Με έκπληξη βλέπω διάφορους σχολιαστές και αρθρογράφους να καλούν τους Ουκρανούς να συνθηκολογήσουν. Μιλάμε για σχολιαστές που σε όλα μας τα εθνικά θέματα επί σειρά ετών κρατούν στάση «Ή ταν ή επί τας», «Μολών λαβέ» κ.λπ. Τώρα το πώς η αγέρωχη επίκληση για αντίσταση μέχρις εσχάτων γίνεται για την πατρίδα κάποιων άλλων «ε, ας δώσουν λίγη γη και λίγο ύδωρ, άλλωστε απέραντη είναι η Ουκρανία και έχουν χώμα και νερό να φάνε και οι κότες», είναι αξιοπερίεργο.
Από τον ΦΑΗΛΟ Μ. ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ*
Όταν βεβαίως συναντώ κάτι παράδοξο, για να βρω την απάντηση θέτω το απλό ερώτημα: Τις ωφελείται; Πώς έπεσε ξαφνικά τόση σωφροσύνη; Τα επιχειρήματα για το πόσο μεγάλη και ισχυρή είναι η Ρωσία και να υποταχτούν οι ατίθασοι Ουκρανοί πώς θα φαίνονταν άραγε στον Λεωνίδα, όταν έβλεπε σύμπασα την ένοπλη Ασία να επελαύνει ενάντια σε αυτόν, τους 300 Ομοίους και τους 700 Θεσπιείς υπό τον Δημόφιλο του Διαδρόμου; Πώς θα φαινόταν στον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, στον Ιωάννη Μεταξά, όταν πήγε μέσα στη νύχτα ο Γκράτσι να του ζητήσει υποταγή, στον Κασλά στο 731 ή στον Παύλο Κουρούπη στην Κερύνεια; Όχι, κανείς από τους παραπάνω δεν έσφαλε. Ορθά ο Λεωνίδας, στην ίσως πιο άνιση μάχη της Ιστορίας, δεν απάντησε «Είσαστε πάρα πολλοί, ας το συζητήσουμε».
Για να επιλέγουν τόσοι Ουκρανοί, απλοί άνθρωποι, να πάρουν τα όπλα ακόμη και γυναίκες ή μεσήλικες και ηλικιωμένοι, για να σπεύσουν τόσοι απόδημοι εθελοντές και από το εξωτερικό, όπου παλεύουν για τον επιούσιο, ως οικονομικοί μετανάστες, για να πολεμήσουν τον εισβολέα, πάει να πει πως αντιλαμβάνονται την πατρίδα τους ως χώρα και όχι ως χώρο, πως έχουν αίσθημα τιμής και πατριωτισμού, σε τέτοιο βαθμό, που θεωρούν άξιο ακόμη και το να σκοτωθούν για να υπερασπιστούν την ελευθερία τους, τη γη τους. Και όντως σκοτώνονται.
Ο πόλεμος είναι προέκταση της διπλωματίας, αλλά δεν είναι διπλωματία. Είναι θάνατος, καταστροφή, προσφυγιά. Βαρύ το τίμημα της αντίστασης, όμως συνήθως οι άνθρωποι, όταν διακύβευμα είναι η ελευθερία τους, δεν διστάζουν να μπουν στη φωτιά. Πλην των αριστερών, που ενίοτε, για να μην πω σχεδόν πάντα, αναλόγως της γραμμής, μπορεί και να πουλήσουν την πατρίδα και να προσδοκούν κομματικά οφέλη από την ήττα.
Εάν θα αντισταθούν μέχρις εσχάτων θα το αποφασίσουν μόνον οι ίδιοι οι Ουκρανοί. Απλά απορώ με διάφορους αδιάλλακτους, ως χθες, πατριώτες που έπαθαν… ΕΛΙΑΜΕΠ. Τέτοια επιχειρήματα σκυφτής σωφροσύνης, ματαιότητας της αντίστασης έναντι ισχυρού αντιπάλου, μπορούν και θα χρησιμοποιηθούν εναντίον μας όταν μας απειλεί η Τουρκία και κυρίως αν μας επιτεθεί. Προσωπικά ανήκα, ανήκω και θα ανήκω πάντα στους αδιάλλακτους σε αυτό το ζήτημα και ο εκβιασμός, η απειλή απλά με εξαγριώνει, με πεισμώνει και με κάνει αυστηρότερο.
