Στο τηλέφωνο ήταν ο φίλος μου ο απόστρατος. Όχι, δεν τα έβαλε με τον κ. Δοξιάδη, γιατί δεν αξίζει τον κόπο.
Όμως, μου είπε: «Διάβασα στην “κυριακάτικη δημοκρατία” στο άρθρο “Πνευματική δικτατορία της Αριστεράς” του κ. Κρανιδιώτη την ιστορία του μπατίρη, ντροπαλού πλην φερέλπιδος τραγουδιστού, που εφοδιάστηκε με σημείωμα του μακαρίτη του Λαδά για τα περαιτέρω και θυμήθηκα μια ανάλογη περίπτωση που συνέβη σε εμένα.
Τέλη 1973 λοιπόν, υπολοχαγός εγώ, είχε έλθει στο γραφείο μου, επίσης φέρελπις τραγουδιστής και με παρεκάλεσε να μεσολαβήσω στον πανίσχυρο διοικητή του Συντάγματος για να επιτραπεί η μετάδοση των τραγουδιών του από τους δύο μοναδικούς τότε σταθμούς ΕΙΡΤ – ΥΕΝΕΔ, διότι ήταν κομμένος “και εγώ, κύριε συνταγματάρχα, θα τραγουδάω δωρεάν σε όλα τα στρατόπεδα για την Επανάσταση” τόνισε ο φέρελπις στον συνταγματάρχη. Η συζήτηση έγινε μπροστά μου, παρουσία και άλλου συναδέλφου, άρα δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως.
Πράγματι, ο φέρελπις αποκατεστάθη και πράγματι, μετά τη Μεταπολίτευση, όπως ο φέρελπις του κ. Κρανιδιώτη, υπήκουσε πειθαρχικότατα στα κελεύσματα της Αριστεράς. Ρε μπας και είναι ο ίδιος;» ρώτησε ο φίλος μου. Μπας;