιατί είναι δύσκολο να ερμηνευτεί χωρίς πολλούς αστερίσκους καχυποψίας.
Αν ο Πούτιν ξεγέλασε τη Δύση ως προς το «τάιμινγκ» της εισβολής, η Γερμανία την έπιασε πραγματικά στον ύπνο. Η μεταστροφή της από νηφάλια περιστερά σε αιμοσταγές γεράκι ήταν τόσο κραυγαλέα, που τρομάζει. Ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι εξαγγέλθηκε από τους Σοσιαλδημοκράτες. Το γερμανικό κόμμα που παραδοσιακά έβλεπε την ανάγκη συνεννόησης με τους Σοβιετικούς στα ανατολικά και την έκανε ως έναν βαθμό πράξη χάρις στην Οστπολιτίκ του Βίλι Μπραντ (κρατώντας, βέβαια, παρακαταθήκη και τους πυραύλους του ΝΑΤΟ).
Ο αιφνιδιασμός, λοιπόν, είναι ακόμη μεγαλύτερος. Γιατί ο σημερινός καγκελάριος Ολαφ Σολτς παρίστανε όλο το προηγούμενο διάστημα τον χαμαιλέοντα. Ψευδόταν ασύστολα σαν τον Πούτιν, λέγοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να στείλει όπλα στην Ουκρανία, μόνο… κράνη και ιατροφαρμακευτικό υλικό. Κι ότι θα απαγόρευε ακόμη και στην Εσθονία να στείλει κάτι παλιά σκουριασμένα ανατολικογερμανικά οβιδοβόλα, που είναι αμφίβολο αν πετυχαίνουν διώροφο λεωφορείο στα δέκα μέτρα. Πρέπει να σας πω ότι ο Σολτς ήταν εξαιρετικά πειστικός, γιατί οι δεσμοί του συγκεκριμένου κόμματος με τη Ρωσία ήταν στενοί, ιδιαίτερα στον επιχειρηματικό τομέα. Και οι Γερμανοί δεν αστειεύονται με αυτά.
Ενας άλλος σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος, άλλωστε, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο πρώην Γερμανός ηγέτης που μετρά τις περισσότερες κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τον Πούτιν, ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο για τις ενεργειακές μπίζνες Βερολίνου – Μόσχας και πλέον σιτίζεται από τους Ρώσους ως μεγαλοστέλεχος στα διοικητικά συμβούλια των μεγαλύτερων εταιριών φυσικού αερίου.
Σήμερα ο Σρέντερ είναι αμφίβολο αν λέει καλημέρα με τον Σολτς, καθώς ο τελευταίος ακύρωσε -προς κατάπληξη πολλών- και το μεγάλο ενεργειακό project Νord Stream 2, οδηγώντας τη μεικτή εταιρία που το διαχειριζόταν σε πτώχευση. Στενοί συνεργάτες του πρώην καγκελαρίου, που μισθοδοτούνταν από το γερμανικό δημόσιο, ήδη παραιτήθηκαν σε ένδειξη νομιμοφροσύνης προς τη νέα πολιτική του Βερολίνου, την οποία χαιρέτισαν ήδη τα μεγαλύτερα γερμανικά κόμματα, με προεξάρχοντες φυσικά τους Χριστιανοδημοκράτες.
Προς κατάπληξη πολλών, τα σκουριασμένα οβιδοβόλα, που οι Γερμανοί δίσταζαν να δώσουν στους Ουκρανούς, έγιναν ολοκαίνουργιοι αντιαεροπορικοί πύραυλοι Stinger. Kαι αυτό είναι μόνο η αρχή.
Γιατί η φιλοπολεμική στροφή των Σοσιαλδημοκρατών δεν ήταν προσωπική πρωτοβουλία του «άχρωμου και άοσμου» σημερινού καγκελαρίου. Ηταν προϊόν συναπόφασης του πολιτικού και του βιομηχανικού κατεστημένου της Γερμανίας. Ενός βιομηχανικού κατεστημένου που, ας μην ξεχνάμε, στήριξε λυσσωδώς την πολεμική μηχανή της αυτοκρατορικής Γερμανίας και φυσικά του Τρίτου Ράιχ.
Εφημερίδες που εκφράζουν ιστορικά τη γραμμή αυτού του πολιτικο-επιχειρηματικού συμπλέγματος, όπως η «FAZ», χαιρέτισαν, επίσης, τον επανεξοπλισμό στη λογική «άντε, καιρός ήταν»… Γιατί ο άνθρωπος που μετέπεισε τον Σολτς δεν ήταν άλλος από την τέως πολιτική του προϊσταμένη: Τη σύγχρονη «μητερούλα» του γερμανικού έθνους Ανγκελα Μέρκελ. Και τη συναίνεση του βιομηχανικού λόμπι έδωσε αυτοπροσώπως ο σημερινός υπουργός Οικονομικών και αρχηγός του κόμματος των Φιλελεύθερων Κρίστιαν Λίντνερ, με τον οποίο ο Σολτς μοιράστηκε την «ιδέα». Δεν μπήκε στον κόπο να τη συζητήσει με κανέναν άλλο, ούτε καν με τους άλλους εταίρους του στην κυβέρνηση, τους Πρασίνους (η συγκατάθεσή τους θεωρείτο δεδομένη, γιατί σήμερα είναι το πλέον φιλοατλαντικό και αντιρωσικό κόμμα στη γερμανική Βουλή).
Η Γερμανία, λοιπόν, που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει, από «άκακη» οικονομική υπερδύναμη μεταβάλλεται και σε στρατιωτική υπερδύναμη, μέσω ενός προγράμματος-μαμούθ 100 δισ., που αντιστοιχεί σε κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο του ελληνικού δημόσιου χρέους. Το ερώτημα είναι, βεβαίως, από ποιον απειλείται η χώρα αυτή με τη βεβαρημένη ιστορία επιθετικότητας; Ερώτημα ρητορικό, που ασφαλώς δεν απασχολεί τους σύγχρονους Ελληνες «ρωσοφάγους». Ευτυχώς, απασχολεί το Ισραήλ, που αντιλαμβάνεται ότι ο παγκόσμιος εχθρός δεν είναι η Ρωσία…
