Ο θρυλικός μπασίστας και τραγουδιστής των Motörhead ήταν φανατικός πολέμιος της ασυναρτησίας που πλασάρεται ως μοντέρνα «τέχνη»
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Kλείνουμε (για την ώρα) το αφιέρωμά μας στη σύγχρονη τέχνη με την άποψη μιας εμβληματικής μορφής της σύγχρονης σκληρής μουσικής. Ο Lemmy (κατά κόσμον Ian Fraser Kilmister, 24/12/1945 – 28/12/2015) το 2002 είχε παραχωρήσει, μαζί με τον Mikkey Dee, τον ντράμερ των Motörhead, συνέντευξη στον γαλλογερμανικό τηλεοπτικό σταθμό Arte.
Εκεί, μεταξύ άλλων, σχολίασε μια σειρά από ζητήματα που αφορούν την τέχνη – και ειδικά τις σύγχρονες εκδοχές της. Οταν ο δημοσιογράφος, που έπαιρνε συνέντευξη από τον Lemmy και τον Mikkey Dee, του είπε ότι η τζαζ μουσική είναι ριζοσπαστική, ο ηγέτης των Motörhead απάντησε: «Ναι, σίγουρα. Πολλοί στην τζαζ κάνουν… φόνο και τη βγάζουν καθαρή. Έχω δει σαξοφωνίστα να κάνει σόλο το οποίο ήταν απόλυτη μπούρδα! Όλο κι όλο ήταν μια νότα, μια αθλιότητα, και ο κόσμος σηκώθηκε και τον χειροκροτούσε επειδή δεν κατάλαβαν τι στον διάβολο έκανε. Κι ήταν σκουπίδι. Και τα σκουπίδια παραμένουν σκουπίδια, όπως κι αν τα κοιτάξεις. Και καλά πρόκειται για αυτοσχεδιασμό. Κι αυτή η λέξη σημαίνει ότι μπορούν αυτοί να τη βγάζουν καθαρή με φόνο…
Και υπάρχει μια διαφορά, καθώς γνωρίζεις, μεταξύ του Ρέμπραντ κι αυτού του τύπου που κάνει όλες αυτές τις πιτσιλιές και κάνει βόλτες με το ποδήλατό του πάνω στον καμβά. Ο Ρέμπραντ είναι τεχνίτης (σ.σ.: ο Lemmy χρησιμοποιεί τη λέξη craftsman). Αυτός ο τύπος (σ.σ.: ο “ζωγράφος” με τις πιτσιλιές) είναι οπορτουνιστής. Καταλαβαίνεις τη διαφορά;»
Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος έκανε μνεία στον Αντι Γουόρχολ και ο Lemmy εξερράγη: «Ο Αντι Γουόρχολ ήταν σκουπίδι. Με δουλεύεις; 16 διαφορετικά χρωματισμένες εικόνες του Ελβις. Τι εμπνευσμένο… Δεν ήταν αστείος. Το αστείο σε κάνει και γελάς. Ο Γκράουτσο Μαρξ είναι αστείος. Οι Μόντι Πάιθον είναι αστείοι. Ο Αντι Γουόρχολ δεν είναι αστείος. Στην πραγματικότητα είναι καταθλιπτικός. Τον βλέπεις τον γ@μιόλη με τη λευκή περούκα, την απαίσια φάτσα και τα φτηνά γυαλιά ηλίου να τριγυρνά στη Νέα Υόρκη υποδυόμενος τον καλλιτέχνη. Ενα λεμόνι ήταν… Απλώς έτυχε να είναι διάσημο λεμόνι. Νόμισες κι εσύ ότι ήταν καλός; Σε ξεγέλασε κι εσένα; Ε, τότε ήταν δεινός απατεώνας»