Πρόσφατη δημοσκόπηση ανέδειξε ότι περίπου το 27% των πολιτών επιδοκιμάζει τις πολιτικές της Ν.Δ., παρόλο που το πραγματικό ποσοστό, με σταθερή καθοδική τάση, δεν υπερβαίνει το 24%. Αν δεν συμβεί κάποιο συνταρακτικό γεγονός που θα ανατρέψει την κατάσταση, η εκλογική συντριβή της Ν.Δ. θα είναι χειρότερη αυτής που επέφερε η πολιτική διαχείριση του κ. Σαμαρά.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφάλα*
Πράγματι, εάν λάβει κανείς υπʼ όψιν του τη διαχείριση της πανδημίας και μόνον, αγνοώντας τις επιδόσεις της κυβέρνησης και στους υπόλοιπους τομείς του συλλογικού βίου, όπως γραφειοκρατία, Δικαιοσύνη, λειτουργία του κράτους, ασφάλεια πολιτών, φτώχεια, ανεργία, ακρίβεια, η σημερινή κυβέρνηση είναι ίσως η χειρότερη στην πολιτική ιστορία της Ελλάδος.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος και παρά τη συνεχή πλύση εγκεφάλου, τη μεθοδική καλλιέργεια του φόβου και τη διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας λόγω της απουσίας κοινής λογικής στη διαχείριση της πανδημίας, το σχετικό ποσοστό των θυμάτων στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια είναι σχεδόν τριπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου, γεγονός που αναδεικνύει την καθολική αποτυχία των κυβερνητικών επιλογών και αποφάσεων.
Το αποτέλεσμα της διαχείρισης της πανδημίας δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό, επειδή το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών πράττει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία. Ποιος, άραγε, ιδιοφυής κυβερνητικός εγκέφαλος σκέφτηκε να επιβάλει το πρόστιμο των 100 ευρώ τον μήνα στους ανεμβολίαστους ηλικιωμένους συμπολίτες μας, σε ανθρώπους, δηλαδή, που είτε είναι οικονομικά εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι των 500 ευρώ είτε άνεργοι που περιμένουν να συμπληρώσουν το 67ο έτος της ηλικίας τους, ελπίζοντας ότι θα κατορθώσουν να συνταξιοδοτηθούν, έστω και μερικά χρόνια αργότερα, αν είναι τυχεροί και δεν αποβιώσουν από το άγχος και την ανέχεια;
Παραγνωρίζοντας τη συνταγματική νομιμότητα των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων, η πολιτική πράξη της Ν.Δ. αναδεικνύει την τιμωρητική διάθεσή της προς τα ασθενέστερα μέλη της κοινωνίας, που είτε άπτεται της ψυχολογίας της εξουσίας είτε αναδεικνύει άλλες κρυφές πολιτικές και κοινωνικές παραμέτρους.
Η κατανόηση της επιβολής του προστίμου των 100 ευρώ μπορεί να γίνει μέσα από το βιβλίο του Bertrand Russell, ενός από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους του 20ού αιώνα, με τίτλο «Η επίπτωση της επιστήμης στην κοινωνία», που εκδόθηκε το 1953. Στις σελίδες 49-50 ο Russell διαχωρίζει την κοινωνία σε δύο τάξεις, στους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους. «Η τάξη των εξουσιαστών», αναφέρει ο Russell, «έχει σχηματοποιηθεί διά μέσου των αιώνων μέσω μίας επιλεκτικής διαδικασίας (breeding). Οι εκ γενετής διαφοροποιήσεις και ο διαχωρισμός μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζομένων ενισχύονται διαρκώς με την πάροδο του χρόνου, μέχρι να καταστούν δύο τελείως διαφορετικά και μη επικοινωνούντα μεταξύ τους είδη. Μία επανάσταση των εξουσιαζομένων (plebs) είναι το ίδιο πιθανή όσο μία οργανωμένη επανάσταση των προβάτων κατά της σφαγής τους.
Μαζί με τη σχολική εκπαίδευση οι εξουσιαστές επιβάλλουν στους εξουσιαζόμενους την επιλεκτική διατροφή, τις ενέσεις και την υποχρεωτική ιατρική, ώστε οι εξουσιαζόμενοι να διαμορφώσουν τον κατάλληλο χαρακτήρα και εκείνα τα πιστεύω που δεν θα τους επιτρέπουν ποτέ να αμφισβητήσουν τις πράξεις των εξουσιαστών, όσο αισχρές κι αν είναι. Η κριτική στις πράξεις της εξουσίας είναι ψυχολογικά αδύνατη. Η εξουσία θεωρεί την επιβολή αυτών των πρακτικών όχι μόνο επιβεβλημένη, δίκαιη και νόμιμη, αλλά ακόμα πιστεύει ότι οι πράξεις της διατηρούν τη θεϊκή ισορροπία και τάξη».
Συνεπώς, σε περίπτωση ανυπακοής, όπως η «ανυπακοή των ανεμβολίαστων», η συλλογική τιμωρία, όσο άδικη και να είναι, θεωρείται επιβεβλημένη και δίκαιη. Έτσι, λοιπόν, η ελέω Θεού εξουσία των βαρόνων και βαρονίσκων της Ν.Δ. δεν μπορεί να ανεχθεί την ανυπακοή των plebs και μάλιστα «ανυπακοή» από το πλέον αδύναμο τμήμα της κοινωνίας, όπως συνταξιούχους και άνεργους, παρά το γεγονός ότι αυτοί αποτελούν την κύρια δεξαμενή των ψηφοφόρων της.
Η θεωρία του Russell επιβεβαιώνεται από το γεγονός της κοινωνικής ανοχής στην καθημερινή ασέλγεια και την ύβρη επί της κοινωνίας. Οι εξουσιαζόμενοι αδυνατούν ψυχολογικά να ξεφορτωθούν τους εξουσιαστές. Η κοινωνική ερμηνεία του Russell για τις πράξεις και τα έργα της εξουσίας επί της πλειοψηφίας των plebs είναι καθημερινά αυταπόδεικτη, παρά το γεγονός της καθολικής αδράνειας των plebs.
Η θεωρία του Russell και η σχέση εξουσιαστών και εξουσιαζομένων έχει περάσει στο υποσυνείδητο των plebs, γεγονός που επιβεβαιώνεται και μέσα από την ιστορία του πολιτικού με τους δύο γιους που αφήνει την περιουσία του στον έναν. Οταν ο άλλος διαμαρτύρεται, ο πατέρας του τον καθησυχάζει διαβεβαιώνοντάς τον ότι του έχει αφήσει 100.000 «μουσχάρια», εμβολιασμένα ή ανεμβολίαστα, εννοώντας φυσικά τους ψηφοφόρους του.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
