Ας προσπαθήσουμε να «μπούμε στα παπούτσια» του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη σήμερα και ας επιχειρήσουμε να βιώσουμε τα συναισθήματα που ένιωσε ο ίδιος τις τελευταίες ώρες στη Νέα Υόρκη.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Αξίζει τον κόπο το simulation (η προσομοίωση), σας βεβαιώ. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι την ώρα που γυαλίζαμε τα παπούτσια μας και δέναμε τη γραβάτα μας προετοιμαζόμενοι για τη συνάντηση με τον πρόεδρο Τραμπ στη Νέα Υόρκη (στο περιθώριο της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ), πληροφορούμασταν έκπληκτοι ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι, οι Δημοκρατικοί, επέλεγαν αυτήν ακριβώς τη στιγμή για να αρχίσουν τη διαδικασία καθαίρεσης από το αξίωμά του με την κατηγορία της προδοσίας! Τη στιγμή που η πατρίδα τους βρίσκεται στο επίκεντρο των ΜΜΕ όλου του πλανήτη και καμιά διακοσαριά ηγέτες του κόσμου δίδουν το «παρών» στο έδαφός της. Ποιο θα ήταν άραγε το συναίσθημά μας αν ήμασταν στη θέση του πρωθυπουργού;
Καταρχάς ότι οι ΗΠΑ είναι μία βαθιά άρρωστη και διχασμένη χώρα. Όταν αποφασίζεις να στραφείς κατά του προέδρου σου τη στιγμή που όλοι οι ηγέτες του κόσμου είναι στο έδαφός σου, πρέπει να είσαι ανόητος αν δεν σου περνά από το μυαλό η ιδέα ότι στην πραγματικότητα δεν πλήττεις το κύρος του Τραμπ. Κατά βάθος πλήττεις το κύρος του αρχηγού του κράτους σου και κατ’ επέκταση το κύρος της χώρας σου. Πρέπει να είσαι πολύ ανόητος αν δεν καταλαβαίνεις ότι στερείς «φως» και αφαιρείς εξουσία από την Αμερική, όχι από τον Τραμπ. Πρέπει να είσαι βαθιά εμπαθής και φανατικός αν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι εξευτελίζεις το πολιτικό σύστημα της πατρίδας σου ενώπιον διεθνούς ακροατηρίου, όχι μόνον τον πρόεδρο. Αυτά δεν τα κάναμε ούτε εμείς!
Έπειτα θα σκεφτόμασταν στη θέση του κ. Μητσοτάκη το εξής απλό: Μπορείς να βασιστείς σε αυτούς; Στις εγγυήσεις τους; Στη συμμαχία τους; Στις διαβεβαιώσεις τους; Στη στήριξή τους στη δύσκολη στιγμή; Θα σκεφτόμασταν: «Θα βρω τον Τραμπ στο τηλέφωνο κατά τη διάρκεια μιας ελληνοτουρκικής κρίσης ή θα βρίσκεται σε κάποια αίθουσα της Γερουσίας απολογούμενος στους Δημοκρατικούς για “προδοσία” επειδή μίλησε στο τηλέφωνο με τον φιλοδυτικό Ουκρανό πρόεδρο;» Φοβάμαι ότι και εμείς γνωρίζουμε τις απαντήσεις και ο κ. Μητσοτάκης τις γνωρίζει. Πολιτικές εγγυήσεις με την Αμερική διχασμένη, εσωστρεφή, σε πολιτική κρίση, δεν υπάρχουν. Κόκκινο τηλέφωνο δεν υπάρχει. Μόνοι μας θα πάμε. Το καλύτερο που μπορεί να περιμένουμε στην απευκταία περίπτωση μιας κρίσης στο Αιγαίο είναι η ισχυρή στήριξη της γραφειοκρατίας του State Department, γνωστών και διαχρονικών απόψεων για τα θέματα του Αιγαίου, της ΑΟΖ, της Μεσογείου. Όμως, διαβάστε τα τηλεγραφήματα από τη βραδιά της κρίσης των Ιμίων και θα καταλάβετε. Σε τετραμερή για το Αιγαίο ήθελε να μας πάει ο αείμνηστος Χόλμπρουκ.
Το μόνο παρήγορο στην υπόθεση αυτή είναι ότι η μικρή Ελλάς διαχειρίζεται ή φαίνεται να διαχειρίζεται τις εσωτερικές υποθέσεις της με μεγαλύτερη σύνεση και με μεγαλύτερη ωριμότητα ακόμη και από αυτές τις ΗΠΑ. Ο Τραμπ δεν απόλαυσε ούτε μία ημέρα ησυχίας μετά την εκλογή του στο προεδρικό αξίωμα το 2016. Προτού καν ορκιστεί, οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ, οι πασόκοι της Νέας Υόρκης, για να συννενοούμαστε, παντού ίδιοι είναι αυτοί, άρχισαν την υπονόμευση. Διοργάνωσαν διαδήλωση εναντίον του!
Το διακύβευμα για το διαπλεκόμενο δημοκρατικό κατεστημένο των ΗΠΑ ήταν μεγαλύτερο από την εσωτερική συνοχή και την κοινωνική ειρήνη. Με το που ανέλαβε την προεδρία προσπάθησαν επί μακρόν να οργανώσουν διαδικασία καθαίρεσης με επιχείρημα τη ρωσική ανάμειξη στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Και αφού απέτυχαν πλήττοντας βαριά το γόητρο της χώρας τους -αν μπορεί η «αρκούδα» να διαμορφώνει εκλογικό αποτέλεσμα στις ΗΠΑ, επανακάμπτει-, ρίχνουν τώρα στο τραπέζι το τελευταίο χαρτί τους. Εκκινούν στο μέσο μιας διεθνούς διάσκεψης παγκόσμιας σημασίας διαδικασία παραπομπής του προέδρου τους με απώτερο στόχο την απόσυρσή του από την κούρσα για την προεδρία. Του χρόνου έχουν εκλογές και είναι αδύνατον γι’ αυτούς να χωνέψουν ότι η Αμερική του προστατευτισμού γνωρίζει 126 συνεχείς μήνες ανάπτυξης.
Και στην Ελλάδα η πολιτική μεταβολή του 2015 δεν έγινε ευνοϊκώς αποδεκτή από τις δυνάμεις της αγοράς, αλλά μετά την οριστική παραμονή της χώρας στο ευρώ διαμορφώθηκε σε γενικές γραμμές ένα modus vivendi για να πάει η χώρα παρακάτω. Δεν ανατιναχθήκαμε. Και τον περασμένο Ιούλιο πήγε πράγματι παρακάτω. Ομαλά. Το πρόβλημά μας τώρα -επιστρέφω στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη- είναι ότι τη στιγμή που το Προσφυγικό βρίσκεται σε έξαρση και ο Ερντογάν ζητά το μισό φυσικό αέριο της Κύπρου και της Κρήτης, παραμένοντας απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος, η ελληνική εξωτερική πολιτική με τον Τραμπ διωκόμενο βρίσκεται εκτός ισορροπίας. Το γράφαμε χθες, το γράφουμε σήμερα και θα το επαναλαμβάνουμε: Πρέπει να συνταχθούμε ως Έθνος. Αλλά γνωρίζοντας καλά τι κρύβεται πίσω από τα στημένα παιχνιδάκια στο twitter και το facebook, αμφιβάλλω αν το καταλαβαίνουν και μερικά παιδάκια στο γνωστό τρίγωνο.