Διότι ο εκβιασμός εμπεριέχει την προσβολή της υποτίμησης. Για να σου απευθύνει ο άλλος την απειλή, σημαίνει πως του περνάει από το μυαλό πως μπορεί να κιοτέψεις και να δεχτείς να υποταχθείς αμαχητί. Η ελευθερία αξίζει κάθε θυσία. Ο δε πιο σίγουρος τρόπος για να την προστατεύσεις και να αποτρέψεις την επίθεση του εχθρού είναι να είσαι όσο πιο ισχυρός γίνεται, όπλα, οικονομία, φρόνημα, συμμαχίες, και να εκπέμπεις το μήνυμα της αποτροπής, πως εάν σου επιτεθεί, θα κλάψει η μάνα του. Οι πουρκουάδες, οι ενδοτικοί, οι «ας χαλαρώσουμε για να το απολαύσουμε» είναι που θα φέρουν τον πόλεμο. Αυτοί που εκπέμπουν το μήνυμα της ηττοπάθειας και της υποταγής. Βλαπτικές λοιπόν οι παραινέσεις προς έναν ξένο λαό, που δέχεται παράνομη εισβολή, να συνθηκολογήσει. Εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα, εν προκειμένω τα ρωσικά, και φυσικά δημιουργούν αναπόφευκτους συνειρμούς, που υπονομεύουν και τη δική μας θέση έναντι του τουρκικού επεκτατισμού.
Θυμίζω, για όσους κάνουν πως το αγνοούν, πως τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η Ρωσία ως δικαιολογία για το ντου στην Ουκρανία, ανεξάρτητη χώρα, είναι τάλε κουάλε με αυτά που λέει η Τουρκία για την εισβολή και την κατοχή της Κύπρου και για τις επίσης παράνομες διεκδικήσεις και απειλές της σε βάρος μας στη Θράκη και στο Αιγαίο, ήτοι δήθεν κίνδυνο για τη μειονότητα σε Θράκη και Κύπρο, απειλή από τον Στρατό μας στα νησιά και ζητά αποστρατιωτικοποίηση κ.λπ. Ξεπατικωσούρα τα έχει κάνει από τους Μεμέτηδες.
Αν οι Ουκρανοί δεν αντέξουν, αν ηττηθούν κατά κράτος και συνθηκολογήσουν, είναι δική τους επιλογή. Εμείς έχουμε εθνικό συμφέρον να τους στηρίξουμε μέχρι τέλους, μαζί με τους συμμάχους μας, υποστηρίζοντας έτσι τα δικά μας συμφέροντα. Είναι αδιανόητη η επικρότηση ή αδιαφορία για εισβολή σε ανεξάρτητη χώρα και η σύγκρουση με όλους τους συμμάχους και εταίρους μας.
Ένα πολύ υψηλό τίμημα για τη Ρωσία από την εισβολή της στην Ουκρανία είναι καλό για μας μήνυμα για την πολύ λιγότερο ισχυρή Τουρκία και θυμίζω πως η Ελλάδα δεν είναι Ουκρανία, είμαστε πολύ ισχυρότεροι. Έτσι οι Τούρκοι θα το σκεφτούν διπλά και τριπλά.
Ανακύπτει πάντως ένα σοβαρότατο ζήτημα διείσδυσης των ρωσικών συμφερόντων στη δημόσια ζωή. Έχουμε άλλωστε παράδοση να ταυτιζόμαστε με ξένα νιτερέσα και να φτάνουμε ακόμη και στην εμφύλια σύγκρουση. Εάν όλα αυτά τα παράδοξα και η αντήχηση της ρωσικής προπαγάνδας είναι ιδεολογικής αιτιολογίας, λόγω Ορθοδοξίας, ιστορικών μύθων και προσδοκιών, είναι ζήτημα πολιτικής και ιστορικής ανάλυσης. Εάν έχουν άλλη φύση, είναι ζήτημα εισαγγελέα.
*Δικηγόρος, πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, εταίρου του συνασπισμού ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ,
www.neadexia.gr