Εδώ και μερικές ημέρες λογικά θα πρέπει να αισθανόμαστε πολύ πιο ευχάριστα που «επανερχόμαστε σε μεγάλο βαθμό στην κανονικότητα», αφού τα περισσότερα από τα μέτρα που είχαν ληφθεί, με αφορμή την πανδημία, δεν ισχύουν πια.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Τη χαρά μας, βεβαίως, φρόντισε να τη μετριάσει άκομψα και κυνικά η αναπλ. υπουργός Υγείας Μ. Γκάγκα, λέγοντας ότι τον Σεπτέμβριο πιθανότατα θα χρειαστεί να γίνει μία τέταρτη «αναμνηστική» δόση του εμβολίου. Προφανώς αυτό σημαίνει ότι όσοι δεν συμμορφωθούν «προς τας υποδείξεις» θα υποστούν τις συνέπειες!
Όπου συνέπειες, τα πρόστιμα, οι αναστολές εργασίας (που πιθανότατα θα εξελιχθούν πια σε απολύσεις), οι περιορισμοί εισόδου σε κλειστούς χώρους και ό,τι άλλο διεστραμμένο και απάνθρωπο, αλλά συνάμα και αναποτελεσματικό, όπως αποδείχθηκε, μπορεί να επινοήσει η εμμονή ενός επιστήμονα και να εφαρμόσει η εξουσία ενός πολιτικού.
Οι 30.000 απώλειες στις «Μονάδες Επισπευδομένου Θανάτου» (ΜΕΘ), που κατατάσσουν τη χώρα μας στη θλιβερή πρωτιά των χωρών της Δύσης, προφανώς δεν ήταν αρκετές για να καταδείξουν στους υπευθύνους την αστοχία των ολέθριων επιλογών τους, αλλά και την ευθύνη που έχουν απέναντι στους πολίτες για την ενίσχυση των νοσοκομειακών μονάδων σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικοτεχνική υποδομή.
Αντίθετα, εκατοντάδες ΜΕΘ παραμένουν υποστελεχωμένες, πολλά μηχανήματα δεν λειτουργούν, χιλιάδες υγειονομικοί παραμένουν εκδικητικά σε αδυναμία πρόσβασης στην εργασία τους (τη στιγμή που μπορούν να πηγαίνουν ελεύθερα σε καφετέριες, κινηματογράφους και ταβέρνες!) και νοσοκομεία κλείνουν αντί να επαναλειτουργούν άλλα που είχαν κλείσει (όπως λ.χ. το Λοιμωδών της Θεσσαλονίκης).
Μπαίνει το καλοκαίρι, όμως, και πού καιρός για τέτοιες έγνοιες! Όλη η Ελλάδα ετοιμάζεται να ζήσει στους ρυθμούς της «βαριάς βιομηχανίας» της. Αυτής που θα δώσει στους τουριστικούς προορισμούς της πατρίδας μας, για λίγους μήνες, την ψευδαίσθηση μιας επανεκκίνησης. Μέχρι την απότομη προσγείωση περί τα μέσα του Σεπτεμβρίου (κι αν μας πάει καλά ο καιρός, ίσως μέχρι αρχές Οκτωβρίου), οπότε και η κυρία Γκάγκα θα φροντίσει να μας υπενθυμίσει την «ατομική μας ευθύνη».
Αναρωτιόμασταν πριν από δύο χρόνια, όταν οι επιπτώσεις των μέτρων για την πανδημία είχαν ήδη γίνει οδυνηρές στην καθημερινότητά μας, αν και κατά πόσον αυτοί οι επιστημονικοί, οι πολιτικοί, οι οικονομικοί και οι κοινωνικοί πειραματισμοί θα άφηναν ένα βαθύ αποτύπωμα στη ζωή μας. Και κατά πόσον αυτά τα μέτρα του περιορισμού των ελευθεριών μας, που πολύ δύσκολα θα φανταζόταν κανείς ότι θα μπορούσε να λάβει μια δημοκρατική κυβέρνηση, θα άφηναν ανεπηρέαστους και χωρίς «πίσω σκέψεις» τους εξουσιαστές της επόμενης ημέρας. Τελικά, φαίνεται πως κάποιοι καλοαρέστηκαν με την εφαρμογή αυτών των μέτρων. Και είπαν να τα συνεχίσουν.
Και αν μια αυστηρή σύσταση για τη χρήση μάσκας στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή στα νοσοκομεία θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή (ακόμη και σε περιόδους κατά τις οποίες δεν υπάρχει έξαρση κάποιας νόσου), όλα τα υπόλοιπα, μετά την εμπειρία που αποκομίσαμε και τις διαγνωστικές μεθόδους που εφαρμόζονται, είναι τουλάχιστον ανόητα και υποκριτικά, αν όχι ποικιλοτρόπως επικίνδυνα.
Από όσα τρομακτικά και επώδυνα βιώσαμε αυτά τα δυόμισι χρόνια της πανδημίας, θα πρέπει ως κοινωνία να κρατήσουμε τις οάσεις αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν, τη σοφία που μπόλιασε τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας, τις εμπειρίες που αποκτήσαμε, αλλά και την προσγείωση σε μια πραγματικότητα που αποκαθήλωσε εξιδανικευμένα και εξωραϊσμένα πρότυπα.
Και κάτι τελευταίο: Όσοι απογυμνώθηκαν πολιτικά με τις αποτυχημένες επιλογές τους θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι υπόλογοι απέναντι στην κοινωνία. Και προτού ξαναμιλήσουν για ατομική ευθύνη, ας το ξανασκεφτούν. Γιατί η σημαντικότερη έκφραση αυτής της ευθύνης ενσαρκώνεται πίσω από την κουρτίνα ενός εκλογικού κέντρου.
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική», [email protected]
