Προτού ακόμη αρχίσουμε να τσακωνόμαστε για το αν η επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ ήταν «πετυχημένη» ας ξεκινήσουμε με την κοινή διαπίστωση ότι ήταν χρήσιμη. Όχι, βεβαίως, επειδή προήγαγε κάποιον εθνικό στόχο, αλλά επειδή κατέστησε σαφές σε εμάς τους Ελληνες και, κατά δεύτερο λόγο, στους Αμερικανούς, το νέο διπλωματικό δόγμα εθνικής ασφάλειας, σύμφωνα με το οποίο η λέξη «Τουρκία»… δέον να αποφεύγεται σε δημόσιες τοποθετήσεις, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Θα τη «φωτογραφίζουμε», θα τη βάζουμε νοητά στο κάδρο με υπαινικτικούς παραλληλισμούς, θα την προσδιορίζουμε με γρίφους, αλλά, προς Θεού, ποτέ δεν θα την αναφέρουμε ονομαστικά ως απειλή για την εθνική μας κυριαρχία. Διότι αυτό επιβάλλουν οι νέοι κανόνες «πολιτικής ορθότητας», όπως ενδεχομένως διατυπώθηκαν από το ΕΛΙΑΜΕΠ ή όποιο άλλο… εργαστήρι πολιτικής σκέψης έγραψε το σκονάκι που πήρε μαζί του ο Κυριάκος στην Ουάσινγκτον.
Η επίσκεψη, λοιπόν, ήταν εθνικά επωφελής, γιατί κατέδειξε και στον πιο ανυποψίαστο Ελληνα πώς αντιλαμβάνεται ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός την υπεράσπιση της χώρας του σε ξένο ακροατήριο. Σε δύο διαφορετικές περιστάσεις ο κ. Μητσοτάκης είχε χρυσή ευκαιρία να καταγγείλει την Τουρκία για το καθημερινό bullying που ασκεί εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά προτίμησε να μιλήσει περί διαγραμμάτων. Αναμάσησε τα κλισέ περί «αναθεωρητισμού» και απέφυγε να την κατονομάσει, λες και έβλεπε απέναντί του το φάντασμα του Ερντογάν.
Υπό αυτή την έννοια, επομένως, όσα αεροσκάφη Stealth και… διαστημικούς πυραύλους κι αν μας δώσουν οι Αμερικανοί, θα είναι μάλλον άχρηστα για την άμυνά μας. Τουλάχιστον στον βαθμό που ένας ολόκληρος πρωθυπουργός τρέμει να πει τη λέξη «Τουρκία». Φανταστείτε τι θα κάνει αν παρʼ ελπίδα έρθει η ώρα να… πατήσει το κουμπί.
Η επίσκεψη Μητσοτάκη, λοιπόν, ήταν χρήσιμη γιατί επιβεβαίωσε ότι τζάμπα ξοδεύονται τα λεφτά του Ελληνα φορολογουμένου για όπλα όταν έχουμε τέτοιους πολιτικούς. Δεν υπάρχει δικαιολογία για την έλλειψη δημόσιας αναφοράς σε «τουρκική απειλή» και «τουρκική επιθετικότητα», όσους χάρτες κι αν ανέσυρε (αν ανέσυρε…) πίσω από τις κλειστές πόρτες ο κ. Μητσοτάκης. Γιατί η αποστολή του δεν ήταν να πείσει μόνο τον Αμερικανό πρόεδρο, αλλά να ευαισθητοποιήσει και το αμερικανικό κοινό. Και σε αυτό απέτυχε πλήρως. Οι αναφορές του σε… αδέσποτες υπερπτήσεις έπειτα από τον παθιασμένο αντιρωσικό «δεκάρικο» υποθέτω ότι θα έκαναν αρκετούς από τους αφελείς Αμερικανούς νομοθέτες να υποθέσουν ότι μάλλον γίνονται από MIG του Πούτιν.
Αξίζει να σταθούμε και σε αυτή καθαυτή την ομιλία του πρωθυπουργού, την…ιστορική, από την οποία είχα, ομολογώ, εντελώς διαφορετικές προσδοκίες. Το πρώτο σκέλος ήταν σαν να έχει γραφτεί διά χειρός… Στάθη Καλύβα, αφού προσέδωσε στην Ελληνική Επανάσταση ταξικά χαρακτηριστικά, αναμασώντας αριστερές δοξασίες. Χωρίς ποτέ να αναφέρει ονομαστικά τον δυνάστη, εναντίον του οποίου εξεγερθήκαμε, ο πρωθυπουργός είχε την έμπνευση να πει ότι η Παλιγγενεσία ήταν ένας αγώνας… για περισσότερα δικαιώματα. Όχι, κύριε Μητσοτάκη, αυτά μπορεί να συνέβησαν σε κάποια άλλη επανάσταση. Ο ξεσηκωμός του ʼ21 ήταν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Το ξέρει και ο τελευταίος μαθητής δημοτικού σχολείου.
Το πρώτο χοντρό φάουλ, λοιπόν, που ασφαλώς ξεκινά από την περιώνυμη επιτροπή της κυρίας Αγγελοπούλου και βλέπουμε να διαιωνίζεται, είναι η αποστέρηση της εθνικής διάστασης στην Ελληνική Επανάσταση.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν τόλμησε να πει ποιον πολεμούσαν τότε οι Έλληνες. Μάλλον τον… Πούτιν. Δεύτερο χοντρό φάουλ, σε επίπεδο -φοβούμαι- ιστορικού ανοσιουργήματος, ήταν ασφαλώς ο παραλληλισμός του Μεσολογγίου με τη… Μαριούπολη. Η συνειδητή ταύτιση του φασισταριού και των νεοναζί του Αζόφ με τους Ελληνες εθνικούς ήρωες του ʼ21! Κύριε, ελέησον… Το γεγονός ότι στην «ιστορική» ομιλία ακούστηκε καμιά τριανταριά φορές η λέξη «Ουκρανία» και από μία έως… καμία η λέξη «Τουρκία» φανερώνει, από μόνο του νομίζω, πολλά.
Εν κατακλείδι, η επίσκεψη Μητσοτάκη μπορεί να ήταν αξιοθρήνητη και να εξαντλήθηκε σε δημόσιες σχέσεις επαρχιακού θιάσου, επαναλαμβάνω, όμως, ότι ήταν χρήσιμη, τουλάχιστον για όσους μπορούν να διαβάζουν πέρα από τους θριαμβικούς τίτλους των πληρωμένων μέσων ενημέρωσης. Κατέδειξε πού πάει το πράγμα. Για κάποιους λόγους που δεν είναι σαφείς, ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός αποφεύγει να αναδείξει την τουρκική απειλή στο μέγεθος της πραγματικότητας. Και αυτό μπορεί να μας κοστίσει πολύ ακριβά όταν στην πρώτη στραβή οι Αμερικανοί γυρίσουν να μας πουν «δεν είχαμε καταλάβει ότι σας απειλεί η Τουρκία… Νομίζαμε ότι ήταν ο Πούτιν».
