Υπάρχει σοβαρό πολιτικό έλλειμμα ορθολογιστικής σκέψης στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να απουσιάζουν οι βέλτιστες στρατηγικές αποφάσεις από το σύνολο του φάσματος του εθνικού βίου.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφάλα*
Συνεπώς δεν αποτελεί έκπληξη η καταστροφική συνέπεια των πολιτικών πράξεων στην οικονομία, στην Υγεία, στην Παιδεία, στην εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια και στις διεθνείς σχέσεις. Σε αυτό το γενικό πλαίσιο πολιτικής ανικανότητας, παρακμής και συλλογικού ελλείμματος στρατηγικής αντίληψης τοποθετούνται και η δογματική θέση περί «κατευνασμού της Τουρκίας» και η υποχώρηση απέναντι στον αναθεωρητισμό της, θέσεις που ισχυροποίησε κυρίως ο κ. Σημίτης, ταυτόχρονα με την αποβιομηχανοποίηση της χώρας και την αντικατάσταση του παραγωγικού ιστού με τον άυλο παρασιτικό καπιταλισμό της παγκοσμιοποίησης.
Μετά την απώλεια των Ιμίων, η πολιτική θέση της εξωτερικής ασφάλειας της χώρας οικοδομήθηκε πάνω στη δολίως κατασκευασμένη θεωρία της «ευρωπαϊκής διάστασης των ελληνικών συνόρων και της υπεράσπισής τους από Ευρωπαίους στρατιώτες, καθώς και της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας».
Όμως, η πραγματική διάσταση και οι αντιθέσεις του εγχώριου πολιτικού αφηγήματος αποκαλύφθηκαν μέσα από τον υπερεξοπλισμό της Τουρκίας από τη Γερμανία και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το άνευ ουσίας δόγμα της «ευρωπαϊκής ασφάλειας», εκτός του ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του πολιτικού συστήματος, απογύμνωσε ιδεολογικά τη χώρα και υποδαύλισε τη διάθεση αντιμετώπισης του τουρκικού αναθεωρητισμού. Αυτή η ουτοπική θέση αφόπλισε τη χώρα και διέλυσε την εναπομένουσα αμυντική βιομηχανία και την εθνική τεχνολογία. Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα όχι μόνο να αποβιομηχανοποιηθεί, αλλά να καταστεί και τεχνολογικά αγράμματη.
Επιπροσθέτως, μέχρι πρότινος, οι ελληνικές πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ δεν είχαν κατανοήσει σε βάθος τις τεχνολογικές μεταβολές στην Τουρκία, καθώς και την αλλαγή των μεθόδων μάχης, συνεπώς η Ελλάδα δεν μπόρεσε να αντιδράσει εγκαίρως. Αντιθέτως, οι τουρκικές πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ κατανόησαν την αναγκαιότητα ανάπτυξης της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας και κυρίως την ανάγκη υιοθέτησης νέων τακτικών και μεθόδων για να υλοποιήσουν τις αναθεωρητικές τους απόψεις. Πώς άραγε θα μπορούσε να εξηγηθεί το γεγονός ότι, ενώ η γειτονική χώρα είχε ξεκινήσει τη σχεδίαση και κατασκευή ρομποτικών εναέριων οχημάτων (UAV) πριν από το 2005, η εγχώρια πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεν έπραξε το παραμικρό ώστε η χώρα να υιοθετήσει τα αντίστοιχα αμυντικά προγράμματα;
Η Ελλάδα ουδέποτε ανέπτυξε έστω ένα υποτυπώδες εθνικό στρατηγικό σχέδιο επιστημονικής και τεχνολογικής αμυντικής έρευνας, με αποτέλεσμα αφενός να κατασπαταλώνται δισεκατομμύρια ευρώ σε ημετέρους για «επιστημονικές έρευνες» του τύπου «η σεξουαλική ζωή του κορονοϊού», αφετέρου τα ελληνικά πανεπιστήμια να παράγουν ανέργους και επιστημονικούς μετανάστες. Αναλόγως, πρόσφατα υπήρξαν πανηγυρισμοί και θριαμβολογίες επειδή κάποια ελληνικά ερευνητικά κέντρα θα συμμετάσχουν σε ένα πανευρωπαϊκό δίκτυο αμυντικής έρευνας του ΝΑΤΟ, κυρίως στον τομέα των υλικών και της πληροφορικής. Αν όμως κάποιος πολιτικός είχε την οξυδέρκεια να εξετάσει προσεκτικά την τουρκική συμμετοχή στο ερευνητικό δίκτυο του ΝΑΤΟ, θα διαπίστωνε ότι η Τουρκία έχει σχεδόν αποκλειστικά αναλάβει την έρευνα και την ανάπτυξη των νατοϊκών υπερηχητικών πυραυλικών συστημάτων (supersonic propulsion).
Είναι λοιπόν προφανές ότι η τουρκική συμμετοχή μέσω του ερευνητικού φορέα TUBITAC αποτελεί μια προσεκτικά σχεδιασμένη στρατηγική επιλογή, ώστε η χώρα με τη χρηματοδότηση του ΝΑΤΟ να αποκτήσει και την τεχνολογία των υπερηχητικών πυραυλικών συστημάτων. Αντιθέτως, η ελληνική συμμετοχή, λόγω απουσίας πολιτικής φαιάς ουσίας που πιστοποιείται από την έλλειψη ενός κεντρικού εθνικού αμυντικού ερευνητικού προγράμματος και φορέα, είναι αποσπασματικά σχεδιασμένη από τους διευθυντές των ερευνητικών κέντρων και συνεπώς βασίζεται στα στενά επιστημονικά γνωστικά αντικείμενα των ερευνητικών κέντρων, στερούμενη τη στρατηγική αντίληψη ενός ολοκληρωμένου κεντρικού σχεδιασμού.
Στην Ελλάδα, η θέση του «κατευνασμού της τουρκικής επιθετικότητας και της αποδοχής του δόγματος της Γαλάζιας Πατρίδας» όχι μόνο εκφράζεται ιδεολογικά από ένα ΝΠΙΔ, αλλά επιπλέον, με πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης της Ν.Δ., ο φορέας αυτός θα χρηματοδοτείται από τον ισχνό κρατικό Προϋπολογισμό, αντί τα χρήματα να διατίθενται για την αμυντική επιστημονική έρευνα και τεχνολογία. Δηλαδή, στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Ν.Δ., αντί να διαθέτει χρήματα για την ανάπτυξη της αμυντικής επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας, τα διαθέτει για να καταστήσει κρατική ιδεολογία το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας.
Όμως, η έλλειψη πολιτικής φαιάς ουσίας δεν περιορίζεται στην αδυναμία κατανόησης και αντιμετώπισης των εξωτερικών απειλών μέσω της κατασκευής θέσεων ενίσχυσης του τουρκικού αναθεωρητισμού. Ομοίως, καλύπτει όλο το φάσμα των εξωτερικών απειλών, από τη φαντασίωση ανύπαρκτων συμμαχιών με τις αραβικές χώρες μέχρι την παραληρηματική ρητορική κατά της Ρωσίας. Η τελευταία πρακτική επιδείνωσε περισσότερο το βιοτικό επίπεδο του λαού.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
